Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2013
Ο άνθρωπος που απελπίζεται δεν υπολογίζει τον Θεό σαν την μοναδική δύναμη που μπορεί να τον βοηθήσει σ’ οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή της ζωής του.
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2013
Η νηστεία έχει τη δύναμη σε άλλον να καταστέλλει τις πυρώσεις και τις κινήσεις της σάρκας, σε άλλον να καταπραΰνει το θυμό, από άλλον να διώχνει τον ύπνο, σε άλλον να διεγείρει την προθυμίαν για το καλό, άλλου να καθαρίζει το νου και να τον ελευθερώνει από τους πονηρούς λογισμούς, άλλου να δαμάζει τη γλώσσα, να τη συγκρατεί και να μην την αφήνει καθόλου να λέει λόγια ανωφελή και άσχημα.
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2013
Δεν είναι ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο με τη δύναμή σου. Δεν είναι ότι κρατάς το μαγικό ραβδί που όλα τα διορθώνει, αλλά είναι αυτή η «μικρή ενέργεια» που ίσως ανακουφίσει για λίγες στιγμές έναν συνάνθρωπό σου. Μια αγκαλιά που δίνεται στην ώρα της. Ένας ευγενικός λόγος. Ένα «σ’ αγαπώ» που ηχεί από ειλικρινή χείλη. Ένα συγνώμη που ζητάς με απλότητα. Να μερικές από τις «μικρές ενέργεις» που μπορεί ν’ ανακουφίσουν έναν απλό συνοδοιπόρο της ζωής σου.
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2013
Στο έντυπο της «ΦΩΝΗΣ ΚΥΡΙΟΥ» της 25/8/2013 αναφέρονται τα εξής:
Ο Απ. Παύλος μάς λέει επιγραμματικά ότι «θεμέλιον άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά το κείμενον, ός έστιν Ιησούς Χριστός» (Α’ Κορινθ. 3:11). Δηλαδή, κανείς, ούτε άγγελος ούτε άνθρωπος δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο και να αντικαταστήσει το μοναδικό θεμέλιο της Εκκλησίας, που είναι ο Χριστός.
Πρώτον, διότι Εκείνος θεμελίωσε τη σωτηρία των ανθρώπων με τη θεία Του γέννηση, το αίμα της θυσίας Του επί του σταυρού και τη ζωηφόρο ανάστασή Του. Δεύτερον, διότι Εκείνος απέστειλε το Πνεύμα το Άγιο, που συγκροτεί όλο το θεσμό της Εκκλησίας. Και τρίτον, ως Υιός του Θεού του ζώντα, αιώνιος και ατελεύτητος, έχει εξασφαλίσει την αιώνια διάρκεια της Εκκλησίας. Το βιβλίο των Παροιμιών στην Παλαιά Διαθήκη, αναφερόμενο στη σοφία του Θεού, γράφει χαρακτηριστικά: «Προ του αιώνος εθεμελίωσέ με» (8:23). Και τι σοφότερο του Θεού από την Εκκλησία Του;
Έχοντας, λοιπόν, κατά νου τα παραπάνω λόγια από την ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ, καταλαβαίνουμε πως πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο πρέπει να κτίζουμε όλη τη ζωή μας και μάλιστα με ό,τι το πιο πολύτιμο μπορούμε, δηλαδή σαν να κτίζαμε με πολύτιμες πέτρες και μέταλλα (διαμάντια, ζαφείρια, χρυσό, πλατίνα, ασήμι) και όχι με φτηνά υλικά, όπως ξύλα και χόρτα. Να διαπνέονται τα έργα μας από πίστη και αγάπη, από υπομονή και πραότητα, συγχωρητικότητα και ανεξικακία. Ας αποτινάξουμε από τη ζωή μας τα μίση, την κατάκριση, την έλλειψη συγχωρητικότητας, τη μέθη και την απιστία.
Κυριάκος Γεννάδης
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2013
Πρόκειται για το πλέον διαδεδομένο και συνεχώς διαπραττόμενο λάθος του ανθρώπινου λόγου.
Κατάκριση είναι «το κατά του απόντος αδελφού λαλείν επί σκοπώ του διαβάλλειν αυτόν, καν αληθές ή το λεγόμενον» κατά τον ακριβή ορισμό του Μ. Βασιλείου. Είναι η σκληρή κρίση, η κακή και άδικη κρίση που γίνεται με σκοπό να εκθέσει, να μειώσει, να εξευτελίσει τον άλλον. Είναι η αποδοκιμασία του άλλου να τον ψέγεις και να τον επιτιμάς και μάλιστα με αυστηρότητα, όταν είναι παρών ή όταν απουσιάζει, το να καταφέρεσαι εναντίον του, να περιγράφεις πράξεις, λόγια, έργα που είπε και έκανε, προκειμένου να μειώσεις την τιμή και την υπόληψή του.
Παραπλήσιο με την κατάκριση είναι η καταλαλιά, η κακογλωσσιά, η γλωσσοφαγιά που λέει ο λαός, η κατηγορία κατά του άλλου που προέρχεται είτε από ζήλεια είτε από φθόνο. Και η μεν ζήλεια προκαλεί καταλαλιά, γιατί αυτός που ζηλεύει επιθυμεί να έχει τα αγαθά που έχει ο άλλος, όποια και αν είναι αυτά, έστω και αν ο ίδιος έχει πιο πολλά και πιο ωραία αγαθά. Αλλά και ο φθόνος προκαλεί κακογλωσσιά, γιατί ο φθονερός θέλει το κακό του άλλου και λέγοντας κακά λόγια πιστεύει ότι του κάνει κακό.
Τόσο η κατάκριση όσο και η καταλαλιά αποδοκιμάζονται από τον Λόγο του Θεού: «αποθέμενοι ουν πάσαν κακίαν και πάντα δόλον και υποκρίσεις και φθόνους και πάσας καταλαλιάς», μας προτρέπει ο απ. Πέτρος (Α’ Πέτρου 2:1). Ο δε απ. Παύλος γράφει στους Κορινθίους: «Φοβούμαι μήπως ελθών ούχ οίους θέλω εύρω υμάς, καγώ ευρεθώ υμίν οίον ου θέλετε, μη πως έρεις, ζήλοι, θυμοί, εριθείαι, καταλαλιαί, ψιθυρισμοί, φυσιώσεις, ακαταστασίαι» (Β’ Κορινθ. 12:20). Και ο αδελφόθεος Ιάκωβος προτρέπει «μη καταλαλείτε αλλήλων αδελφοί» (Ιάκ. 4:11).
(Γ. Σπ. Κωτσάκη «ΛΟΓΟΣ», σελ. 53)