Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2014

Εκείνος που προσεύχεται πρέπει να πεινά και με ζεστασιά να επιθυμεί τις ευλογίες, ιδιαίτερα τις πνευματικές - την άφεση των αμαρτιών, την κάθαρση της ψυχής του, τον αγιασμό, την τόνωση στην αρετή - για τις οποίες προσεύχεται. Διαφορετικά η προσευχή θα είναι ανώφελη σπατάλη λόγων.

Το ίδιο εφαρμόζεται όσον αφορά στην ευχαριστία και δοξολογία του Θεού. Να έχεις πείνα και δίψα διαρκώς, να ευχαριστείς και να δοξολογείς τον Κύριο γιατί τα πάντα προέρχονται από Αυτόν και τα πάντα είναι δώρα της αγαθότητας και της ευσπλαχνίας Του.

Δοξολογία. Η ψυχή και χωρίς να το θέλει παρασύρεται από την επιθυμία της δοξολογίας όταν ατενίζουμε τον έναστρο ουρανό, αλλά ακόμα περισσότερο, όταν βλέποντας τον ουρανό και τα άστρα, αναλογιζόμαστε την πρόνοια του Θεού προς τους ανθρώπους, πόσο άπειρα αγαπά αυτούς, προνοεί για την αιώνια μακαριότητά τους και δεν λυπήθηκε ούτε το Μονογενή Γιο Του για τη σωτηρία μας και την ανάπαυση μας στην επουράνιο Βασιλεία Του!

Είναι αδύνατο να μη δοξολογείς τον Θεό, όταν θυμάσαι ότι δημιουργήθηκες από το μηδέν. Ότι είσαι προορισμένος από καταβολής κόσμου για την αιώνια μακαριότητα, όχι για τις αξιομισθίες σου ( επειδή δηλαδή έκανες πράξεις καλές που αξίζουν τη σωτηρία σου σαν αμοιβή) – όταν θυμάσαι πόση χάρη σου έδωσε ο Θεός όλο το χρόνο της ζωής σου για τη σωτηρία σου, πόσες αναρίθμητες αμαρτίες σου συγχωρέθηκαν, όχι μόνο μια φορά η δύο, αλλά επανειλημμένα, και πόσα φυσικά δώρα σου δόθηκαν, από την υγεία που απολαμβάνεις μέχρι τον αέρα που αναπνέεις και μέχρι τη σταγόνα το νερό που δροσίζει τα χείλη σου.

(Με ποιον μιλάς ψυχή μου,
Αγ. Ιωάν. Κροστάνδης, σελ. 106-107)