Από τα Πάθη στην Ανάσταση
Αναμένοντας και φέτος την εβδομάδα των Παθών του Κυρίου, στο νου μας έρχονται και πάλι τα τελευταία γεγονότα πριν από τη σταύρωση του Χριστού το 33 μ.Χ., όπως τα καταγράφουν οι Ευαγγελιστές και οι αυτόπτες μάρτυρες. Θυμόμαστε το τελευταίο τραπέζι του Κυρίου μας με τους μαθητές Του, με μια ρωγμή, βέβαια, τη φορά αυτή, στον κύκλο των μαθητών. Οι μαθητές είναι τώρα έντεκα. Ο δωδέκατος είναι προδότης.
Ο Κύριος και Διδάσκαλος, ζωσμένος με μια πετσέτα στη μέση και μια λεκάνη νερό στα χέρια, ξεκινά να πλύνει τα σκονισμένα πόδια των μαθητών του. Αυτοί ξαφνιάζονται, έχουν αντιρρήσεις. Πώς ο Διδάσκαλος κάνει τη δουλειά ενός υπηρέτη; Ο Ιησούς ανατρέπει τις αντιλήψεις τους: «Ει ουν εγώ ένιψα υμών τους πόδας, ο Κύριος και Διδάσκαλος, και υμείς οφείλετε αλλήλων νίπτειν τους πόδας» (Ιω. 14:14). Η ατμόσφαιρα γίνεται αόριστα βαριά. Ο Κύριος μιλάει για προδοσία, για παθήματα, για μια αβάσταχτη λύπη. Οι μαθητές στέκουν αμήχανοι, δεν μπορούν να καταλάβουν. Κόβει το ψωμί και το μοιράζει. Δίνει μέσα απ’ αυτό τον ίδιο Του τον Εαυτό! Σε κείνους που αγάπησε τόσο. «Τούτο εστί το σώμα μου». Ευλογεί και το κρασί. Τους δίνει να πιούν. «Τούτο εστί το αίμα μου». Είναι η τελευταία φορά που τρώνε μαζί. Βγαίνουν και πηγαίνουν στον κήπο της Γεθσημανή, όπως το συνήθιζαν. Ο Κύριος γνωρίζει όλα τα παθήματα που θα ακολουθήσουν. Είναι κιόλας εγκαταλελειμμένος. Και να που ο κήπος φωτίζεται ξαφνικά από αναμμένους δαυλούς. Το φίλημα που ακολουθεί, είναι υποκριτικό: «Χαίρε ραββί». Και η προδοσία συντελέστηκε.
Τα γεγονότα, οι εικόνες, τα λόγια περνούν το ένα μετά το άλλο πάνω στη σκηνή του μυαλού μας. Ακολουθεί η παράδοσή Του στους στρατιώτες του Πραίτορα. Τον ξεγυμνώνουν, Τον μαστιγώνουν, Τον γελοιοποιούν, Του φορούν περιπαικτικά βασιλική χλαμύδα. Με στεφάνι από αγκάθια στο κεφάλι οδηγείται στον χώρο της σταύρωσης. Τον χτυπούν στο πρόσωπο, στον λαιμό, στο άχραντό Του σώμα. Του κάνουν ερωτήματα βλάσφημα, περιπαικτικά. Το πάθος του Κυρίου μας είναι εκούσιο και πώς να το κατανοήσουμε εμείς οι φτωχοί; Μας τα έδωσε όλα ο Κύριος. Έτσι κάνει η αληθινή αγάπη. Ως εκεί μας αγάπησε, μέχρι σταυρικού θανάτου.
Και μας μοιράζεις, Κύριε, το έλεός Σου και την αγάπη Σου εξακολουθητικά 2.000 χρόνια τώρα. Είναι η αγάπη Σου Κύριε που δεν ξέρει όριο. Που θα έπρεπε να μας συγκλονίζει καθημερινά.
Η Ανάσταση του Χριστού είναι η νίκη του θανάτου. Είναι το προοίμιο της ανάστασης όλων των ανθρώπων. Το σπουδαιότερο γεγονός της πίστης μας. «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών».
«Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία ενός και μοναδικού θαύματος. Του θαύματος της του Χριστού αναστάσεως. Δια της πίστεως στην ανάσταση του Κυρίου, γεννάται εκ νέου ο άνθρωπος, γεννιέται για την αιωνιότητα» (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς).
Όταν είμαστε μακριά από τον Χριστό, καθηλωνόμαστε στα επίγεια και χάνουμε τα επουράνια, που είναι ο στόχος και ο σκοπός της ζωής μας. Η χαρά της αναστάσεως ας γεμίζει τις καρδιές μας και ας φωτίζει τον νου μας.
Φωτεινή Ηλιοπούλου - Εκπαιδευτικός
