(Του Αγίου Λουκά του Ιατρού)
Θέλω όλοι σας να καταλάβετε, γιατί ο θάνατος της Υπεραγίας Θεοτόκου και Παρθένου Μαρίας λέγεται η Κοίμησή της. Ο μέγας απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος, στο 20ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως μιλάει για τον πρώτο και το δεύτερο θάνατο.
Ο πρώτος μόνο θάνατος, που είναι και αναπόφευκτος για όλους τους ανθρώπους, περιμένει και τους αγίους και τους δικαίους. Αλλά ο δεύτερος, ο φοβερός και αιώνιος θάνατος, δεν περιμένει τους αγίους και τους δικαίους, αλλά τους μεγάλους και αμετανόητους αμαρτωλούς, οι οποίοι αρνήθηκαν την αγάπη και την δικαιοσύνη του Θεού και είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται αιωνίως σε κοινωνία με το διάβολο και τους αγγέλους του.
Στο Ευαγγέλιο του ίδιου μεγάλου αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου διαβάζουμε τα λόγια του Χριστού, τα οποία είναι πολύ στενά συνδεδεμένα με όσα γράφει η Αποκάλυψη: «Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. 5, 24).
Το ακούτε, το καταλαβαίνετε; Νομίζω ότι ακόμα και θα πρέπει να σας κινήσει την περιέργεια το γεγονός ότι όλοι όσοι υπακούουν στο λόγο του Χριστού και πιστεύουν στον Ουράνιο Πατέρα Του, ο οποίος τον έστειλε, αμέσως μετά το θάνατο τους θα περάσουν στην αιώνια ζωή. Δεν υπάρχει λόγος να δικαστούν αυτοί που έχουν ζωντανή πίστη στο Θεό και υπακούουν στις εντολές του.
Η Υπεραγία Παρθένος Μαρία υπήρξε άχραντος ναός του Σωτήρος και σ’ αυτήν κατοίκησε το Άγιο Πνεύμα και από την αγιότατη μήτρα της έλαβε το ανθρώπινο σώμα ο Υιός του Θεού, ο Οποίος κατέβηκε από τους Ουρανούς. Γι’ αυτό και ο σωματικός της θάνατος δεν ήταν θάνατος αλλά Κοίμηση, δηλαδή ένα άμεσο πέρασμα από τη Βασιλεία του Θεού εντός της στη Βασιλεία των Ουρανών και την αιώνια ζωή.
Μού ήρθε τώρα στο μυαλό και κάτι καινούριο. Σ’ ένα από τα προηγούμενα κηρύγματά μου σάς έλεγα, ότι έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε, ότι και το σώμα της Υπεραγίας Θεοτόκου με τη δύναμη του Θεού έγινε άφθαρτο και ανελήφθη στους ουρανούς.
Αυτό μάς λέει και το κοντάκιο της μεγάλης γιορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου: «Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον, και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν ως γαρ ζωής Μητέρα, προς την ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον».
Προσέξτε: «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν». Σκεπτόμενοι αυτό, ας θυμηθούμε και τί γράφει η Αγία Γραφή για το θάνατο του μεγαλυτέρου προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, του Μωυσή, στο 34ο κεφάλαιο του βιβλίου του Δευτερονομίου, ότι πέθανε σύμφωνα με το Λόγο του Θεού στο όρος Νεβώ και τάφηκε στη γη Μωάβ. Ο τάφος του μεγάλου αυτού προφήτη έπρεπε να είναι για πάντα τόπος προσκυνήματος για όλο το λαό του Ισραήλ. Όμως στην Αγία Γραφή διαβάζουμε, ότι: «ουκ οίδεν ουδείς την ταφήν αυτού έως της ημέρας ταύτης» (Δευτ. 34: 6).
Όμως κατά τη Μεταμόρφωση του Κυρίου στο όρος Θαβώρ εμφανίστηκε ο Μωυσής στον Κύριο και Δεσπότη του τον Ιησού μαζί με τον προφήτη Ηλία, ο οποίος αρπάχτηκε ζωντανός στους ουρανούς.
Νομίζω ότι δεν θα είναι αμαρτία αν θα πούμε, ότι το σώμα του μεγάλου Μωυσή, όπως και το σώμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, με τη δύναμη του Θεού, έμεινε άφθαρτο. Γι’ αυτό και ο τάφος του είναι άγνωστος.
