«… Kαι (αν) ο λαός αυτός, που φέρει το όνομά Μου, προσευχηθούν µε ταπείνωση και µε αναζητήσουν και επιστρέψουν από τον κακό τους δρόμο, τότε Εγώ θα τους ακούσω από τους ουρανούς και θα συγχωρήσω την αμαρτία τους και θα κάνω ευτυχισμένη τη χώρα τους» (Β’ Χρονικών 7:14)
Η λύση στα τόσα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Πατρίδα µας είναι µια δυναμική επέμβαση του Θεού στα εκατοµµύρια των Ελλήνων και ιδιαίτερα στους πολιτικούς ηγέτες. Η ηθική, πνευματική και κοινωνική κατάσταση που επικρατεί στον τόπο µας απαιτεί µία θεία, υπερφυσική δύναμή που θα γκρεµίσει πρώτα απ’ όλα τα σαθρά θεµέλια πάνω στα οποία κτίστηκε και συνεχίζει να κτίζεται η ζωή µας σήµερα. Ο Θεός και µόνον ο Θεός µπορεί να ελευθερώσει την Πατρίδα µας από την αλαζονεία, τη διαφθορά, την ικανοποίηση του ατοµικού συµφέροντος σε βάρος του εθνικού, την ανηθικότητα σε υψηλούς και χαµηλούς τόνους, τις διαστροφές, την αναρχία, την απάτη και ιδιαίτερα τη θρησκειοκαπηλεία.
Μόνον η δυναµική επίσκεψη του Κυρίου µε το Άγιο Πνεύµα, όπως έγινε την Πεντηκοστή, θα σώσει τον τόπο µας. Για να γίνει όµως αυτό, χρειάζεται όλοι οι Έλληνες να ταπεινωθούµε ειλικρινά και βαθιά. Μόνο όταν στραφούµε σ’ Αυτόν µε απόλυτη συντριβή και µετάνοια, ο Κύριος θα επισκεφτεί την Πατρίδα µας και θα τη σηκώσει από το τροµερό καταστρεπτικό βάραθρο μέσα στο οποίο είναι πεσµένη. Για να λυθούν τα πάρα πολλά προβλήµατα που όλο και περισσότερο αποκαλύπτονται και συσσωρεύονται, χρειάζεται κάθε Έλληνας να ξεκινήσει µε µια ειλικρινή προσευχή για µια πανελλήνια επέµβαση του Θεού.
Ο Θεός υπόσχεται στον άγιο Λόγο Του ότι, «εάν ταπεινώσουµε τους εαυτούς µας και προσευχηθούµε, τότε θα θεραπεύσει τον τόπο µας» (Β’ Χρον. 7:14). Εάν ο λαός µας «εκζητήσει» τον Θεό, τότε θα αρχίσει µια νέα ζωή στην Πατρίδα µας. Εάν ο Έλληνας κάνει µια στροφή 180ο στη ζωή του, εάν στρέψει την καρδιά του μακριά από τα υλικά αγαθά στα οποία είναι απορροφηµένος και την ρίξει στο Θεό, και εκζητήσει τον Θεό, και ζητά με όλη την δύναμη της ψυχής του το θέλημα του Θεού στον εαυτό του, στην οικογένειά του, στην Πατρίδα μας, τότε ο Θεός πράγματι θα έλθει και θα αναλάβει τη ζωή του και τον τόπο αυτό.
Το κλειδί είναι η επιστροφή του Έλληνα στον Κύριο. Αυτό σημαίνει ότι µαζί µε την ταπείνωση, την προσευχή και την εκζήτηση του Θεού, θ’ αρχίσει να κάνει και έργα Θεού. Οι κλέφτες σε κάθε θέση, είτε σε ιδιωτική εταιρία, είτε σε δημόσιο Οργανισμό, θα σταµατήσουν να κλέβουν και αντί να παίρνουν θα δίνουν. Αυτοί που εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους θα επιστρέψουν σ’ αυτές. Αυτοί που εκμεταλλεύονται το φτωχό, τον εργαζόμενο, τον υπάλληλο, θα του δώσουν το δίκιο του. Τέλος, αυτοί που ασχολούνται µε τα θεία, θα εκτελούν την διακονία τους µε φόβο Θεού.
