Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Η ευλογία της προσευχής
  • μέγεθος γραμματοσειράς +

Μάρτιος - Απρίλιος 2021

 

Η ευλογία της προσευχής

proseyxh

Ο πιστός και ευσεβής άνθρωπος χρησιμοποιεί τον λόγο του κατ’ εξοχήν προς δοξολογία και ευχαριστία του Θεού. Από την απλή αναφώνησή του «δόξα τω Θεώ» που κάθε στιγμή, στις χαρές και στις λύπες της ζωής μπορεί να αναφωνήσει, μέχρι και τις τακτικές ώρες της προσευχής, «εν παντί καιρώ και τόπω» ο πιστός μπορεί να λέει: «Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριο και πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον αυτού» (Ψαλμ. 102:1).

Η δοξολογία, ο ύμνος, η αίνεση, η λατρεία, η τιμή, η προσκύνηση, η ευχαριστία, η ευγνωμοσύνη, είναι η αδιάκοπη προσευχή του πιστού Χριστιανού. «Άσω τω Κυρίω εν τη ζωή μου, ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω» (Ψαλμ. 103:33). «Αίνει η ψυχή μου τον Κύριον, αινέσω Κύριον εν τη ζωή μου» (Ψαλμ. 145). Η καρδιά του πιστού είναι γεμάτη με ευγνωμοσύνη και θαυμασμό προς τον Κύριο, δι’ αυτό συνέχεια και ακατάπαυστα υμνεί και δοξάζει Αυτόν. «Εξομολογήσομαί σοι Κύριε εν όλη καρδία μου, διηγήσομαι πάντα τα θαυμάσιά σου» (Ψαλμ. 9:2), και «η γλώσσα μου μελετά την δικαιοσύνη σου, όλην την ημέρα τον έπαινόν σου» (Ψαλμ. 34:28).

Τα χείλη του Χριστιανού εξαγνίζονται μέσα στη συνεχή προσευχή. Γι’ αυτό με ευλάβεια παρακαλεί: «Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου» (Ψαλμ. 50:17). Τα χείλη μου θα υμνούν το όνομα του Θεού και τα ίδια «χείλη μου αγαλλιάσονται και επαινέσουσί σε» (Ψαλμ. 2:6) και «το στόμα θα εξαγγείλει και υμνεί την δικαιοσύνη σου» (Ψαλμ. 10:15).

Η προτροπή του ψαλμωδού «άσατε τω Κυρίω άσμα καινόν» και «άσατε αυτώ, ψάλατε αυτώ» (Ψαλμ. 95:1) γίνεται στα χείλη του πιστού διαρκώς μια αφορμή δοξολογίας ύμνων προς τον Θεόν.

Συγχρόνως όμως οι λόγοι της προσευχής των Χριστιανών γίνονται και λόγοι δεήσεως, ικεσίας, παρακλήσεως, εξομολογήσεως προς τον Ουράνιο Πατέρα. Στις κρίσιμες ώρες των θλίψεων και των πειρασμών ο πιστός ομολογεί: «Ψυχή μου προς τον Κύριον εκέκραξα» (Ψαλμ. 104:1), «εκ βαθέων εκέκραξά σοι Κύριε, Κύριε εισάκουσον της ψυχής μου» (Ψαλμ. 3:5). «Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξα, φωνή μου προς Κύριον εδεήθην» (Ψαλμ. 129:1).

(Γεωργίου Κωστάκη, «Λόγος», σελ. 114-116)