Να σκεφτόμαστε, αδελφοί και αδελφές μου, την μακάρια Κοίμηση της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας και να θυμόμαστε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ίωάν. 5: 24).
Να μας αξιώσει ο Θεός να γευθούμε και εμείς οι αμαρτωλοί τη μεγάλη αυτή χαρά, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ω η δόξα και το κράτος συν τω ανάρχω αυτού Πατρί και τω Παναγίω Αυτού Πνεύματι εις τους αιώνας. Αμήν.
(Πηγή: Άγιος Λουκάς Κριμαίας, Λόγοι και ομιλίες, τόμος Γ΄, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη)
Η μεγάλη και απότομη πρόοδος της τεχνολογίας και της επιστήμης έχουν αφήσει τον άνθρωπο πίσω, κενό μετέωρο στη ζωή, δυστυχισμένο και φορτωμένο με καταστρεπτικά συμπλέγματα και άγχη. Η ύλη που λάτρευε και πίστευε ότι θα τον λυτρώσει, τον εκδικείται χωρίς έλεος. Βρίσκεται στην κατάσταση αυτή που ο Προφήτης Ηλίας είπε 700 χρόνια πριν από τον Χριστό: «Μέσα σε τόσα αγαθά είμαστε ως νεκροί» Ησαΐας 59:10.
Η πρόοδος, λοιπόν, του τεχνολογικού και επιστημονικού πολιτισμού έχει δημιουργήσει έναν άνθρωπο, που έχει ως κέντρο της ζωής του τον ίδιο τον εαυτό του. Ενδιαφέρεται για το τί θα κερδίσει, πόσα θα πάρει, και πώς θα ικανοποιήσει τον εαυτό του και μόνο τον εαυτό του ή μέχρι και το απόλυτα στενό περιβάλλον του. Όσο πιο πολύ αγωνίζεται να ικανοποιήσει τη ζωή του με υλικά αγαθά και εφήμερες γήινες απολαύσεις, τόσο πιο πολύ κενός και απελπιστικά μόνος νιώθει. Δεν ικανοποιείται με τίποτα. Και το κακό είναι ότι δεν σταματάει λίγο για να σκεφτεί αν τα υλικά αυτά αγαθά και οι ανέσεις που έχει αποκτήσει, πράγματι αξίζουν τον κόπο, την αγωνία και την ψυχική κούραση που υφίσταται για να τα αποκτήσει. Έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει, απομονώνεται από τις αξίες εκείνες της ζωής που μπορούν να τον γεμίσουν, να τον ευφράνουν και να τον κάνουν άνθρωπο ισορροπημένο, σωστό κι ευτυχισμένο.
Στην άσχημη αυτή κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου, έρχεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός και του προσφέρει μια ολοκληρωμένη ζωή μόνιμης ειρήνης και χαράς. Τη μεγάλη αυτή ευκαιρία και προσφορά του Θεανθρώπου, ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να τη δεχτεί με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Είναι η μοναδική σανίδα σωτηρίας γι’ αυτόν, είναι η μόνη λύση στα πολλαπλά του προβλήματα.
Όσοι δέχτηκαν την προσφορά αυτή της καινούργιας ζωής που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός, ελευθερώθηκαν από τα δεσμά της ύλης, τις τύψεις της συνείδησης και του τρομερού ψυχικού βάρους που κουβαλούσαν. Και όχι μόνον ελευθερώθηκαν, αλλά έγιναν καινούργιοι άνθρωποι με καινούργια εσωτερική ζωή, με καινούργιο περιβάλλον και με καινούργιες παρά πολύ ενδιαφέρουσες δραστηριότητες μέσα στην Εκκλησία και στην καθημερινή τους ζωή. Η ζωή τους απέκτησε νόημα, γέμισε από την ευλογημένη παρουσία του Θεού, από αγάπη, χαρά και ειρήνη. Ο Θεός είναι ο μόνος που αγαπά τον άνθρωπο χωρίς αντάλλαγμα, ο μόνος που ειλικρινά ενδιαφέρεται γι’ αυτόν.
