"Στο όνομα Του θα στηρίξουν τα έθνη την ελπίδα τους" (Ματθ. 12:21)
Το παραπάνω χωρίο αποτελεί τμήμα της προφητείες του Ησαΐα, αναφερόμενος στον επερχόμενο Χριστό, 700 χρόνια πριν έρθει. 
Σ' αυτή την δεινή περίοδο κρίσης που διέρχεται η Πατρίδα μας όλοι αναζητούμε κάποια ελπίδα, που θα μας βγάλει απ' την διαρκώς συνεχιζόμενη κατάπτωση της χώρας. Ορισμένοι αναμένουν να έρθει η λύση από κατάλληλους πολιτικούς. Πλην όμως κάθε τόσο αποκαλύπτονται ατασθαλίες που έγιναν από πολιτικά πρόσωπα, που ήταν μάλιστα υπεράνω υποψίας. Έχουμε κουραστεί να βλέπουμε εναλλαγές στη διακυβέρνηση της χώρας από "κήρυκες" και "υπέρμαχους" της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ανάπτυξης της χώρας.

Μα το λέει η Γραφή: "Επικατάρατος ο άνθρωπος που ελπίζει επί άνθρωπον" (Ιερεμίας 17:5). Όποτε στηριχτήκαμε σε ανθρώπους, ίσως για μια μικρή περίοδο να πήραμε λύση στο πρόβλημα μας, όμως χωρίς την οδηγία και τη βοήθεια του Θεού, χωρίς πίστη στον Πλάστη και Δημιουργό μας, η λύση δεν έχει διάρκεια ή φαντάζει να είναι σωστή και με το χρόνο αποδεικνύεται κίβδηλη.

Αντίθετα, όποιος έλπισε στον Χριστό, βγήκε πάντα κερδισμένος. Μια γρήγορη ματιά στις αγιογραφίες μιας εκκλησίας θα μας πείσει για τη σωρεία των αγίων που πίστεψαν στον Χριστό, πολλές φορές άνθρωποι άσημοι - όπως πολλοί από μας - που όμως έλαμψαν με τα έργα της πίστης τους στον Χριστό και μνημονεύονται ασταμάτητα μέχρι σήμερα. Και το πιο ωραίο είναι πως ο κατάλογος των αγίων όλο και μεγαλώνει, με προσθήκες νεοφανών αγίων, όπως ο σε όλους γνωστός άγιος Νεκτάριος αλλά και πολλοί άλλοι!
Αυτό μας αυξάνει ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη να ελπίζουμε στον Χριστό ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, προσωπικό και εθνικό, όπως προφήτεψε ο Ησαΐας. 
Ας προσκαλέσουμε, λοιπόν, το Σωτήρα Χριστό στη ζωή μας και στο έθνος μας, Αυτός να μας σώσει από το λαβύρινθο που ρίξαμε τη ζωή μας και δεν ξέρουμε πώς να βγούμε. Αυτός ξέρει. Είναι ο Σωτήρας. Τη ζωή Του έδωσε για μας και τώρα αναστημένος μεσιτεύει για μας. Αρκεί εμείς να στραφούμε με πίστη σ' Αυτόν, να μετανοήσουμε για ό,τι βαραίνει την καρδιά μας, να αλλάξουμε. 
Πολλοί έχουν γίνει κήρυκες της αλλαγής στην Πατρίδα μας. Η αληθινή αλλαγή, όμως, έρχεται από τον Χριστό. "Όποιος ανήκει στον Χριστό είναι μια καινούργια δημιουργία. Τα παλιά πέρασαν. Όλα έχουν γίνει καινούργια. Κι όλα αυτά προέρχονται από τον Θεό που μας συμφιλίωσε μαζί Του δια του Χριστού" (Β΄ Κορινθ. 5:17-18).

Κυριάκος Γεννάδης

Αξίζει και πάλι να τονιστεί πως οι ποικίλες δυσχέρειες της ζωής παρουσιάζονται για να αντιμετωπιστούν και να πολεμηθούν. Ο άνθρωπος όμως δεν επιθυμεί να αγωνίζεται κι αυτό είναι το μεγάλο λάθος που καταστρέφει τη ζωή του. Οι δοκιμασίες δοκιμάζουν τους αδόκιμους, μας «λιχνίζουν» και μας κάνουν διακριτικούς. Είναι ασύλληπτο για τον σημερινό ορθολογιστή το ότι ο Θεός ευλογεί ιδιαίτερα αυτούς που αγαπούν να ακολουθούν το μαρτυρικό δρόμο, αφού με τους πόνους κατακτούμε επώδυνα την αρετή και τότε την εκτιμάμε και τη διατηρούμε σωστά.                                                

Δεν παραδινόμαστε ανεπίγνωστα στον πόνο και τη συμφορά, αλλά με τη βαθιά γνώση ότι είναι ένας τρόπος να παραδοθούμε στον Θεό. Είναι μία ακόμη ευκαιρία να διδαχθούμε πως δεν αυτοσωζόμαστε. Τα παθήματα γίνονται βοηθήματα και μαθήματα στο να σταθούμε σωστά απέναντι του Θεού.   Η νίκη των πειρασμών είναι το ενδεικτικό ότι μπορεί να μας εμπιστευθεί ο Θεός και τα χαρίσματά Του. Άρα, οι δυσκολίες υπάρχουν για να μας ευκολύνουν την πνευματική ωρίμανση, για να μας ετοιμάσουν για την ενώπιον του Θεού παράστασή μας.

