Μάιος - Ιούνιος 2021
Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες (Οσίου Παϊσίου)
Αγαπούσε τον Χριστό
Eίναι συγκλονιστική η διδασκαλία του Ιησού Χριστού και των μαθητών Του. Είναι καιρός να ακουμπήσουμε τα βάρη μας πάνω Του. Να μαθητεύσουμε κοντά σε αγιασμένους γέροντες και γερόντισσες. Κουραστήκαμε να εμπιστευόμαστε τυφλά τις ανούσιες και άκαιρες επιλογές μας. Τις ανίερες προσπάθειες και τις αποστασίες μας. Έτσι, κουραστήκαμε να διαψευδόμαστε από τον ίδιο τον εαυτό μας. Να μας ακυρώνουν οι δήθεν ελεύθερες επιλογές μας, η αλαζονεία, η απιστία μας.
Μόνη λύση να Του παραδοθούμε. Περιμένει από εμάς μία ελάχιστη κίνηση μετάνοιας, ένα νεύμα, μια πρόσκληση, ένα κάλεσμα, έστω και αμήχανο. Για να βάλει Εκείνος μετά την απαιτούμενη δύναμη, ώστε να μας στηρίξει αποφασιστικά.
Χιλιάδες είναι οι αφορμές που μας δίνει ο Χριστός για να μας αποκαλύψει την Αγιασμένη Παρουσία Του. Χιλιάδες είναι οι αφορμές για να μας πει, ότι είναι Παρών στη ζωή μας.
Στην αγκαλιά Του βρίσκει καταφύγιο το κάθε δάκρυ, η κάθε σταγόνα αίμα που χύνουμε, ο ιδρώτας, ο κόπος μας. Ανεξήγητο μυστήριο ο άνθρωπος που διστάζει ή και φοβάται να πλησιάσει τον Δημιουργό του. Έτσι πολύ εύκολα γλίστρησε στην αγκαλιά των δαιμόνων και χάνεται στου Άδη τα μονοπάτια.
Τι ήταν ο Γέροντας Παϊσιος; Ένας χωματένιος άνθρωπος, ταπεινός, πράος, που έγινε τίποτα και κέρδισε τα πάντα από τον Χριστό. Στερήθηκε, μάτωσε, αγωνίστηκε, ασκήθηκε και έτσι έζησε την πληρότητα των μακαρίων υποσχέσεων. Αναγνώρισε με ταπείνωση την αμαρτωλότητά του, έλιωσε τη σάρκα μέσα από υπεράνθρωπες νηστείες και θυσίες. Άγρυπνος βιαστής της φύσης του. Μιλούσε περισσότερο με τα μάτια, παρά με το στόμα. Επικοινωνούσε μέσα από τη σιωπή και οι αναστεναγμοί της προσευχής του έφταναν αβίαστα μέχρι τον θρόνο του Θεού.
Η παρουσία του θυσιαστικό παράδειγμα, η αγιασμένη βιωτή του στήριξε όχι μόνο το Άγιο Όρος, αλλά την Εκκλησία, την Ορθοδοξία, την Οικουμένη.
Πόσοι από εμάς μπορούμε να βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας τον ίδιο τον Ιησού Χριστό; Να γευόμαστε τέτοιες θεϊκές χαρές λόγω της εξαγιασμένης ζωής μας; Τι γεννά το μυστήριο του θεωμένου ανθρώπου; Τα δάκρυα των ματιών του αναμεμειγμένα με το αίμα του Χριστού. Η μετάνοιά του γονιμοποιημένη από τη Χάρη του Θεού. Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο παππούλης μας, ο Γέροντας της καρδιάς μας.
Έκλαιγες Παϊσιε για όλες και όλους εμάς, μέχρι να περάσει ο πόνος, η ασθένεια, μέχρι να οικονομηθεί η δυσκολία μας. Κοιμήθηκες τόσο λίγο, πόνεσες τόσο βαθιά, έκλαψες τόσο πολύ! Όχι μόνο για τις δικές σου αμαρτίες (που ήταν ελάχιστες), αλλά κυρίως για τις δικές μας που είναι ασήκωτες.
(Μιλτιάδης Βιτάλης, «Μυστικοί Ασκητικοί Αγώνες»
Του Αγίου Παϊσίου, σελ. 159-161)