Την αγάπη αυτή του Θεού τη βλέπουμε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που πέθανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία μας. Η θυσία του Ιησού Χριστού στο σταυρό είναι η εγγύηση του Θεού για την ολοκληρωτική σωτηρία του ανθρώπου. Γιατί, ότι κάνει ο Θεός, το κάνει τέλεια. Το τέλειο έργο του Χριστού επάνω στο σταυρό μπορεί να κάνει τον άνθρωπο καινούργιο σε όλους τους τομείς της ζωής του.
Όποιος, λοιπόν, θέλει μια καινούργια ζωή, δεν έχει παρά να ξεκινήσει, ζητώντας την από τον Θεό. Να τη ζητήσει όμως με ειλικρινή αναγνώριση της αμαρτωλότητάς του και σταθερή πίστη στο έργο της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Ο έξυπνος σύγχρονος άνθρωπος, αρπάζει αμέσως την εξαιρετική αυτή ευκαιρία. Πλησιάζει τον Θεό ταπεινά και με ειλικρίνεια του λέει: «Κύριε, απέτυχα να βρω την ειρήνη και τη χαρά με τις δικές μου δυνάμεις. Έζησα μακριά Σου. Τώρα επιστρέφω σε Σένα. Επιστρέφω στην Εκκλησία Σου. Θέλω να ζήσω μια καινούρια ζωή. Μια ζωή μαζί Σου. Κύριε ελέησέ με σε παρακαλώ». Και ο Θεός, που δεν αρνήθηκε ποτέ και σε κανέναν αυτή την καινούργια ζωή, θα του τη δώσει αμέσως. Τότε θα καταλάβει ο άνθρωπος τι έχανε τόσο καιρό. Και θα αρχίσει να καταλαβαίνει την τεράστια σημασία της Εκκλησίας στη ζωή του. Διότι η Εκκλησία είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες. Είναι η ζωντανή παρουσία Του μεταξύ των ανθρώπων. Και είναι δωρεάν. Αξίζει να ζεις μακριά από μια τέτοια υπέροχη ζωή;
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, το κακό και η διαφθορά έχουν τόσο μεγαλώσει και συνεχίζουν να μεγαλώνουν, ώστε είναι αδύνατον για το σύγχρονο άνθρωπο με τις δυνάμεις που διαθέτει να τα νικήσει, να ελευθερωθεί από αυτά και να ζητήσει μια ήρεμη ανθρώπινη και ευτυχισμένη ζωή. Ο σύγχρονος άνθρωπος χρειάζεται απαραίτητα μια υπεράνθρωπη καλή δύναμη που θα αναλάβει αυτή το έργο της πνευματικής του εσωτερικής λευτεριάς.
Η δύναμη αυτή στον πλανήτη μας δεν υπάρχει.
Την μοναδική καλή, δοκιμασμένη δύναμη που έχει βοηθήσει αφάνταστα και συνεχίζει να βοηθά τους ανθρώπους, την έχει ο Θεός. Ο Παντοδύναμος, Πανάγαθος, Πολυέλεος, Πολυεύσπλαχνος και Πονόψυχος Θεός. Ο Θεός που φανερώθηκε με το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον Θεάνθρωπο που γεννήθηκε από την Αγία Παρθένο, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον μοναδικό Σωτήρα και βοηθό του ανθρώπου. Όποιος με συντριβή για τις αμαρτίες του και με πίστη στο έργο που Αυτός έκανε επάνω στο σταυρό, Τον ζητά στη ζωή του ως Σωτήρα και Κύριο, αυτός ελευθερώνεται αμέσως μια για πάντα και ζει και πειραματίζεται κάθε μέρα τη Παντοδυναμία και την μεγάλη Του αγάπη στη ζωή του. Για όσους δυσπιστούν, ας ρίξουν μια ματιά στους βίους των Αγίων της Εκκλησίας μας, διαβάζοντας την Αγία Γραφή και τα Συναξάρια.