Η πρώτη μεγάλη ανάγκη του Έθνους µας είναι η απόλυτη και ολοκληρωτική επιστροφή κάθε Έλληνα στο Θεό. ∆εν πρέπει να περιμένουμε βέβαια να το κάνουν όλοι μαζί ταυτόχρονα. Αν όμως το κάνουν οι περισσότεροι, τότε η Πατρίδα µας θα µπει σε μία άλλη πορεία. Θα αρχίσουμε να βλέπουμε γύρω μας έναν επίγειο παράδεισο, τον παράδεισο του Χριστού, τον ίδιο τον Χριστό, που μας είπε: «Όλα όσα θέλετε οι άλλοι να σας κάνουν, να τα κάνετε εσείς σε αυτούς». Ο Θεός, καθώς είναι αληθινός και πιστός στις υποσχέσεις Του, θα έλθει και θα «θεραπεύσει» τον τόπο µας. Θα λύσει µε δίκαιο, θείο και υπεράνθρωπο τρόπο τα οικονομικά µας προβλήματα. Θα λυγίσει τους άκαμπτους πολιτικούς, θα συγκινήσει τους σκληρούς και ιδιοτελείς ανθρώπους, θα τιμωρήσει τους άδικους, όπως Αυτός ξέρει και τιμωρεί και θα υψώσει τους απλούς και αδικημένους. Αυτό που προφήτευσε η Παναγία ότι θα κάνει ο Θεός µε τον ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού, θα γίνει πραγματικότητα: «∆ιασκόρπισε τους υπερήφανους και χάλασε τα σχέδια που είχαν στο νου τους. Καθαίρεσε άρχοντες από τους θρόνους τους και ανύψωσε ταπεινούς, ανθρώπους που πεινούσαν τους γέμισε µε αγαθά και πλούσιους τους έδιωξε κενούς» (Λουκ 1:51,52). Ο Θεός περιμένει να στραφούμε µε ειλικρίνεια σ’ Αυτόν, για να κάνει τα θαύματα και τα θαυμαστά της ριζικής αλλαγής στη ζωή µας και στην αγαπημένη µας Πατρίδα. Ας επιθυμήσουμε διακαώς να κάνουμε το θέλημά Του, όπως έκαναν οι Άγιοι στους αιώνες και αποτελούν τους οδοδείκτες προς τον Ουρανό, την αιώνια ζωή του Χριστού.
Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα Του παρέλαβε ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο σπίτι του, όπου διέμενε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου. Όταν δε ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου (η παράδοση λέει ότι ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ) της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν.
Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και Θεό όλων των ανθρώπων. Πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Κύριος Ιησούς. Έπειτα, γύρισε στο σπίτι του Ιωάννη, όπου έκανε γνωστή την επικείμενη αναμενόμενη κοίμησή της.
Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε, ξαφνικά, νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμησή της. Μαζί δε με τους Αποστόλους ήλθε και ο Αρεοπαγίτης Διονύσιος, ο Άγιος Ιερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Απόστολος Τιμόθεος, και οι λοιποί θεόσοφοι Ιεράρχες.
Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανή. Επειδή, κατά θείαν οικονομίαν, ένας από τους Αποστόλους (ο Θωμάς όπως λέει η παράδοση) δεν ήταν παρών στην κηδεία της Θεομήτορος, ζήτησε να ανοιχτεί ο τάφος, ώστε να προσκυνήσει και αυτός το Σώμα της Θεοτόκου.
Έτσι, μετά από τρεις ήμερες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς. Και βέβαια, όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ώ Μήτερ τής ζωής».
