Ιούλιος - Αύγουστος 2022
Προβλήματα Της Εποχής Μας
Η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν σήμερα τόσο πολύ προχωρήσει, ώστε κορυφαίοι ειδικοί τονίζουν ότι χρειάζεται κάποιο συγκράτημα. Δυο πολύ αξιόλογα συνέδρια που οργανώθηκαν πρόσφατα στην Αθήνα, υπογράμμισαν αυτή την πραγματικότητα. Και οι δύο αυτές κορυφαίες συναντήσεις κατέληξαν στο ότι η θετική επιστήμη δεν χρειάζεται περαιτέρω πρόοδο, αλλά συγκράτηση και εναρμόνιση με τις πνευματικές επιστήμες και αξίες. Έτσι, στην τελευταία εναρκτήρια συνεδρία στην Ακαδημία Αθηνών ο ακαδημαϊκός κ. Δεσποτόπουλος κατέκρινε αυστηρά τη σύγχρονη ειδωλοποίηση των τεχνικών επιτευγμάτων.
Ας θυμηθούμε τις κατά καιρούς διακηρύξεις και παρεμβάσεις του ΟΗΕ, της Ε.Ε., της GREENPEACE και πολλών άλλων διεθνών οργανισμών. Το πρόβλημα είναι διπλό. Με τη ραγδαία εξέλιξη του υπερ-πολιτισμού έχουμε από το ένα μέρος καταστροφή του περιβάλλοντος και οικολογική αλλοίωση και από το άλλο ελάττωση και γήρανση του πληθυσμού. Οι δύο πλευρές του μεγάλου προβλήματος είναι το δημογραφικό και το πολιτιστικό πρόβλημα.
Δεν χρειαζόμαστε μόνο παιδιά για να επιζήσει η Ευρώπη, αλλά και μια ανανεωμένη αγωγή πιο σύγχρονη, πιο σφαιρική, πιο ανθρωπιστική, διότι τα γενικότερα προβλήματα είναι αυξημένα. Πώς αντιμετωπίζουμε αυτά τα πρωτοφανή προβλήματα; Ποια παιδεία δίνουμε στις νέες γενιές; Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ως γνωστόν, είναι ισχνή και αναιμική, ενώ η τριτοβάθμια γίνεται όλο και πιο εξειδικευμένη και τεχνολογική. Τα παιδιά μας δεν προετοιμάζονται καταλλήλως για να αντιμετωπίσουν ανάλογα τις καινούργιες αυτές καταστάσεις. Μεγάλοι παιδαγωγοί και φιλόσοφοι των τελευταίων ετών, όπως ο Κ. Βουρβέρης και ο Ι. Θεοδωρακόπουλος το τόνισαν αυτό σε συνέδρια, σε μαθήματα, σε διαλέξεις τους.
Χρειάζεται σήμερα μια παιδεία όντως ανθρωπιστική. Το κύριο θέμα δεν είναι μόνο το πώς θα κατασκευάσουμε τελειότερους υπολογιστές, αλλά πώς θα φτιάξουμε πιο σωστούς ανθρώπους, ικανούς να αντιμετωπίσουν αυτά που αναφέραμε παραπάνω. Πέραν όμως όλων αυτών, μπορούμε να πούμε ότι βασικό ρόλο μπορεί να παίξει και το σπίτι με τη μητέρα αρχηγό. Οι ανάγκες το επιβάλλουν. Ας αναλάβει η Ελληνίδα μάνα να δώσει την πνοή της, τον παλμό της, την προσευχή της, για να ζωντανέψει το σπίτι της, για να μην φεύγουν τα παιδιά της κάθε βράδυ να βρουν έξω τη χαρά. Ας γίνει το σπίτι μια μικρή εστία που θα συγκεντρώνονται πολλές φορές τα παιδιά, να συζητούν, να επικοινωνούν και να διασκεδάζουν με πολιτισμένο τρόπο.
Δεν νομίζω πως αυτά είναι οπισθοδρομικά ή αναχρονιστικά. Να μην έχουν τα παιδιά σαν μόνη ψυχαγωγία τα σίριαλ της τηλεόρασης και τα social media. Πρέπει κάποτε η Ελληνίδα μητέρα να κάνει κάτι τολμηρό και να μην ακολουθούν τα παιδιά της ό,τι τους σερβίρει η τηλεόραση ή το διαδίκτυο. Ας κάνει το σπίτι της να ζωντανέψει, να γίνει ένα φυτώριο γνήσιου εκσυγχρονισμού, ένα εργαστήριο αληθινής παιδείας, ένα κέντρο φωτισμένης δημιουργίας.