Ο απόστολος Παύλος, ο μέγας Θεολόγος της Εκκλησίας μας, αναφέρει στην Β΄ Κορινθ. 3:16-18: «Όταν όμως επιστρέφει κανείς στον Κύριο, το κάλυμμα αφαιρείται, όπως συνέβαινε με το Μωυσή. Η λέξη «Κύριος» εδώ σημαίνει το Πνεύμα· και όπου υπάρχει το Πνεύμα του Κυρίου εκεί υπάρχει και ελευθερία. Όλοι, εμείς, λοιπόν, χωρίς κάλυμμα στο πρόσωπο, κοιτάζουμε σαν σε καθρέφτη τη λαμπρότητα του Κυρίου και μεταμορφωνόμαστε σ’ αυτήν τη λαμπρή εικόνα του· με την ενέργεια του Κυρίου, που είναι το Πνεύμα, βαδίζουμε από δόξα σε δόξα». Ο άνθρωπος, λοιπόν, που επιστρέφει στον Κύριο, μεταμορφώνεται, ξαναγεννιέται και καθημερινά διαπιστώνει ότι ο Θεός που είναι μέσα του, είναι η δύναμη, η αγάπη, η χαρά, η νίκη σε όλες τις περιστάσεις και σε όλα του τα προβλήματα. Είναι Αυτός που βοηθά τον συνειδητό Χριστιανό να κάνει σπουδαία κατορθώματα (Ψαλμ. 60:12) και να μετατρέπει τα αδύνατα σε δυνατά (Μαρκ. 10:27).
Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει επιτέλους να καταλάβει ότι τώρα είναι ο καιρός να δοκιμάσει τον Θεό, να εμπιστευθεί τον Χριστό. Αυτόν, που το θείο Του πάθος είναι η αγάπη για τον άνθρωπο και η χρησιμοποίηση της Παντοδυναμίας Του για την ελευθερία, τη θεραπεία, τη λύση των προβλημάτων και τη αιώνια σωτηρία του. Αν θα λέγαμε ότι ο Θεός είναι κακός και ζητά το κακό του ανθρώπου, όλοι δίκαια θα επαναστατούσαμε, διότι όλοι πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι καλός, είναι Θεός αγάπης.
Το ερώτημα όμως που αυτόματα δημιουργείται είναι: «Αφού ο Θεός είναι καλός, Θεός αγάπης, τότε γιατί τόσος πόνος και τόση δυστυχία γύρω μας»; Η απάντηση είναι: «Αυτός ο Παντοδύναμος Θεός της αγάπης δεν μπορεί να εξασκήσει την Παντοδυναμία Του και την απέραντη αγάπη Του στον άνθρωπο, όταν ο άνθρωπος βρίσκεται συνειδητά μακριά από Αυτόν, κλεισμένος στον εαυτό του στις αδυναμίες του, στα πάθη του και στον εγωϊσμό του». Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο με ελεύθερη βούληση και τον προσκαλεί με το στόμα του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού λέγοντας: «Ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι και Εγώ θα σας ξεκουράσω» (Ματθ, 11:28). Και ο άνθρωπος απαντάει: «Δεν έρχομαι». Και πληρώνει την άρνησή του, μένοντας μακριά από τον Θεό και την ευλογημένη ζωή που προσφέρει δωρεάν.
Όλοι όσοι κατάλαβαν ότι είναι «κουρασμένοι και φορτωμένοι» και ταπεινώθηκαν ζητώντας τη σωτηρία τους, ο Κύριος τους δέχτηκε, τους ξεκούρασε, τους ξεφόρτωσε, τους έκανε καινούργιους ανθρώπους, καινούργια δημιουργήματα. «Όταν κάποιος ανήκει στο Χριστό είναι καινούργια δημιουργία. Τα παλαιά πέρασαν. Όλα έχουν γίνει καινούργια» (Β΄Κορινθ. 5:17)». Το Άγιο Πνεύμα που τους αναγέννησε, τους μεταμόρφωσε και τους δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίσουν νικηφόρα τα σύγχρονα κακά. Είναι οι υπέρ-νικητές της ζωής, συνειδητοί Χριστιανοί, τα ζωντανά μέλη της Εκκλησίας που απολαμβάνουν τις χαρές και τις ευλογίες της πνευματικής και μυστηριακής ζωής. Τα καθημερινά προβλήματα, μικρά και μεγάλα, είναι προκλήσεις για να φανερωθεί η υπεράνθρωπη δύναμη του Θεού. Ο Απ. Παύλος γράφει: «Ας είναι δοξασμένος ο Θεός που μας οδηγεί πάντοτε σε θριάμβους με τη δύναμη του Χριστού» (Β΄ Κορινθ. 2:14). Η δύναμη του Χριστού είναι η μοναδική εγγυημένη δύναμη που σώζει, ελευθερώνει και θεραπεύει τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο. Δείτε τις αγιογραφίες στις εκκλησίες. Φωνάζουν όλοι οι Άγιοι, ότι τα παραπάνω είναι ΑΛΗΘΕΙΑ.
Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο γεγονός της ανθρωπότητας. Το κεντρικό μήνυμα της πρώτης αποστολικής Εκκλησίας και το σπουδαιότερο γεγονός στην ιστορία του κόσμου ήταν και είναι η ανάσταση του Ιησού Χριστού. Οι Άγιοι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας, πιστεύοντας στην ανάσταση του Χριστού, κήρυξαν, θαυματούργησαν και στο τέλος πολλοί από αυτούς μαρτύρησαν.
Στην ιστορία των θρησκειών, μόνον ο τάφος του ιδρυτή του Χριστιανισμού είναι άδειος. Γι’ αυτό ακριβώς η βάση, το θεμέλιο της πίστης μας είναι η ανάσταση. Ο απ. Παύλος γράφει: «Εάν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, δεν έχει καμία αξία η πίστη σας. Βρίσκεστε ακόμη μέσα στις αμαρτίες σας» (Α΄ Κορινθ. 15:17). Η Σταύρωση, η Ανάσταση, η Πεντηκοστή, η Ανάληψη του Χριστού είναι οι κρίκοι μιας αλυσίδας. Χωρίς την Ανάσταση, η Σταύρωση δεν έχει καμία σημασία. Χωρίς την Πεντηκοστή, οι μαθητές δεν θα μπορούσαν να βιώσουν και να κηρύξουν τη δύναμη της ανάστασης. Αν ο Χριστός δεν ανασταινόταν, η σταύρωση θα ήταν η μεγαλύτερη τραγωδία. Αν ο Χριστός βρισκόταν ακόμα στο μνήμα, τότε η ανθρωπότητα θα βρισκόταν ακόμα μέσα σε πάρα πολύ βαθύ σκοτάδι.
Το πιο σημαντικό και καταπληκτικό γεγονός της ανάστασης είναι η άμεση σχέση της με τον άνθρωπο. Ο Ιησούς Χριστός δεν αναστήθηκε μόνο για να αποδείξει ότι είναι Θεός, αλλά για να αναστήσει την ανθρώπινη φύση μαζί Του. Γι’ αυτό λέει και ο απ. Παύλος: «Διότι πεθάνατε μαζί με τον Χριστό και η ζωή σας είναι κρυμμένη μαζί με τον Χριστό στον Θεό» (Κολ. 3:3). Αυτή την ζωή επιθυμεί ο Χριστός για κάθε άνθρωπο.
Έτσι, η ανάστασή Του, δίνει την πίστη και την ελπίδα στον άνθρωπο ότι και αυτός μπορεί να αναστηθεί ουσιαστικά και πραγματικά σε μία νέα ζωή. Η ανάσταση του Χριστού έγινε για να μπορεί ο άνθρωπος που βρίσκεται μακριά από τον Χριστό ή δεν είναι συνειδητός Χριστιανός, με μετάνοια για τις αμαρτίες του και με πίστη στο έργο του Χριστού, στο σταυρό και την ανάσταση, να ανασταίνεται σε μια υπέροχη ζωή εδώ κάτω στη γη και σε μια ακόμα πιο υπέροχη ζωή μετά το θάνατο.
Την ανάσταση του Χριστού την καταλαβαίνει κανείς όταν την πειραματιστεί στη ζωή του. Η ανάσταση δεν διδάσκεται, δεν μαθαίνεται, δεν συζητιέται. Είναι ζωντανή εμπειρία αυτών που πίστεψαν στην ανάσταση και ζήτησαν την προσωπική τους ανάσταση. Η ανάσταση είναι η ολοκληρωτική ήττα του θανάτου και η μετάβαση των μετανοημένων ανθρώπων σε μια νέα ζωή. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Εκείνος που πιστεύει σε μένα, κι αν πεθάνει θα ζήσει και καθένας που ζει και εμπιστεύεται σε μένα δεν θα πεθάνει ποτέ» (Ιωάν. 11:25,26). Αυτούς τους ανθρώπους ο αναστημένος Χριστός αναλαμβάνει να τους βοηθάει καθημερινά. Σ’ αυτούς φανερώνεται ζωντανός, Παντοδύναμος και Πανάγαθος.