Το παραπάνω κείμενο είναι διαθέσιμο σε πολλές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο. Εμείς το αλιεύσαμε από τον ορθόδοξο Συναξαριστή: https://www.saint.gr/771/saint.aspx
Ως Χριστιανοί, χρειάζεται να σταθούμε με απόλυτο σεβασμό μπροστά στην όλη βιωτή της Παναγίας Μητέρας και να αναλογίσουμε, αφενός μεν την ανυπολόγιστα μεγάλη προσφορά της στο ανθρώπινο γένος μέσω της υποδειγματικής της υπακοής στο θέλημα του Θεού να φέρει στον κόσμο τον Σωτήρα Ιησού που την κατέστησε Θεοτόκο, εφετέρου δε την παρουσία της δίπλα στον Υιό της και Θεό της καθ’ όλη την διάρκεια της επίγειας παρουσίας του Χριστού με απόλυτη πίστη στον Θεό, αλλά και απέραντη υπομονή μπροστά στα πάθη του Κυρίου μας, που πραγματικά της έσχισαν την καρδιά, όπως προφήτευσε ο Θεοδόχος Συμεών λέγοντας: «Ο πόνος για το παιδί σου θα διαπεράσει την καρδιά σου σαν δίκοπο μαχαίρι». Εάν θέλουμε να αγαπάμε την Παναγία, εάν θέλουμε να την σεβόμαστε, το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε τα βήματά της, στην πίστη της στο Θεό και στην προσήλωσή της στο να κάνει το θέλημα του Θεού και όχι το δικό της.
Κυριάκος Γεννάδης
«Εμείς όμως βγαίνουμε νικητές μέσα από όλες αυτές τις δυσκολίες με τη βοήθεια του Χριστού, ο οποίος μας αγάπησε» (Ρωμαίους 8:37).
Εάν θα μπορούσα να περιγράψω με δύο λέξεις τη χριστιανική ζωή, αυτές θα ήταν: Ζωή Νίκης. Η λέξη μάλιστα που χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος για το παραπάνω χωρίο στο αρχαίο κείμενο είναι η λέξη υπερνικώμεν. «Αλλ’ εν τούτοις πάσιν υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς».
Σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, στα αδιέξοδα, στις αρρώστιες, ακόμα και στο θάνατο, υπερνικώμεν. Κι αυτό γίνεται για ένα και μόνο λόγο, «δια του αγαπήσαντος ημάς», του Χριστού δηλαδή, που μας αγάπησε.
Σε μία εποχή που κυριαρχούν ο φόβος για κλιμάκωση των πολέμων, ο κίνδυνος για εμφάνιση νέων επιδημιών, η αέναη και άκαρπη αναζήτηση της Αλήθειας και η αδυναμία πραγματικής ικανοποίησης του ανθρώπου παρ’ όλα τα υλικά αγαθά με τα οποία περιβάλλεται, οι παραπάνω υποσχέσεις του Λόγου του Θεού, αν και επιθυμητές, δύσκολα γίνονται πιστευτές από τον άνθρωπο.
Ο μόνος τρόπος να τα δει και να γευτεί ο άνθρωπος είναι όταν γνωρίσει Εκείνον που τα υπόσχεται, όταν στραφεί ειλικρινά στον Θεό. Γιατί η νίκη δεν βασίζεται στην ικανότητα που έχουμε στις αρετές που διαθέτουμε ή σε οποιαδήποτε εσωτερική δύναμη μέσα μας. Η νίκη μας βασίζεται στον ίδιο τον Θεό, τον Ιησού Χριστό.
Η νίκη μας βασίζεται στον Θεό, τον Παντοδύναμο. Αυτά που για τους ανθρώπους είναι αδύνατα, για τον Θεό είναι δυνατά (Λουκάς 18:27), ή όπως έλεγε ο προφήτης Ιερεμίας αιώνες πριν τον ευαγγελιστή Λουκά: «Θεέ μου, τίποτα δεν είναι δύσκολο για Σένα» (Ιερεμίας 32:17). Όποιο πρόβλημα και δυσκολία είναι αδύνατο για μας να το αντιμετωπίσουμε, για τον Θεό, όχι μόνον είναι δυνατό, αλλά δεν είναι ούτε καν δύσκολο. Διότι είναι Θεός και τίποτε δεν είναι αδύνατον σ’ Αυτόν, τίποτε δεν είναι δύσκολο στον Κύριο των Δυνάμεων.
Η νίκη μας βρίσκεται στον Θεό της Αλήθειας. Ό,τι λέει στον Λόγο Του, ό,τι υπόσχεται στην Αγία Γραφή, το εκπληρώνει. Μάλιστα, για να μας το κάνει ακόμα πιο βέβαιο, λέει ότι είναι αδύνατον να διαψευστεί ο Θεός (Εβραίους 6:18). Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πει έστω και ένα ψέμα ή που να μην έχει τη δυνατότητα να πει ψέματα. Όλοι είμαστε ικανοί, όλοι είναι δυνατόν να πούμε ψέματα, εάν θέλουμε. Ο Θεός όμως είναι αδύνατον να πει ψέματα. Θα λέγαμε ότι και να ήθελε, δεν μπορεί. Γιατί είναι η απόλυτη Αλήθεια. Αυτή η Αλήθεια που έχει ανάγκη η ψυχή του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου. Και η Αλήθεια αυτή είναι ο Ιησούς Χριστός.
