Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2015
(Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης)
Ο Κύριος θα ενεργήσει με δύναμη στη ζωή μας, στην πατρίδα μας και στον κόσμο, όταν, όσοι είμαστε συνειδητοί Χριστιανοί, αποφασίσουμε να ζούμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή, σε στενή σχέση και επικοινωνία με τον Κύριο. Η στενή μας αυτή ζωντανή σχέση με την πολύωρη προσευχή, θα ενεργοποιήσει και θα ενεργοποιεί συνέχεια τον Κύριο στο να δείχνει τη δύναμή Του και να πραγματοποιεί τα θαύματα εκείνα που χρειάζεται τόσο η Εκκλησία, όσο και ο κόσμος. Το θέμα, λοιπόν, της προσωπικής μας σχέσης με τον Θεό έχει την πρώτη θέση για την επιτυχία οποιουδήποτε έργου του Κυρίου.
Είναι, όμως, λυπηρό το γεγονός σήμερα, ότι εκατομμύρια προσευχές δεν φτάνουν ούτε στην οροφή του δωματίου μας και στο θόλο της Εκκλησίας μας, καθώς απευθύνονται στον Θεό με τον χαρακτηριστικό τρόπο του εικοστού αιώνα.
Προσευχόμαστε τόσο λίγο και τόσο υλιστικά, που είναι αδύνατο για τον Θεό να μας δώσει οτιδήποτε. Αν ξέραμε πόσο μακριά βρισκόμαστε εμείς - οι πιστοί του Κυρίου - στο ζήτημα της προσευχής, τότε θα αρχίζαμε με σοβαρότητα, με συνέπεια και με φόβο Θεού να μεταρρυθμίζουμε τη ζωή μας ανάλογα. Είναι απόλυτη ανάγκη να επιστρέψουμε στην προσευχή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, των Αγίων Προφητών, Αποστόλων και Πατέρων της Εκκλησίας.
Η αιτία για την πνευματική μας γυμνότητα βρίσκεται στη χλιαρή και ψυχρή επικοινωνία που έχουμε με τον Κύριο, στη φτωχή πνευματική μας ζωή και στη λανθασμένη αντίληψη για το ποια είναι η άγια ζωή. Είναι τόσο ρηχή και επιπόλαια η ώρα της επικοινωνίας μας με τον Κύριο, ώστε και ο Διάβολος που φοβάται πάρα πολύ την προσευχή, να ψυχαγωγείται με την ώρα αυτή. Έχουμε τοποθετήσει τον Θεό στο πιο μικρό μέρος της ζωής μας. Δίνουμε σ’ Εκείνον τα ψίχουλα του χρόνου μας και περιμένουμε να ανοίξει τους ουρανούς και να ρίξει όλες τις ευλογίες Του σε μας, σαν αντάλλαγμα γι’ αυτά τα λίγα ψίχουλα.
Και αυτή δεν είναι η μόνη αιτία. Το χειρότερο είναι ότι αντιλαμβανόμαστε τον Θεό σαν ένα «αποθηκάριο ευλογιών», που απρόσωπα πρέπει να μας δώσει ό,τι Του ζητούμε.
Δεν ενδιαφερόμαστε πραγματικά για τον Θεό σαν Πρόσωπο. Ενδιαφερόμαστε για τις ευλογίες Του. Εάν ενδιαφερόμασταν για τον Κύριο, θα προσπαθούσαμε να ξοδέψουμε όλο το χρόνο μας μιλώντας μαζί Του, έχοντας σχέση μαζί Του, και προσπαθώντας να καταλάβουμε τις σκέψεις και τα αισθήματά Του. Αν θέλουμε να ονομαζόμαστε παιδιά Του, πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι μόνο ένας Θεός που δίνει ή ευλογεί, αλλά και ένα «Πρόσωπο» που Του αρέσει να Του συμπεριφέρονται σαν Πρόσωπο και όχι μόνο σαν «αποθηκάριο ευλογιών».