Στην αγχώδη εποχή μας, που ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ταραγμένος, ανήσυχος, νευρικός, ανικανοποίητος, φορτωμένος με καταθλίψεις, φόβους, άγχη, προβλήματα και αρρώστιες, ο Θεάνθρωπος επαναλαμβάνει τα λόγια που είπε στις γυναίκες μετά την ανάστατή Του: «Μη φοβάσαι» (Ματθ. 28:10). Αφού ο θάνατος, το πιο φοβερό γεγονός για τον άνθρωπο, έχει νικηθεί, οποιοδήποτε άλλο κακό μπορεί επίσης να νικηθεί. Ο Ιησούς Χριστός είναι πιο δυνατός απ’ όλα τα κακά που αντιμετωπίζουμε. Έτσι, μπορεί και θέλει να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη στεναχώρια, το άγχος, την αδικία, την κακία, την ακολασία, θέλει και μπορεί να λύσει κάθε πρόβλημα και να θεραπεύσει κάθε αρρώστια. Εκείνο που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, είναι να κάνει το αντίθετο από εκείνο που έκαναν οι πρωτόπλαστοι, δηλαδή να υπακούσει στον Θεό. Και αυτό γίνεται εάν σταθεί ταπεινά σαν τον Τελώνη και τον άσωτο, και με ειλικρίνεια και πίστη να ζητήσει τη σωτηρία του, την ανάστασή του. Η μετάνοια και η εξομολόγηση είναι το εισιτήριο στην συνειδητή χριστιανική ζωή.
Και ας θυμόμαστε ότι ο Χριστός δέχεται όλους που έρχονται σ’ Αυτόν με μετάνοια και πίστη. Το δήλωσε κατηγορηματικά όταν είπε: «Αυτόν που θα έρθει κοντά μου, εγώ δεν θα τον αποδιώξω» (Ιωάν. 6:37).
Μάρτιος και πάλι, ο ιερός μήνας του Ελληνισμού, ο μήνας της διπλής γιορτής της χριστιανοσύνης και του έθνους. Τιμάμε την επέτειο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την επέτειο της έναρξης της επανάστασης του 1821, που οδήγησε στην απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Με την λέξη Ευαγγελισμός αναφερόμαστε στη χαρμόσυνη είδηση ης επικείμενης γέννησης του Ιησού Χριστού, που δόθηκε από τον αρχάγγελο Γαβριήλ προς τη Μαριάμ.
«Χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου· ευλογημένη συ εν γυναιξίν».
«Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι, διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται, υιός Θεού».
«Κανείς ποτέ, από τη δημιουργία του κόσμου και μέχρι τη συντέλειά του, δεν γεννήθηκε και δεν θα γεννηθεί κατά τον τρόπο, κατά τον οποίο γεννήθηκε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Κανείς ποτέ δε γεννήθηκε χωρίς άνδρα. Κανείς δε γεννήθηκε και δεν θα γεννηθεί με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος. Σε κανέναν ποτέ δεν κατοίκησε το Άγιο Πνεύμα με τέτοια ολοκληρωμένη πληρότητα, με την οποία εγκατοίκησε στην Παναγία Παρθένο Μαρία. Κανέναν δεν επισκίασε η δύναμη του Υψίστου και τα μητρικά σπλάγχνα καμμίας γυναίκας δεν αγίασε, με τέτοια πληρότητα και δύναμη, όπως τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας… Όλοι εσείς, που είστε ομόψυχοι με μένα, πέστε μου, μπορεί να υπάρχει ανώτερη και καθαρότερη χαρά από αυτή, που δίνει η αίσθηση ότι μαζί μας είναι ο Κύριος; Ότι μας αγαπά, επειδή φυλάσσουμε τις εντολές Του και ότι θα έλθει μαζί με τον Άναρχο Πατέρα Του και θα κατοικήσει μαζί μας!» (Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, του ιατρού)
Η γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου τιμά τη στιγμή που ο Θεός ανύψωσε την Παναγία μέχρι τον ουρανό, δια της οποίας ο Σωτήρας μας ήρθε στη γη. Την αξίωσε να γίνει η πλατυτέρα των ουρανών που θα κρατούσε στην αγκαλιά της τον Θεάνθρωπο Χριστό. Τι πιό ωραιότερο νέο από αυτό; Ο Θεός επισκέπτεται τον άνθρωπο και όχι μόνον τότε, αλλά και κάθε μέρα, όπως ανέφερε παραπάνω ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός.
