Ιούλιος - Αύγουστος 2013

Προσευχή είναι η ανύψωση του νου και της καρδιάς προς τον Θεό, η θέα του Θεού, η θαρραλέα συνομιλία αυτού που δημιουργήθηκε με Αυτόν που τον δημιούργησε (του δημιουργήματος με τον Δημιουργό), ενώ η ψυχή στέκεται με ευλάβεια κοντά σ’ Αυτόν, λες και στέκεται κοντά στο Βασιλιά και σ’ αυτή τη Ζωή που δίνει ζωή στα πάντα.

Προσευχή είναι η λησμονιά του κάθε τι που μας περιβάλλει, η τροφή της ψυχής, ο αέρας και το φως της, η ζωογόνος θαλπωρή της, η κάθαρσή της από την αμαρτία, ο ενάρετος ζυγός του Χριστού και το ελαφρό φορτίο του.

Προσευχή είναι η συνεχής συναίσθηση της αδυναμίας και της πνευματικής μας φτώχειας, ο καθαγιασμός της ψυχής, η πρόγευση της μελλοντικής, της αγγελικής μακαριότητας, η ουράνια βροχή που αναζωογονεί και ποτίζει και γονιμοποιεί το έδαφος της ψυχής, η δύναμη της ψυχής και του σώματος, ο καθαρισμός της πνευματικής μας ατμόσφαιρας, ο φωτισμός της διάνοιας, η χαρά του πνεύματος, «ο χρυσός κρίκος που ενώνει το δημιούργημα με το Δημιουργό», το θάρρος και η ανδρεία σε όλες τις λύπες και τους πειρασμούς της ζωής, το λυχνάρι της Ζωής, η επιτυχία σε κάθε προσπάθεια, η ενίσχυση της πίστεως, της ελπίδας, της αγάπης.

Προσευχή είναι η συνομιλία με τους Αγίους Αγγέλους και τους Αγίους, οποίοι ήσαν ευάρεστοι στον Θεό από την πρώτη στιγμή της Δημιουργίας του κόσμου.

Προσευχή είναι η διόρθωση της ζωής μας, η μητέρα της συντριβής της καρδιάς και των δακρύων, το δυνατό ελατήριο για καλά έργα, η ασφάλεια της ζωής, η καταστροφή του φόβου του θανάτου, η περιφρόνηση των επιγείων θησαυρών, η επιθυμία των Ουρανίων Ευλογιών, η αναμονή του Καθολικού Κριτή, της γενικής Ανάστασης και της μέλλουσας Ζωής, η έντονη προσπάθεια να σωθούμε από τα αιώνια βάσανα, η ακατάπαυστη αναζήτηση της συγνώμης από τον Ύψιστο, η πορεία προς τον Θεό, η μακαριστή εξαφάνιση του εαυτού μας μπροστά στον Δημιουργό, που τα πάντα δημιούργησε και τα πάντα καλύπτει το τρεχούμενο νερό της Ψυχής.

(«Με ποιόν μιλάς ψυχή μου», Αγίου Ιωάν. της Κρονστάνδης, σελ. 69,70)