Ας το τολμήσουμε με διάθεση και θετική σκέψη, και πάνω απ’ όλα με την χάρη του Χριστού.
Ηλιοπούλου Φωτεινή - Εκπαιδευτικός
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2018
Η Αντιμετώπιση της Απογοήτευσης
Η απογοήτευση μπορεί να σου δημιουργήσει συναισθηματική ανησυχία και να σε καταβάλει τόσο πολύ, που να μη μπορείς να σκέφτεσαι αποτελεσματικά. Είναι ένας δυνατός και συνηθισμένος εχθρός του ανθρώπινου πνεύματος και μπορεί να σε κτυπήσει ανά πάσα στιγμή. Γι’ αυτό χρειάζεται να γνωρίζεις με πιο τρόπο θα αντιμετωπίζεις την απογοήτευση.
Τέσσερα χωρία από τον Λόγο του Θεού βοηθούν πολύ σ’ αυτό:
1. «Μη χάσετε, λοιπόν, το θάρρος σας, που θα ανταμειφθεί πλουσιοπάροχα» (Εβραίους 10:35)
Όταν σε κτυπά η απογοήτευση απλά κράτα σφικτά το θάρρος σου. Μην λέγεσαι ευαίσθητος και αφήνεις την εμπιστοσύνη σου να φύγει.
2. «Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου και μη ξεχνάς καμιά από τις καλοσύνες του!» (Ψαλμός 103:2)
Το να μπορείς να ευχαριστείς τον Θεό κάθε στιγμή είναι πολύ σπουδαίο. Αρίθμησε όλες τις ευλογίες που έχεις μέχρι σήμερα. Το πιο πάνω χωρίο σου προτείνει να ευχαριστείς τον Θεό για κάθε τι που σου έχει δώσει, αντί να τονίζεις και να παραπονιέσαι για ό,τι δεν έχεις.
3. «Μην είστε φιλάργυροι, αρκείστε σε όσα έχετε. Όπως είπε ο Θεός: Δεν θα σε αφήσω μόνον, ούτε θα σ’ εγκαταλείψω» (Εβρ. 13:5)
Όταν έχεις πίστη στο Θεό, το μυαλό σου θα είναι σε τέτοια κατάσταση, που θα μπορείς πάντα να ξεπερνάς κάθε είδος απογοήτευσης. Αυτή ήταν και η πρακτική των Αγίων.
4. «Είμαστε βέβαιοι ότι, αν αγαπά κανείς το Θεό, ο Θεός κάνει τα πάντα να συντελούν στο καλό του. Αυτό ισχύει για όσους κάλεσε ο Θεός σύμφωνα με το λυτρωτικό του σχέδιο» (Ρωμ. 8:28)
Όταν νιώθεις απογοητευμένος, προσπάθησε να αγαπάς όλο και περισσότερο το Θεό. Αντί να μένεις στη λέξη «απογοήτευση», να σκέφτεσαι ότι είσαι μέσα στα χέρια του Θεού και ότι ο Θεός έχει σίγουρα κάποιο σχέδιο για την ζωή σου.
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2018
Για τις Θλίψεις και τους Πειρασμούς
Ο Γέροντας Κλεόπας Ηλίε, Ρουμάνος ησυχαστής και διδάσκαλος γράφει:
Για τους Χριστιανούς ο σκοπός των θλίψεων είναι μόνο ένας, η εξιλέωση των αμαρτιών εδώ στη γη δια διαφόρων ειδών ασθενειών, θλίψεων και πόνων, για την κάθαρση και την σωτηρία της ψυχής. Για τους κακούς, οι οποίοι δεν θέλουν να διορθωθούν και να μετανοήσουν, οι θλίψεις από την γη παραμένουν ως ένας αρραβών των αιωνίων βασάνων. Και γι’ αυτούς που δέχονται με υπομονή και ευχαρίστηση τον πόνο και στρέφουν προς την μετάνοια, ο πόνος, οπουδήποτε είδους και αν είναι, είναι η καλύτερη οδός διορθώσεως και εξιλεώσεως των αμαρτιών, λυτρώνοντάς τους αργότερα από τα αιώνια βάσανα.
