«Πίστη και πατρίδα είναι για μας ένα πράγμα», λέει ο Φώτης Κόντογλου. «Κι όποιος πολεμά το ένα, πολεμάει και το άλλο».
Από τη στιγμή εκείνη που κηρύχθηκε η επανάσταση του ’21, έχουμε άπειρα σύμβολα ηρωισμού και αυτοθυσίας. Τόσα, που το μυαλό φοβάται μήπως παραλείψει κάποια από αυτά τα αιώνια και αναλλοίωτα σύμβολα στη ροή του χρόνου.
Και οι γυναίκες, όταν τις καλούσε η ανάγκη, έμπαιναν στη μάχη και πολεμούσαν σαν τους άντρες. Οι Σουλιώτισσες, οι Μεσολογγίτισσες, οι γυναίκες της Μάνης και τόσες άλλες είναι οι ατρόμητες εκείνες γυναίκες, που κουβαλούν πυρομαχικά, πολεμοφόδια και περιποιούνται τους τραυματίες και εμψυχώνουν τους πολεμιστές. Στο Ζάλογγο και στην Αραπίτσα, στη Νάουσα αλλά και σε άλλες περιοχές της πατρίδας μας, μια ατελείωτη σειρά από γυναίκες, γνωστές ή ανώνυμες, στήνουν χορεύοντας εκεί, στην άβυσσο των γκρεμνών, τα δικά τους άυλα αλλά αξεπέραστα και μοναδικά στον κόσμο μνημεία θυσίας.
Δεν πρέπει η ημέρα αυτή να περνά σαν μια τυπική επέτειος. Χωρίς το αίμα εκείνων των αγωνιστών, χωρίς τη θυσία τους, η χώρα μας δεν θα ελευθερωνόταν. Γι’ αυτό αξίζει να τους ευγνωμονούμε. Να προσευχόμαστε για τις ψυχές τους. Μακάρι να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε σωστά την επανάσταση του 1821 και το ηθικό της ύψος και περιεχόμενο για τις καθημερινές, σημερινές πραγματικότητες.
Ηλιοπούλου Φωτεινή, Εκπαιδευτικός