Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2019

Η Πίστη Ανταμείβεται

Ο Σπότ ίσως να ήταν για όλους ένα συνηθισμένο σκυλάκι, όχι όμως και για τον Δήμο. Από τότε που ο πατέρας του το έφερε στο σπίτι, ο Δήμος τον αγάπησε και οι δυο τους έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Ο Δήμος δεν είχε άλλα αδέλφια για να μοιράζεται την αγάπη του και έτσι ο Σπότ του έκλεψε όλη του την καρδιά.

Μια μέρα όμως ο Σπότ εξαφανίστηκε. Ο Δήμος γύρισε από το σχολείο και όταν το κατάλαβε, λυπήθηκε πάρα πολύ. Κοίταζε το αδειανό σπιτάκι του και τα ματάκια του βούρκωναν. Ανησυχούσε και άσχημες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του. Έτσι ο Δήμος βγήκε στις γειτονιές και άρχισε να ψάχνει και να ρωτάει, αλλά κανένας δεν του έδινε σημασία.

Αργά το βράδυ ο Δήμος γύρισε στο σπίτι κουρασμένος και απογοητευμένος, έτοιμος να κλάψει. Άδικα προσπάθησε η μητέρα του να τον παρηγορήσει. Έτσι, κοιμήθηκε κατάκοπος με μια κρυφή ελπίδα, ότι μόλις θα ξημέρωνε ο Σπότ θα γύριζε στο σπιτάκι του.

Η νύκτα πέρασε και το επόμενο πρωινό το σπιτάκι ήτανε άδειο. Αποφασισμένος για όλα ρώτησε τη μητέρα του: «Τι άλλο μπορώ να κάνω για τον αγαπημένο μου φίλο;». Η μητέρα του, αφού σκέφθηκε για λίγο, του απάντησε: «Από τη δική σου την πλευρά εσύ έκανες ό,τι μπορούσες. Ένα όμως δεν έκανες. Δεν προσευχήθηκες. Ο Θεός μπορεί να κάνει αυτό που εσύ δεν μπόρεσες».

Ο Δήμος γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι του και προσευχήθηκε. Αφού τελείωσε την προσευχή του, πήρε όσα χρήματα είχε στον κουμπαρά του, έτρεξε στα μαγαζιά και αγόρασε μια ωραία αλυσίδα με κολάρο.

Όταν τον ρώτησε η μητέρα του με απλότητα της απάντησε: «Αφού εμείς προσευχηθήκαμε στο Θεό να μας φέρει πίσω τον Σπότ, αγόρασα αυτήν την αλυσίδα, γιατί πιστεύω ότι ο φίλος μου ο Σπότ θα γυρίσει πίσω». Η μητέρα του συγκινημένη αγκάλιασε το μικρό παιδάκι, λέγοντάς του: «Και βέβαια. Ο Θεός θα μας τον φέρει πίσω».

Μερικές μέρες αναμονής πέρασαν, που ήταν αρκετές για να δοκιμαστεί η απλή παιδική πίστη. Έτσι, ένα πρωινό ο Δήμος ξύπνησε από τα γνώριμα γαυγίσματα του Σπότ. Επιτέλους ο Σπότ γύρισε στην αγκαλιά του μικρού αφέντη του. Φυσικά ο Σπότ, ποτέ δε μπόρεσε να διηγηθεί στο Δήμο την περιπέτειά του, ούτε ο Δήμος να εξηγήσει στον Σπότ την αγωνία του και τα δάκρυά του. Για να είναι όμως σίγουρος ο Δήμος ότι δεν θα ξανασυμβεί το ίδιο, του πέρασε στο λαιμό του καινούργιο κολάρο και την αλυσίδα.

Ο Θεός είναι αλήθεια ότι χρησιμοποιεί το καθετί που συμβαίνει στη ζωή μας, για να μας διδάξει να Τον αγαπάμε, να Τον εμπιστευόμαστε και να στηριζόμαστε στην υπόσχεσή Του: «Αφήστε όλες σας τις μέριμνες στο Θεό, γιατί αυτός φροντίζει για σάς» (Α΄ Πέτρου 5: 7).