Ιούλιος - Αύγουστος 2013
Πριν από λίγες μέρες μια είδηση έκανε το γύρω του διαδικτύου. Πραγματικά είναι συγκλονιστική.
Σε ένα νηπιοτροφείο στην Καλλιθέα όπου φιλοξενεί παιδιά, που αδυνατούν οι γονείς να τους προσφέρουν ακόμη και την απαραίτητη διατροφή, εκτυλίχθηκε το εξής περιστατικό:
Μια μητέρα επισκέφθηκε τα παιδιά της για να μείνει λίγο μαζί τους. Πέρασε η ώρα με αγκαλιές χαρές και παιχνίδια. Ήρθε όμως η ώρα που έπρεπε να φύγει. Με κλάματα, τα μικρά κρατούσαν την μανούλα με τα χεράκια τους τόσο σφιχτά, που την πονούσαν, ενώ εκείνη το μόνο που μπορούσε να τους δώσει ήταν υποσχέσεις. Τους υποσχόταν ότι θα ξανάρθει την επομένη ημέρα. Τότε ακριβώς ήταν που το μεγαλύτερο παιδάκι, με ποτάμι τα δάκρυα να τρέχουν από τα ματάκια του, άρχισε να την παρακαλάει με δυνατή φωνή να τα πάρει στο σπίτι… «Πάρε μας μαζί σου μανούλα. Μη μας αφήσεις εδώ…….»
«Δεν μπορώ καρδούλα μου, δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι ούτε να φάμε…», ήταν η απάντηση της μάνας εκείνης
Το πρόσωπο της μικρής τότε σοβάρεψε, σκέφτηκε λίγο και έδωσε την πιο συγκλονιστική απάντηση, που έχω ακούσει στην ζωή μου, για τη λύση στο πρόβλημα: «Πάρε μας μανούλα μου στο σπίτι και εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ……»!!
Στη δύσκολη κατάσταση που ήρθε και μακάρι να μην παραταθεί η διάρκειά της, όλοι μας ψάχνουμε κάποιο στήριγμα. Υποσχέσεις που δόθηκαν από διαφόρους άρχοντες αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες και απέμεινε η απογοήτευση, ο καθημερινός μας φόβος από τις ποικίλες φήμες και ειδήσεις των δημοσιογράφων, αλλά και η αγωνία για το αύριο. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με την αγωνία, εάν θα πληρωθεί η σύνταξη, ο μισθός ή το μεροκάματο. Αγωνία, εάν θα μπορέσουμε να εξοφλήσουμε τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, τη δόση για την Εφορία ή τη δόση για το δάνειο στην Τράπεζα.
Ίσως αυτό αναπάντητο ερώτημα βασανίζει συνέχεια τη σκέψη μας και πιέζει ασφυκτικά το νου μας. Πού βρίσκομαι και πού επιτέλους θα καταλήξω;
Ίσως μέσα σε όλα αυτά να κρύβεται και η αιτία της δυστυχίας μας και γι’ αυτό ξεχάσαμε την αγάπη του Θεού. Αυτή την αγάπη όμως έχουμε πραγματικά ανάγκη να τη ξαναθυμηθούμε. Ο άσωτος γιος τη θυμήθηκε και έτσι πήρε το κουράγιο να αποφασίσει την επιστροφή του. Θυμήθηκε ότι ο πατέρας του τον αγαπούσε. Έτσι βρήκε το θάρρος να αποφασίσει να πάρει το δρόμο της ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ. Το παράδειγμά του λοιπόν είναι αυτό που μπορεί σήμερα να βοηθήσει τον καθένα μας να πάρει μια απόφαση. Μια απόφαση που θα είναι ένα ΤΕΛΟΣ, αλλά και μια ΑΡΧΗ. Μια απόφαση που θα είναι το τέλος του κακού παρελθόντος που μας κυνηγά αλύπητα, αλλά και η αρχή μιας ζωής κοντά στον Πατέρα μας που μας αγαπά. Μας αγαπά και μας περιμένει!