Ο πόνος είναι το νυστέρι του Θεού στη διαφθορά, την αναισθησία, την οκνηρία και την πώρωση, την αναλγησία και την αδιαφορία. Ο πόνος τελικώς καθαρίζει τον άνθρωπο και τον κάνει από ευτυχισμένο, ελεύθερο. Μα θα ήταν δυνατόν να υπάρξει ελεύθερος που να μην είναι ευτυχισμένος; Μέχρι να φθάσει κανείς στην ελευθερία, θα πονά. Θα πονά από τότε που η αμαρτία έλαβε κυρίαρχη θέση στη ζωή του. Η κατάχρηση της ελευθερίας φέρνει πόνο. Ο πόνος αυτός δεν έρχεται από έναν δυνάστη και εκδικητή Θεό, αλλά είναι φυσικό αποτέλεσμα της απομακρύνσεως κι απομονώσεως του ανθρώπου από τον Θεό. Ο κάθε φιλάρετος και φιλόπονος είναι αδύνατον να είναι αφιλάνθρωπος. Ο πόνος μας βοηθά να πλησιάσουμε τον πονεμένο αδελφό μας, να σπάσουμε τα δεσμά της ατομικότητας και η ζωή μας να γίνει αυθεντική και υπεύθυνη.

 Ο Χριστός, κενούμενος, αποκαλύπτει μία νέα ζωή. Ο Χριστός στον σταυρό απλώνει τα χέρια Του και αγκαλιάζει την ανθρωπότητα. Με τον πόνο Του στο σταυρό σταύρωσε τον πόνο, με το θάνατό Του νίκησε το θάνατο. Αγίασε έτσι τον πόνο μας. Μας έκανε άφοβους. Μας έκανε ελπιδοφόρους. Μας πλησίασε και μας είπε το πόσο πολύ μας αγαπά.
                                                                                                             
(«Η ευλογία του πόνου και ο πόνος της αγάπης» Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου σελ.23,24,25)

Αν ξαφνικά χάνει ο άνθρωπος τα κεκτημένα του, τότε απρόσμενα συναισθήματα ανησυχίας, ακόμη και φόβου, ανεβαίνουν στο νου του και κατακλύζουν την καρδιά του. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στις μέρες μας, στη χώρα μας και όχι μόνον.

Διαβάζοντας το Λόγο του Θεού, βρίσκουμε μια ομιλία του Χριστού με τους μαθητές του στο κατά Λουκά άγιο Ευαγγέλιο και συγκεκριμένα στα χωρία 12:33-34, όπου τους είχε πει:

Επαναστατείστε εναντίον της κοινωνικής αδικίας, εναντίον της υποδουλώσεως των φτωχών, εναντίον εκείνων που ετοιμάζουν για σας βαθιά «χαντάκια» ανεργίας. Ξεσηκωθείτε εναντίον της σαπίλας των MEDIA, εναντίον της υποκρισίας του γκουβέρνου, εναντίον όλων εκείνων που πίνουν το αίμα του εργαζόμενου. Σηκώστε το ανάστημά σας ενάντια στη σαπίλα του σκυλάδικου, της τζούρας και του πιοτού.

Γύρω σας πολλοί κομπιναδόροι, αετονύχηδες, απατεώνες, κλέφτες, Ρωχάμηδες και Κοσκωτάδες της υψηλής κοινωνίας. Σηκωθείτε επάνω! Ξυπνάτε! Σταθείτε όρθιοι!! Πάψτε να είστε κουτσούνια και ενεργούμενα οποιασδήποτε «στρούγκας», οποιουδήποτε «μαντριού. Είναι ντροπή…

 «Η Αρρώστια»

Πάντοτε παραμένει επίκαιρο το θέμα της ασθένειας. Πολλοί οι ασθενείς στα σπίτια, στα νοσοκομεία, στους δρόμους. Είμαστε εμείς οι ίδιοι ασθενείς ή οι δικοί μας άνθρωποι. Σήμερα εμείς, αύριο άλλοι και το αντίθετο. Ο πόνος κτυπά όλες τις πόρτες, όλες τις ώρες αδιάκριτα, πλουσίων, φτωχών, νέων, ηλικιωμένων, μορφωμένων, αμόρφωτων, όλων. Γιατί ν’ αρρωσταίνουμε και γιατί να πονάμε; Το ίδιο ερώτημα επανέρχεται με δριμύτητα. Δεν είναι μόνο από τις αμαρτίες οι διάφορες αρρώστιες. Αρρώστιες πολλές και μεγάλες είχαν και οι άγιοι. Οι αρρώστιες μάς κάνουν να θυμηθούμε τον λησμονημένο Θεό, να Τον επικαλεσθούμε, να συνδεθούμε μαζί Του. Η μνήμη του Θεού εντείνει στην ειλικρινή μετάνοια. Οι αρρώστιες είναι, αλήθεια, για να μας φέρουν πιο κοντά στον Θεό και όχι να μας απομακρύνουν από Αυτόν. Την πίστη μας στον Θεό αποδεικνύουμε με την υπομονή στις δοκιμασίες και μάλιστα στον πόνο των ασθενειών.