Η σκέψη μας επίσης πηγαίνει τις ημέρες αυτές στα πυκνά εκείνα γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1821, μελετώντας τα λαμπρά εκείνα παλικάρια και τις μάχες που έδωσαν μέχρι θυσίας για την ελευθερία της Πατρίδας μας.
Ο ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος υπολογίζει ότι ένα εκατομμύριο χριστιανόπουλα εξισλαμίστηκαν στα γενιτσαρικά τάγματα. Ο Κολοκοτρώνης διεκήρυξε: «Η επανάσταση η δική μας δε μοιάζει με καμία απ’ όσες γίνονται τη σήμερον στην Ευρώπη. Ο δικός μας πόλεμος ήταν ο πλέον δίκαιος». Οι αντιξοότητες ήταν πολλές. Οι νίκες των Ελλήνων θαυμαστές και οι σφαγές που πραγματοποίησαν οι Τούρκοι εναντίον των Ελλήνων τόσο απάνθρωπες, ώστε προκάλεσαν τον θαυμασμό και τη συμπάθεια των ευρωπαίων πολιτών. Έτσι, δημιουργήθηκε ένα ισχυρό φιλελληνικό ρεύμα με αξιόλογους Φιλέλληνες που βοήθησαν στον απελευθερωτικό αγώνα.
Φέρνοντας στη μνήμη μας τα δοξασμένα εκείνα χρόνια, το μυαλό μας δεν ξέρει πού να σταθεί και τι να πρωτοθυμηθεί. Με το σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» ρίχνονταν οι πρόγονοί μας στη μάχη. Ο αγνός πατριώτης και πολεμιστής Γιάννης Μακρυγιάννης επτά φορές λαβώθηκε και ξέφυγε από τον θάνατο. Μετά την απελευθέρωση δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για την επίλυση προβλημάτων που προέκυπταν στην Ελλάδα. Στα απομνημονεύματά του γράφει: «Το λοιπόν, αν θέλουμε το λίγο να γίνει μεγάλο, πρέπει να λατρεύουμε τον Θεό, να αγαπάμε την Πατρίδα και να’ χουμε αρετή. Τα παιδιά μας να τα μάθουμε γράμματα και ηθική». Ο μεγάλος οπλαρχηγός της Πελοποννήσου, ο Γέρος του Μοριά, απηύθυνε τα επόμενα λόγια στους σπουδαστές από την Πνύκα: «Πριν απ’ όλα φυλάξτε στην ψυχή σας την πίστη και την Πατρίδα σας. Εμείς περισσότερο από τα τουφέκια ελευθερώσαμε την Πατρίδα μας με την πίστη στον Χριστό και την αγάπη στην Πατρίδα». Στη Λαμία οι πασάδες επιχειρούν να πείσουν τον Αθανάσιο Διάκο να προσκυνήσει, να αρνηθεί την Πατρίδα, να αλλαξοπιστήσει. Απέτυχαν όμως για να ακούσουν και πάλι το θρυλούμενο δίστιχο: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω». Άλλος μεγάλος οπλαρχηγός της Επανάστασης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, κατά γενική αποδοχή, υπήρξε γενναιότατος και με στρατηγική ευφυία μεγάλη. Ήταν ο στρατηγός γεννημένος για μεγάλες θυσίες. Ο Κωστής Παλαμάς, ο μεγάλος ποιητής μας γράφει: «Ένας ξεχώριζε του Γένους το καμάρι, της καλογριάς ο γιός». Το ίδιο με τους άντρες πολεμιστές, γενναίες και αποφασιστικές στάθηκαν και οι γυναίκες. Η Μαντώ Μαυρογένους, η ατρόμητη Μπουμπουλίνα, οι ηρωίδες του Μεσολογγίου, οι γυναίκες στη Νάουσα, οι Σουλιώτισσες και όπου αλλού τις καλούσε η Πατρίδα.
Αξίζει λοιπόν με συνειδητοποίηση της υποθήκης που μας κληροδότησαν, να γονατίσουμε ευλαβικά μπροστά στο μεγαλείο του διαχρονικού τους παραδείγματος και να τους τοποθετήσουμε στην πρώτη γραμμή της ιστορικής μνήμης και τιμής.
Ηλιοπούλου Φωτεινή, Εκπαιδευτικός