Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Η Ταπείνωση Οδηγεί Στη Φάτνη
  • μέγεθος γραμματοσειράς +

Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2019

 

Η Ταπείνωση Οδηγεί Στη Φάτνη

fatni1

Η δεκάχρονη Ανθούλα, καθισμένη πάνω στο χαλί δίπλα στο στολισμένο δέντρο, προσπαθούσε να φτιάξει τη φάτνη. Ο πατέρας της όμως ήταν άκεφος. Η μελαγχολική του διάθεση ήταν αταίριαχτη με το χαρούμενο πνεύμα των Χριστουγέννων. Η μητέρα της επίσης σιωπηλή.

Σε κάποια στιγμή η μικρή Ανθούλα έσπασε τη σιωπή και ρώτησε με ενθουσιασμό:

- Μπαμπά, έλα να δεις τη φάτνη. Είναι ωραία έτσι που την έφτιαξα;

Ο πατέρας της, που δεν φαινόταν να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό της κόρης του, της είπε αφηρημένα:

- Ναι, καλή είναι, αλλά δεν βλέπω τον μικρό Ιησού.

- Πρέπει να σκύψεις πολύ, να γονατίσεις για να μπορέσεις να τον δεις, απάντησε η Ανθούλα, κι έδειξε στο μπαμπά της το Χριστό που ήταν ξαπλωμένος στο παχνί, μέσα βαθιά στο στάβλο.

- Ναι, έχεις δίκιο, είπε ο πατέρας, ενώ στεκόταν δίπλα, βυθισμένος στις σκέψεις του.

Η μητέρα αναστέναξε με πόνο και καθώς γύρισε είπε στον πατέρα:

- Ο Θεός δεν μας άφησε μέχρι τώρα, γι’ αυτό πιστεύω ότι δεν θα μας αφήσει. Θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε και τις καινούργιες δυσκολίες.

- Ναι βέβαια, διέκοψε απότομα ο πατέρας, εύκολα είναι τα λόγια. Όμως εγώ τώρα είμαι δίχως δουλειά και δίχως χρήματα.

Η Ανθούλα, που αμέριμνη σιγοτραγουδούσε, σταμάτησε για να ακούσει τη συζήτηση. Ύστερα από λίγο ξάφνιασε τον πατέρα της και τον ερώτησε:

- Μπαμπά με αγαπάς;

- Βέβαια σε αγαπώ γλυκιά μου. Σε αγαπώ πολύ. Μα γιατί με ρωτάς;

- Να, σκέφτηκα ότι η αγάπη είναι το καλύτερο δώρο, είπε η Ανθούλα με έμφαση. Ύστερα από λίγο, πριν πάει για ύπνο φίλησε τον πατέρα της, λέγοντάς του ικετευτικά:

- Σε παρακαλώ μπαμπά, αύριο θα απαγγείλω το ποίημά μου στο κατηχητικό στη γιορτή μας και θέλω να είσαι εκεί μπροστά, για να σε βλέπω και να παίρνω θάρρος.

- Μέχρι αύριο, έχουμε καιρό για να σκεφτούμε μικρή μου. Τώρα πήγαινε για να κοιμηθείς, την καθησύχασε ο πατέρας.

Ύστερα από λίγο η Ανθούλα, που ακόμη δεν είχε αποκοιμηθεί, άκουσε τον πατέρα της να λέει:

- Ο Θεός με ξέχασε αυτά τα Χριστούγεννα, κι εγώ δεν έχω καμιά διάθεση.

Όταν η Ανθούλα άκουσε τον πατέρα της, στεναχωρήθηκε πολύ. Δακρυσμένη γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι της και προσευχήθηκε ψιθυρίζοντας:

- To ξέρω Χριστέ μου ότι Εσύ δεν μας ξέχασες. Ήρθες και φέτος στο σπίτι μας και εγώ σε είδα μέσα στο παχνί. Βοήθησε και το μπαμπά μου για μπορέσει να Σε δει.

Το βράδυ εκείνο, ενώ η Ανθούλα κοιμόταν, η μαμά της πήρε την παλιά της κούκλα και της έφτιαξε ένα καινούργιο φορεματάκι. Ο μπαμπάς της μεταμόρφωσε το ξύλινο σκαμπό σε κρεβατάκι και τα έβαλαν κάτω από το δέντρο. Όταν το πρωί η Ανθούλα ξύπνησε χαρούμενη έφτιαξε μόνη της ένα δωράκι για τους γονείς της και τους το πρόσφερε. Όλοι ήταν χαρούμενοι με τα δώρα που αντάλλαξαν. Δώρα που δεν κόστισαν τίποτα, αλλά έδειχναν πολλή αγάπη.

Η Ανθούλα φόρεσε χαρούμενη το καινούργιο φόρεμα, που της έφτιαξε η μητέρα της. Ήταν πολύ πιο όμορφο από αυτά που έβλεπε στις βιτρίνες. Ο πατέρας της με χαρούμενη διάθεση ετοιμάστηκε για να πάνε όλοι μαζί στη γιορτή. Έτσι, η Ανθούλα απήγγειλε το ποίημα και πήρε θάρρος, καθώς έβλεπε τον πατέρα της. Ο πατέρας της είχε ακούσει πολλές φορές τα λόγια στο ποίημα, για πρώτη φορά όμως σκέφτηκε αυτά τα λόγια. Ο Ιησούς ήρθε στη γη για να φανερωθεί η αγάπη Του. Αυτή όμως την αγάπη Του μπορούσε να τη δει, μονάχα εάν έσκυβε ταπεινά, για να γονατίσει μπροστά στη φάτνη, όπως τόσο απλά του είπε η μικρή Ανθούλα.

Ο Ιησούς, με το δικό Του παράδειγμα, μας φανέρωσε πόσο σημαντική είναι η ταπεινοφροσύνη. Εάν κι εμείς ακολουθήσομε το δρόμο της ταπείνωσης, αυτός ο δρόμος θα οδηγήσει για να γνωρίσουμε στη δική μας τη ζωή τον Ιησού Χριστό της φάτνης, του Γολγοθά και της Ανάστασης.

Ας υπάρχει, λοιπόν μεταξύ μας το ίδιο φρόνημα που είχε ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος, αν και ήταν Θεός τα απαρνήθηκε όλα, πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος και όντας πραγματικός άνθρωπος, ταπεινώθηκε θεληματικά, υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού” (Φιλιππησίους 2: 5-8).