Βλέπουμε πως οι πάσχοντες περισσότερα στη γη είναι πιο συμβιβασμένοι με τη συνείδησή τους, είναι καλύτεροι, είναι ταπεινότεροι, πιο δυνατοί στους πειρασμούς, πιο κοντά στον Θεό και σώζονται πιο εύκολα, όπως ο όσιος Ιώβ, ο φτωχός Λάζαρος, οι άγιοι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι όσιοι και τόσοι άλλοι. Και όποιοι ζουν καλά είναι υγιείς, έχουν περιουσίες και ό,τι επιθυμούν πάνω στη γη, αλλά είναι συνήθως ολιγόπιστοι, ανελεήμονες, τύραννοι, πλεονέκτες, εγωιστές, φοβούνται τον θάνατο και πεθαίνουν με βαριές αμαρτίες, προς αιώνια τιμωρία.
Ο πόνος στέλνεται από τα ύψη προς σωτηρία, για δοκιμασία, για τη συγχώρηση αμαρτιών και για πνευματική πρόοδο. Μόνο όταν τον δεχόμαστε με ευχαρίστηση, σαν από το χέρι του Θεού, όπως λέει και ο προφήτης Δαβίδ, «η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αυταί με παρεκάλεσαν» (Ψαλμ. 22,5). Επομένως η ράβδος και η βακτηρία του πόνου παρηγορεί τους καλούς και τους πιστούς, τους δίνει πρόοδο στις καλές πράξεις, τους καθαρίζει από τις αμαρτίες και τους καταξιώνει μεγαλύτερου στεφανιού και ανταμοιβής στον ουρανό. Και για τους κακούς, η ράβδος του πόνου είναι κάλεσμα προς μετάνοια, είναι τιμωρία αντί τιμωρίας και χαλινάρι, διότι δεν θέλουν να πλησιάσουν τον Κύριον (Ψαλμ. 31,10).
(Διαχρονικές Λυτρωτικές Αλήθειες, σελ. 155,156)
Ιούλιος - Αύγουστος 2018
Υπομονετικοί προς τους Πειρασμούς
Έχουμε ανάγκη από πολλή υπομονή. Μας το επισημαίνει ο Απόστολος Παύλος: «Υπομονής έχετε χρείαν, ίνα το θέλημα του Θεού ποιήσαντες κομίσησθε την επαγγελίαν».
Το ίδιο συμβουλεύει και ο Μ. Βασίλειος: «Τοίνυν, αδελφέ, έσο πρώτον μεν υπομονητικός προς πάντα πειρασμόν».
Η υπομονή αποτελεί το όπλο του πιστού. Υπομονή κατ’ αρχάς ενώπιον του Θεού και σε ό,τι η αγάπη Του επιτρέπει να μας βρει. Όταν αντιμετωπίζουμε τον πόνο και τη δοκιμασία με υπομονή, τότε αρχίζουμε να κατανοούμε τη σημασία τους και πόσο μας βοηθούν να πλησιάσουμε τον Κύριο και να στηρίξουμε σ’ Εκείνον την ελπίδα μας.
Τους πειρασμούς μόνο με υπομονή μπορούμε να τους σηκώσουμε. Και σε αυτό, υπόδειγμα έχουμε όλους τους πιστούς δούλους του Θεού, τους δικαίους, τους προφήτες, τους αποστόλους, τους μάρτυρες, τους οσίους, τον Ιώβ: «Ιδού μακαρίζομεν τους υπομείναντας˖ την υπομονήν Ιώβ ηκούσατε και το τέλος Κυρίου είδετε, ότι πολυέσπλαγχνός εστιν ο Κύριος και οικτίρμων» (Ιακ. 5:11). Και πάνω απ’ όλους τον ίδιο τον Κύριό μας: «Αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν, ος αντί της προκειμένης αυτώ χαράς, υπέμεινεν σταυρόν αισχύνης καταφρονήσας εν δεξιά τε του θρόνου του Θεού κεκάθικεν. Αναλογίσασθε γαρ τον τοιαύτην υπομεμενηκότα υπό των αμαρτωλών εις εαυτόν αντιλογίαν, ίνα μη κάμητε ταις ψυχαίς υμών εκλυόμενοι» (Εβρ. 12:2-3). «Ο δε Κύριος κατευθύναι υμών τας καρδίας εις την αγάπην του Θεού και εις την υπομονήν του Χριστού» (Β’ Θεσ. 3:5).
