Μάιος - Ιούνιος 2018

Η Συκοφαντία

Δόλιος είναι ο λόγος που έχει σκοπό να προκαλέσει κάποιο κακό, κάποια συγκεκριμένη βλάβη και ζημιά στον άλλο. Δόλιος λόγος είναι η συκοφαντία, η ψεύτικη κατηγορία, η διαβολή, η δυσφήμιση. Η συκοφαντία είναι μια σκοτεινή πράξη, που έχει σκοπό να κλονίσει την υπόληψη του άλλου, να καταρρακώσει την τιμή του, να εξευτελίσει τον ίδιο, την οικογένειά του, τα παιδιά του ακόμη και τα άψυχα πράγματα, όπως τα υπάρχοντα και την περιουσία του.

Οι ευσεβείς άνθρωποι όλων των εποχών μαζί με τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης παρακαλούν τον Θεό: «Κύριε, ρύσαι την ψυχήν μου από χειλέων αδίκων και από γλώσσης δολίας» (Ψαλμ. 119:2) και «λύτρωσαί με από συκοφαντίας ανθρώπων» (Ψαλμός 118:133) και εύχονται «από μάστιγος γλώσσης σε κρύψει» (Ιώβ 5:21), δηλαδή ο Θεός να σε σκεπάζει και να σε φυλάττει από την μάστιγα της συκοφαντικής και δόλιας γλώσσας, γιατί όλοι γνωρίζουν πόσο δύσκολο είναι να αποκατασταθεί η υπόληψη εκείνου που συκοφαντήθηκε. Είναι πολλά τα δάκρυα των συκοφαντημένων, γράφει ο σοφός Εκκλησιαστής (Εκκλησ. 4:1), ώστε δεν μπορεί να βρεθεί κάποιος να τους παρηγορήσει. Η πικρία είναι βαθειά, ο ψυχικός πόνος μεγάλος, γι’ αυτό ο ίδιος ο Θεός αναλαμβάνει την προστασία του αδικουμένου από τον συκοφάντη. Ο Θεός θα ταπεινώσει τον συκοφάντη (Ψαλμ. 81:4) και ο Θεός θα σε φυλάει «από διαβολής γλώσσης αλλοτρίας» (Παροιμ. 6: 24).

Η περιγραφή της γλώσσας του συκοφάντη προκαλεί φόβο. Πρόκειται για μια γλώσσα που τρυπά σαν φαρμακερό βέλος και τραυματίζει βαθειά την υπόληψη του άλλου. Μια γλώσσα που πληγώνει και εξευτελίζει χωρίς πολλές φορές να υπάρχει η δυνατότητα άμυνας και υπεράσπισης. Τα δόλια ρήματα του στόματος του συκοφάντη πλεονάζουν σε κακία και αναισχυντία, έχουν μια έντονη πλοκή δολιότητας και κακότητας. Δεν είναι λόγια τίμια, λόγια ειλικρίνειας και ευθύτητας, αλλά λόγια γεμάτα πικρία, δόλο, υστεροβουλία και υποκρισία (Ιερ. 9:2, 7 και Ψαλμ. 49:19).

Ήδη ο Μωσαϊκός Νόμος απαγορεύει ρητά την συκοφαντία χωρίς κανένα ελαφρυντικό, χωρίς καμία παραλλαγή: «Ουδέ συκοφαντήσει έκαστος τον πλησίον» (Λευιτ. 19:11), έτσι ώστε να μην αφήνει ούτε το ελάχιστο περιθώριο ανοχής και υποχωρήσεως.

(«Λόγος ανθρώπινος και θεανθρώπινος», Γεωρ. Κωτσάκη σελ. 61,62)