Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2019
Η Μυστική Ζωή του Αγίου Παϊσίου
Ταπεινός Μαθητής
Ο Άγιος Παΐσιος είχε το πνεύμα της μαθητείας. Δεχόταν απ’ όλους παρατηρήσεις και ζητούσε απ’ όλους συμβουλές. Αναζητούσε με επιμονή και υπομονή από ενάρετους, έμπειρους Γέροντες πνευματική τροφή και γνώση. Ο Άγιος γινόταν μαθητής ταπεινός μπροστά σε όλους. Ρουφούσε πολύτιμους θησαυρούς και σαν φίλεργη μέλισσα συνέλεγε πνευματικές εμπειρίες και διδαχές.
Πήγε σε Μοναστήρια, σε Σκήτες, σε Κελιά, στην Αγία Άννα, στην Κερασιά, στα Καυσοκαλύβια. Επικοινωνούσε συχνά με «δια Χριστόν σαλούς» και από τους κρυφούς αυτούς αγωνιστές, όπως ο γέρο-Δομέτιος, διδάχτηκε τη γνώση και τη σοφία τους.
Ο Παΐσιος δεν υπολόγιζε τη σωματική κούραση. Τον ενδιέφερε μόνο να βρίσκεται συνέχεια στην πνευματική ατμόσφαιρα της νήψεως και της προσευχής. Συγκλονίζει το πνεύμα της θυσίας του. Χαιρόταν να κουράζεται ο ίδιος, να τσακίζεται, για να κάνουν οι άλλοι μοναχοί στη Μονή Φιλόθεου αυστηρά το πρόγραμμά τους, γιατί είχε μάθει και είχε γευτεί από μικρό παιδί τη χαρά της θυσίας και την ικανοποίηση της προσφοράς.
Ειρηνικός, γεμάτος καλοσύνη και αγάπη είχε κερδίσει τη γενική αναγνώριση, ότι είναι καλός άνθρωπος. Έλεγαν πολλοί στη Μονή: «Πολύ καλός και πονόψυχος….» Έδινε ελεημοσύνη σαν δοχειάρης της Μονής Φιλόθεου στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Στους πεινασμένους που έρχονταν για να ζητήσουν ελεημοσύνη, πρόσφερε τρόφιμα που δικαιούταν ο ίδιος. Ότι είχε και δεν είχε το πρόσφερε. Η προσευχή του όμως ήταν η μεγαλύτερη ελεημοσύνη που έπραττε, γιατί έτσι ελεούσε καρδιακά. Είχε από δεκαπεντάχρονος έφηβος ακόμη μεγαλειώδη ταπείνωση, σεμνότητα, ελεήμονα καρδιά.
Είναι ιδιαιτέρα σημαντικό να καταγραφεί, ότι η υπεράνθρωπη άσκηση του μοναχού Παϊσίου δεν ήταν τυπική, ξερή, άχρωμη, άγευστη, εξωτερική. Δεν ήταν μια αλαζονική, εγωιστική διαδικασία, αλλά ήταν θεϊκή «φωτιά». Αγώνας φιλότιμος, ολόψυχος, καρδιακός, με στόχο την κάθαρση της καρδιάς, την αγιότητα. Ήταν η θυσία χαρά, προσφορά στον Θεό. Δεν ήταν φυσικά η άσκησή του αφόρητη μοναξιά και θλίψη, αλλά απέραντη γλυκύτητα και ειρήνη.
Δεν είναι παραμύθι για μικρά παιδιά η άσκηση των μοναχών στα μοναστήρια. Δεν είναι ενοχή ή ψυχική αναπηρία, όπως κάποιοι ειρωνικά αναφέρουν. Είναι αλήθεια, ελευθερία, σοφή επιλογή, γενναιότητα, αυταπάρνηση, ανδρεία.
Οι προσευχές των μοναχών, των ασκητών φέρνουν αποτελέσματα. Λύνουν άλυτα προβλήματα, δροσίζουν τα βάσανα και το καμίνι του πόνου μας. Οι προσευχές των ασκητών της Ορθοδοξίας κάνουν την Κόλαση Παράδεισο, φωτίζουν το σκοτάδι με το δικό τους φως, επειδή αγόγγυστα θυσιάζονται για σένα και για μένα. Έχουν πτυχία στις υπομονές, αντοχή στις επιθέσεις και τις συκοφαντίες των εχθρών της Εκκλησίας.
Τι μας δίδαξε αργότερα κυρίως ο άγιος Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Την Αγάπη. Την ανιδιοτελή Αγάπη. Ότι η χαρά γεννιέται από την αγάπη που θυσιάζεται, χωρίς να ακούγεται. Από την αγάπη που αγρυπνεί χωρίς να το δηλώνει. Από την αγάπη που φροντίζει, χωρίς να υποχρεώνει. Από την αγάπη που υπομένει χωρίς να περιμένει. Από την αγάπη που δεν χρειάζεται εξηγήσεις παρά μόνο σιωπές».
«Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγίου Παϊσίου» (σελ. 81,82,83)