Η νίκη μας βασίζεται στον Θεό που είναι Αγάπη. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα όσα είπαμε παραπάνω. Μία αγάπη χωρίς όρια, αφού έφτασε να προσφέρει για τη δική μας λύτρωση ό,τι πολυτιμότερο είχε: τον Μονογενή Του Υιό, τον Ιησού Χριστό. Μία αγάπη, που δηλώνει ότι θέλει να κατοικεί ο ίδιος ο Θεός μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Αρκεί μόνον ο άνθρωπος να μετανοήσει και να πιστέψει στο σωτήριο έργο του Ιησού Χριστού, να γίνει συνειδητός Χριστιανός, συνειδητό και ενεργό μέλος της Εκκλησίας.
Μία αγάπη, που μας συγχωρεί ό,τι κι αν κάνουμε, όσες φορές και αν το κάνουμε, αρκεί να μετανοούμε ειλικρινά. Μία αγάπη που μας χαρίζει αιώνια ζωή δωρεάν, μάλιστα σε μας που δεν το αξίζουμε.
Τέλος, μία αγάπη αιώνια, γιατί ούτε θάνατος, ούτε ζωή θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού, όπως αυτή φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας. Η μόνη αιώνια αγάπη, που μας χαρίζει την αιώνια ζωή.
Επειδή αυτή είναι η αγάπη του Θεού, η αγάπη με την οποία μας αγάπησε ο Χριστός, σε όποια κατάσταση και αν βρεθούμε, ό,τι και αν αντιμετωπίζουμε, τότε θα «υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς».
Ιωάννης Κανταρτζής
«Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω, θάνατον πατήσας,
και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
«Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν λαοί. Πάσχα Κυρίου Πάσχα, εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκον άδοντας» (Κανόνας Αναστάσεως).
Ο Χριστός αναστήθηκε τριήμερος εκ του τάφου, διακηρύττει θριαμβευτικά η Εκκλησία μας, ως γνώση, εμπειρία και βίωμα.
Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν πάντες οι λαοί, διότι ο Χριστός, ο δημιουργός του ανθρώπου και ολοκλήρου του σύμπαντος, ένεκα της μεγάλης του αγάπης και φιλανθρωπίας, κατήλθε στα κατώτατα της γης, συνέτριψε του μοχλούς του Άδη, θανάτωσε τον θάνατο και ελευθέρωσε τον άνθρωπο από την εχθρική αιχμαλωσία.
Αναστάσεως ημέρα και λαμπρώς πανηγυρίζομε, διότι ο Χριστός με την Ανάστασή Του, μας πέρασε από τον θάνατο στη Ζωή και από την γη στον Ουρανό. Ανερχόμαστε στους ουρανούς, στον αιώνιο Παράδεισο, όπου κυριαρχεί η ατελείωτη χαρά της ψυχής.
Όμως αυτά μπορεί να τα βιώσει η καρδιά μας και να τα βλέπουμε στην καθημερινή ζωή μας, μόνον όταν καθαρίσουμε την συνείδησή μας από την απιστία προς το Ευαγγέλιο του Χριστού. Όταν πιστέψουμε στο πρόσωπο του Σωτήρα Χριστού και στην εκ νεκρών Ανάστασή Του. Ο Απ. Παύλος μας λέγει: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε» (Γαλ. 3:27). Ο πιστός άνθρωπος ντύνεται τον Χριστό, έχει κοινωνία μαζί Του.
