Ιούλιος - Αύγουστος 2019

ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Εξομολόγηση

Καθώς αλλάζει η εποχή αποφάσισα να μπω στο δωμάτιό μου και να δω τι αλλαγές μπορούν και πρέπει να γίνουν. Αρχίζοντας από τα συρτάρια, διαπίστωσα πως είχαν μέσα πολλά «άχρηστα» αντικείμενα, αντικείμενα που κάποτε είχαν αξία. Σκόνη, υγρασία, φθορά ...

Ωωωω, ξάφνου προβάλλει μια φωτογραφία ... αναμνήσεις παρελθόντος ... συναισθήματα χαράς και λύπης ... και βγαίνουν στην επιφάνεια της ψυχής μου όλα όσα συνόδευσαν εμπειρικά τις αναμνήσεις αυτές. Χαρές, αλλά και πίκρες, θυμοί, στεναχώριες. Αυτός μου έκανε πολύ κακό ... και ακόμα δεν τον έχω συγχωρήσει. Αυτός μού έδωσε μεγάλη χαρά ... άραγε τι να κάνει αυτή η ψυχή; Πω πω, σκόνη. Κάτι πρέπει να κάνω. Κάνω ένα βήμα πίσω, ώστε να έχω καλύτερη οπτική του χώρου και διαπιστώνω πως το δωμάτιό μου είναι γενικά ένα αχούρι. Πώς ζούσα εδώ μέσα; Δεν είναι δυνατόν αυτό το δωμάτιο να είμαι εγώ, είπα μέσα μου.

Και καθώς διαλογιζόμουν τα λόγια αυτά, συνειδητοποίησα πως δυστυχώς αυτός είμαι. Αυτό το δωμάτιο είναι η έκφρασή μου, η εικόνα μου ... απηχεί πλήρως το ποιος είμαι. Μα δεν θέλω να ζώ εδώ μέσα, δεν θέλω να είμαι έτσι, δεν μου αρέσω.

Αποφάσισα λοιπόν, να πάρω ένα περιοδικό διακόσμησης, να εμπνευστώ από τις προτάσεις δωματίων από «αυτούς που ξέρουν πώς να στολίσουν ένα δωμάτιο σωστά» και να ταιριάζει σε μένα. Με χαρά λοιπόν ξεφύλλιζα το περιοδικό, ιδέες πολλές, προτάσεις πανέμορφες. Καθώς ο νους περιδιάβαινε στις σκέψεις και τις εικόνες, αναρωτήθηκα ... Άραγε μπορώ να υποστηρίξω αυτές τις προτάσεις ή θα ξαναγίνει το δωμάτιό μου όπως πριν, αφού εγώ παραμένω αμελής, ανοικοκύρευτος και αδιάφορος; Εγώ δεν κατάντησα το δωμάτιό μου σε αυτή την κατάσταση;

Επειδή, δεν έβρισκα λύση, αποφάσισα να πάω στον ειδικό, να μου πει τι πρέπει να κάνω και να γίνει το δωμάτιό μου όμορφο, φωτεινό, ευάρεστο στον κάθε επισκέπτη και κυρίως να με εκφράζει, να είναι η υλική προέκταση της ψυχής μου.

Πήγα στον «ειδικό» με σκοπό να μπει ένα τέλος στην ακαταστασία του «δωματίου» μου, να πεθάνει το παρελθόν μου και να αναγεννηθώ εσωτερικά, να γεμίσει η ζωή μου Φως, χαρά, χρώμα, Ζωή. Να ζήσω ελεύθερος από σκόνη, υγρασία, βρωμιά και δυσωδία.

Για να γίνει αυτό έπρεπε να “πετάξω” όλα τα παλιά, τα φθαρμένα, τα άχρηστα, να καθαρίσω το χώρο από τις βρωμιές και τις σκόνες, αχ αυτή η σκόνη, παντού τρυπώνει, παντού βρίσκεται. Ο «διακοσμητής μου» πρότεινε τον τρόπο. Να πετάξω τα παλιά. Ήταν τόσο εύκολο, τα πήρε ο ίδιος. Τι ευλογία, τι ευτυχία, λύτρωση πραγματική, το είχα βάρος, γιατί δεν ήξερα πως θα πετάξω από πάνω μου όλη αυτή τη «σαβούρα». Και μου πρότεινε λύσεις θεϊκές, λύσεις πανέμορφες, λύσεις ιδανικές. Λυτρώθηκα, φύσηξε νέος άνεμος στην ψυχή μου, φωτίστηκε το δωμάτιό της, η καρδιά μου, απέκτησε χάρη, απέκτησε χρώμα, ζωντάνια.

Τώρα μάλιστα, το δωμάτιό μου, η ψυχή μου δηλαδή, αρχίζει και μοιάζει με αυτά που είδα στο ειδικό βιβλίο διακόσμησης, τους Αγίους, όπως αυτοί στολίζουν την Εκκλησία, με τον ειδικό διακοσμητή, τον πνευματικό μου, να βάζει στη μέση της ύπαρξής μου τον δωροδότη όλων αυτών των αλλαγών, τον Σωτήρα Χριστό.

«Η μετάνοια είναι μια αδιάκοπη επιστροφή στον Θεό, μια διαρκής αναζήτηση και εύρεση, εύρεση και αναζήτηση του Αγαπημένου. Είναι μια μόνιμη επιθυμία κι ένας πόθος δριμύς, που συνοδεύει ως τη θύρα της Βασιλείας, όσους με αίσθηση της αμαρτωλότητάς τους και αποδεσμευμένοι από το ατομικό τους θέλημα, ζητούν να φτάσουν στην αγάπη, εκεί όπου ο Θεός είναι «τα πάντα τοις πάσι» εκεί όπου η παρουσία του Θεού κάνει τα πάντα αληθινά παρόντα, ελεύθερα και ζωντανά, γιατί μόνο αυτή η παρουσία νικά το κενό, το μηδενισμό και το θάνατο του ανθρώπου (π. Μιχάλης Καρδαμάκης, Ορθόδοξη πνευματικότητα, Άσκηση και μετάνοια).

Όπως, λοιπόν, φροντίζουμε τον υλικό μας χώρο, το σπίτι μας, όπως φροντίζουμε για την ενδυμασία μας, την σωματική μας υγεία και τρέχουμε να πάρουμε συμβουλές και φάρμακα από τους ειδικούς, πολύ περισσότερο οφείλουμε στην ίδια μας την ψυχή να της δώσουμε τη φροντίδα που χρειάζεται: «Έχοντας, λοιπόν, γύρω μας μια τόσο μεγάλη στρατιά μαρτύρων, ας τινάξουμε από πάνω μας κάθε φορτίο, και την αμαρτία που εύκολα μας εμπλέκει, κι ας τρέχουμε με υπομονή το αγώνισμα του δύσκολου δρόμου, που έχουμε μπροστά μας» (Εβρ. 12:1).

Να προσέλθουμε στο εξομολογητήριο όχι ως δικαστήριο, αλλά ως το χώρο που θα αφήσουμε εκεί τις αμαρτίες μας, τις έγνοιες μας, τα φορτία τις ψυχής μας και να λάβουμε τις απαραίτητες οδηγίες από τον πνευματικό μας για να γίνει η ψυχή μας όμορφη, ευάρεστη, φωτεινή και ευωδιαστή, σύμμορφη της εικόνας του Ιησού Χριστού.

Αντώνιος Βοναζούντας, Κατηχητής