Μάρτιος - Απρίλιος 2021
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες (Οσίου Παϊσίου)
Εμφάνιση του Χριστού
Το παρακάτω θαυμαστό γεγονός διαδραματίζεται στις 26 Μαΐου του 1977 κατά τις πεντέμισι η ώρα το πρωί (το προηγούμενο βράδυ ήταν του Τιμίου Προδρόμου) και ξημέρωνε του Αγίου Κάρπου. Ο Γέροντας όλη εκείνη την περίοδο βρισκόταν για ημέρες σε κατάσταση «αρπαγής». Ζούσε έντονες πνευματικές καταστάσεις. Είχε κλειστεί στο καλυβάκι του και δεν μιλούσε σε κανέναν γι’ αυτές. Τσάκιζε τη σάρκα και τα κόκαλά του και είχε μια μεγάλη εσωτερική πνευματική αλλοίωση. Βρισκόταν σ’ αυτή την πνευματική κατάσταση από το Άγιο Πάσχα και τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα.
Ξημερώματα του Αγίου Κάρπου και ενώ είχε αρχίσει να φωτίζει, προσευχόταν ο Άγιος με δάκρυα συντριβής. Σε μια στιγμή σαν να χάθηκε ο τοίχος της καλύβης (δίπλα στο κρεβάτι προς το εργαστήριο). Βλέπει τότε τον Χριστό μέσα σε άπλετο λευκό φως, σε απόσταση έξι μέτρων περίπου. Έφυγε δηλαδή όλος ο δυτικός τοίχος της καλύβης και εμφανίστηκε ο Χριστός, όπως εικονίζεται στον Κήπο της Γεθσημανής.
«Έλαμπε τόσο το πρόσωπό Του και η γλυκιά Του όψη σε διέλυε», έγραψε ο Άγιος σε επιστολή του. «Τον έβλεπα με τα μάτια της ψυχής, γιατί όπως είδα, τα μάτια του σώματος σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι άχρηστα. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η λαμπερή εκείνη όψη Του με την γλυκιά εκείνη θεία πραότητα. Και εκείνο που σκέφτηκα όταν Τον είδα, είναι, πως μπόρεσαν οι άνθρωποι να φερθούν τόσο απάνθρωπα στον Θεάνθρωπο Ιησού; Πώς μπόρεσαν να μπήξουν καρφιά σ’ αυτό το σώμα;…Απόμεινα! Τι γλυκύτητα ένιωθα! Τι αγαλλίαση! Δεν μπορώ να εκφράσω με δικά μου λόγια την ομορφιά αυτή. Ήταν αυτό που λέει: Ο ωραίος κάλλει παρά τους οφθαλμούς των ανθρώπων. Θα άξιζε να αγωνίζεται κανείς χίλια χρόνια για να δει αυτή την ομορφιά για μια στιγμή και μόνο. Τι μεγάλα και ανείπωτα είναι δυνατόν να χαριστούν στον άνθρωπο και με τι τιποτένια ασχολούμαστε!»
Αργότερα στην Αδελφότητα της Σουρωτής έλεγε ο π. Παΐσιος, ότι θεωρούσε αναίδεια να θυμάται το γεγονός. Θεώρησε μεγάλο χρέος, ασήκωτο, τη μεγάλη αυτή συγκατάβαση της εμφάνισης στην καλύβη του, του ιδίου του Χριστού. Προσπάθησε να το ξεχάσει, γιατί πίστευε ότι δεν είναι άξιος. Δεν μπορούσε να ξεχρεώσει αυτό το μεγάλο δώρο του Δημιουργού της κτίσης.
Ήταν απόλυτα βεβαιωμένος ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος για την άνευ όρων αγάπη του Θεού, για την άκρα φιλανθρωπία Του, ώστε να μην πάψει ούτε για ένα λεπτό να νιώθει ευγνωμοσύνη και Τον δοξολογούσε αδιάλειπτα.
Είναι συγκλονιστική η διδασκαλία του Ιησού Χριστού και των μαθητών Του. Είναι καιρός να ακουμπήσουμε τα βάρη μας πάνω Του. Να μαθητεύσουμε κοντά σε αγιασμένους γέροντες και γερόντισσες. Κουραστήκαμε να εμπιστευόμαστε τυφλά τις ανούσιες και άκαιρες επιλογές μας, τις ανίερες προσπάθειες και τις αποστασίες μας. Έτσι, κουραστήκαμε να διαψευδόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Να μας ακυρώνουν οι δήθεν ελεύθερες επιλογές μας, η αλαζονεία, η απιστία μας.
Μόνη λύση να Του παραδοθούμε. Περιμένει από εμάς μίαν ελάχιστη κίνηση μετάνοιας, ένα νεύμα, μια πρόσκληση, ένα κάλεσμα, έστω και αμήχανο. Για να βάλει Εκείνος μετά, την απαιτούμενη δύναμη, ώστε να μας στηρίξει αποφασιστικά.
(Μιλτιάδης Βιτάλης, «Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες», του αγ. Παϊσίου,
σελ. 158, 159)