Στην μεγάλη αυτή εορτή μπορεί να συμμετάσχει το ίδιο, και ο πλούσιος και ο φτωχός. Διότι η χάρις του Θεού δεν γνωρίζει διαφορά προσώπων. Ένα είναι το τραπέζι, και για τον πλούσιο και τον πτωχό. Τίποτα το υλικό δεν έχουμε να κερδίσουμε από αυτό το τραπέζι, διότι όλα είναι πνευματικά. Η θεία ευχαριστία, η ειρήνη, η ομόνοια, η εσωτερική χαρά και αγαλλίαση, η μυστική παρουσία του Κυρίου μέσα μας και ανάμεσα μας, η χαρά της βεβαιότητας της αιωνίου ζωής. Δεν φοβάται ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό και ζει κατά το θέλημά Του.
Ο σκοπός για τον οποίον ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε είναι για να αναστηθεί κάθε άνθρωπος σε μια νέα ζωή, απαλλαγμένη από τον φόβο του θανάτου, από τα αδιέξοδα της καθημερινότητας και να φέρει μέσα της την βεβαιότητα της αιωνίου ζωής. «Όθεν εάν τις είναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα, τα αρχαιά παρήλθαν, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα (Β’ Κορ. 5:17).
Χριστός Ανέστη, το μνήμα είναι κενό. Ο Χριστός είναι μαζί μας και αναμένει να Του προσφέρουμε την καρδιά μας, για να είναι και εντός ημών ως μόνος Κύριος και οδηγός στη ζωή μας.
Τότε, αληθινά και βιωματικά και από καρδιάς θα αναφωνούμε: Αληθώς Ανέστη ο Κύριος και τα πάντα στη ζωή μας θα είναι γεμάτα φως και ο Ουρανός και η γη και τα καταχθόνια.
Αυτή είναι και για μας η αγία και κλητή ημέρα που έκαμε ο Θεός για να αγαλλιασθούμε και να ευφρανθούμε, διότι έγινε αιώνια σωτηρία στην ψυχή μας. Και η ημέρα αυτή δεν θα έχει τέλος, επειδή και ο Χριστός που ζει, πλέον, μέσα μας δεν έχει τέλος.
Αγίου Γρηγορίου Του Παλαμά
Βλέπετε το ουράνιο ύψος, στο οποίο ανέβηκε κατά την ανύψωσή του ο Κύριος και την υπερδεδοξασμένη δόξα που δοξάσθηκε κατά σάρκα; Το πέτυχε με τη ταπείνωση και την αδοξία. Όπως λέγει ο απόστολος γι’ αυτόν, «εταπείνωσε τον εαυτό του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, και μάλιστα σταυρικού θανάτου, γι’ αυτό κι’ ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα ανώτερο από κάθε όνομα, ώστε στο όνομα του Ιησού να καμφθεί κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και να διακηρύξει κάθε γλώσσα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος σε δόξα Θεού Πατρός» (Φιλιπ. 2: 8-11).
Εάν λοιπόν ο Θεός υπερύψωσε το Χριστό για το λόγο ότι ταπεινώθηκε, ότι ατιμάσθηκε, ότι πειράσθηκε, ότι υπέμεινε επονείδιστο σταυρό και θάνατο για χάρη μας, πως θα σώσει και θα δοξάσει και θα ανυψώσει εμάς, αν δεν επιλέξωμε την ταπείνωση, αν δεν δείξουμε την προς όλους αγάπη, αν δεν ανακτήσωμε τις ψυχές μας δια της υπομονής των πειρασμών, αν δεν ακολουθούμε δια της στενής πύλης και οδού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή, τον σωτηρίως καθοδηγήσαντα σ’ αυτήν; «διότι, και ο Χριστός έπαθε για μας, αφήνοντάς μας υπογραμμό (παράδειγμα), για να παρακολουθήσουμε τα ίχνη του» (Α’ Πέτρ. 2:21).
Η ενυπόστατος Σοφία του υψίστου Πατρός, ο προαιώνιος Λόγος, που από φιλανθρωπία ενώθηκε μ’ εμάς και μας συναναστράφηκε, ανέδειξε τώρα εμπράκτως μια εορτή πολύ ανώτερη και από αυτή την υπεροχή. Γιατί τώρα γιορτάζουμε τη διάβαση, της σ’ αυτόν ευρισκομένης φύσεώς μας, όχι από τα υπόγεια προς την επιφάνεια της γης, αλλά από τη γη προς τον ουρανό του ουρανού και προς τον πέρα από αυτόν θρόνο του Δεσπότη των πάντων.