Μάιος - Ιούνιος 2015
Την ώρα της προσευχής είναι απαραίτητη η βαθιά και μεγάλη ταπείνωση. Πρέπει να έχουμε πάντοτε υπόψη ποιος ομιλεί και τι λέει, αυτό δε είναι ιδιαίτερα αναγκαίο και απαραίτητο στην Κυριακή Προσευχή, το «Πάτερ ημών».
Η ταπείνωση καταστρέφει όλες τις παγίδες του πονηρού. Πόση κρυφή υπερηφάνεια υπάρχει μέσα μας! «Αυτό το γνωρίζω», λέμε «το άλλο δεν το ’χουμε ανάγκη», «αυτό δεν είναι για μένα, το άλλο είναι περιττό, σ’ εκείνο δεν αμαρτάνω». Και όλα αυτά είναι δικές μας σοφιστείες.
Η προσευχή είναι η απόδειξη της λογικής προσωπικότητάς μου, της ομοιότητάς μου με τον Θεό, η βεβαιότητα της θεοποίησης και της μακαριότητάς μου που πρόκειται να γίνει.
Δημιουργήθηκα από το τίποτα, είμαι μηδέν μπροστά στον Θεό, γιατί δεν έχω τίποτα δικό μου. Αλλά χάρη στην ευσπλαχνία του Θεού είμαι πλάσμα προικισμένο με λογική, με καρδιά, με ελεύθερη βούληση και μπορώ, στρεφόμενος προς Αυτόν με την καρδιά μου, διαρκώς να επεκτείνω μέσα μου τη Βασιλεία Του, να πολλαπλασιάζω μέσα μου τα χαρίσματά Του και να αντλώ από Αυτόν, σαν (να αντλώ) από πηγή που πάντα τρέχει, ανεξάντλητη, κάθε ευλογία, πνευματική και υλική, ιδιαίτερα τις πνευματικές (ευλογίες).
Η προσευχή αφήνει να στάζει μέσα μου σαν σταλαματιά η βεβαιότητα ότι είμαι εικόνα του Θεού, ότι με την ταπεινή και ευγνώμονα διάθεση της ψυχής μου μπροστά στον Θεό και με την ελεύθερη θέλησή μου, αυξάνουν μέσα μου άπειρες φορές τα πνευματικά χαρίσματα του Θεού, ότι μπορώ έτσι άπειρες φορές να καλυτερεύσω τον εαυτό μου και να αυξάνω επ’ άπειρον την ομοίωσή μου με τον Θεό, την ουράνια μακαριότητά μου, για την οποία είμαι προορισμένος. Η προσευχή είναι σημείο της μεγάλης αξίας με την οποία με τίμησε ο Δημιουργός. Όμως ταυτόχρονα υπενθυμίζει τη μηδαμινότητά μου - είμαι μηδέν και τίποτα δεν έχω δικό μου και γι’ αυτό ζητώ από τον Θεό τα πάντα - και τη μεγάλη μου αξία - είμαι εικόνα του Θεού, δημιουργήθηκα για να τείνω προς τον Θεό, μπορώ να ονομάζομαι φίλος του Θεού, όπως ο Αβραάμ, ο πατέρας των πιστών, αν πιστεύω χωρίς κανένα δισταγμό στην ύπαρξη, την ευσπλαχνία και την παντοδυναμία του Θεού μου και προσπαθώ να γίνω ίδιος με Αυτόν στη διάρκεια της επίγειας ζωής μου με έργα ευσπλαχνίας και αγάπης.
(«Με ποιόν μιλάς ψυχή μου»
Αγ. Ιωάννης της Κροστάνδης, σελ 49-51)