Υπομονή και μπροστά στους αδελφούς μας. Για χάρη μας ο Χριστός «υπέμεινε σταυρόν» (Εβρ. 12:2-3). Κι εμείς, αν θέλουμε να είμαστε γνήσιοι μαθητές Του, χρεωστούμε να υπομένουμε τις αδυναμίες των άλλων. Να μακροθυμούμε με αγάπη μπροστά σε κάθε ατέλειά τους. Να είμαστε επιεικείς απέναντι στα λάθη τους.
Αδελφική ανατροφή και χριστιανική συμπεριφορά χωρίς το γνώρισμα της υπομονής δεν νοείται.
(Ημερ. Αδελ. Θεολόγων Ζωής, 2011)
Μάιος - Ιούνιος 2018
Η Συκοφαντία
Δόλιος είναι ο λόγος που έχει σκοπό να προκαλέσει κάποιο κακό, κάποια συγκεκριμένη βλάβη και ζημιά στον άλλο. Δόλιος λόγος είναι η συκοφαντία, η ψεύτικη κατηγορία, η διαβολή, η δυσφήμιση. Η συκοφαντία είναι μια σκοτεινή πράξη, που έχει σκοπό να κλονίσει την υπόληψη του άλλου, να καταρρακώσει την τιμή του, να εξευτελίσει τον ίδιο, την οικογένειά του, τα παιδιά του ακόμη και τα άψυχα πράγματα, όπως τα υπάρχοντα και την περιουσία του.
Οι ευσεβείς άνθρωποι όλων των εποχών μαζί με τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης παρακαλούν τον Θεό: «Κύριε, ρύσαι την ψυχήν μου από χειλέων αδίκων και από γλώσσης δολίας» (Ψαλμ. 119:2) και «λύτρωσαί με από συκοφαντίας ανθρώπων» (Ψαλμός 118:133) και εύχονται «από μάστιγος γλώσσης σε κρύψει» (Ιώβ 5:21), δηλαδή ο Θεός να σε σκεπάζει και να σε φυλάττει από την μάστιγα της συκοφαντικής και δόλιας γλώσσας, γιατί όλοι γνωρίζουν πόσο δύσκολο είναι να αποκατασταθεί η υπόληψη εκείνου που συκοφαντήθηκε. Είναι πολλά τα δάκρυα των συκοφαντημένων, γράφει ο σοφός Εκκλησιαστής (Εκκλησ. 4:1), ώστε δεν μπορεί να βρεθεί κάποιος να τους παρηγορήσει. Η πικρία είναι βαθειά, ο ψυχικός πόνος μεγάλος, γι’ αυτό ο ίδιος ο Θεός αναλαμβάνει την προστασία του αδικουμένου από τον συκοφάντη. Ο Θεός θα ταπεινώσει τον συκοφάντη (Ψαλμ. 81:4) και ο Θεός θα σε φυλάει «από διαβολής γλώσσης αλλοτρίας» (Παροιμ. 6: 24).
Η περιγραφή της γλώσσας του συκοφάντη προκαλεί φόβο. Πρόκειται για μια γλώσσα που τρυπά σαν φαρμακερό βέλος και τραυματίζει βαθειά την υπόληψη του άλλου. Μια γλώσσα που πληγώνει και εξευτελίζει χωρίς πολλές φορές να υπάρχει η δυνατότητα άμυνας και υπεράσπισης. Τα δόλια ρήματα του στόματος του συκοφάντη πλεονάζουν σε κακία και αναισχυντία, έχουν μια έντονη πλοκή δολιότητας και κακότητας. Δεν είναι λόγια τίμια, λόγια ειλικρίνειας και ευθύτητας, αλλά λόγια γεμάτα πικρία, δόλο, υστεροβουλία και υποκρισία (Ιερ. 9:2, 7 και Ψαλμ. 49:19).
Ήδη ο Μωσαϊκός Νόμος απαγορεύει ρητά την συκοφαντία χωρίς κανένα ελαφρυντικό, χωρίς καμία παραλλαγή: «Ουδέ συκοφαντήσει έκαστος τον πλησίον» (Λευιτ. 19:11), έτσι ώστε να μην αφήνει ούτε το ελάχιστο περιθώριο ανοχής και υποχωρήσεως.
(«Λόγος ανθρώπινος και θεανθρώπινος», Γεωρ. Κωτσάκη σελ. 61,62)