Μάρτιος - Απρίλιος 2017
Ήρθε η Άνοιξη! Η φύση ντύθηκε με τα ωραιότερα χρώματα. Ο κάμπος ζωντάνεψε με τα τιτιβίσματα των πουλιών και τις κραυγές των ζώων. Ήταν ηλιοβασίλεμα, όταν ένα παράξενο πλασματάκι έκανε την εμφάνισή του. Για κατοικία του είχε τη σκοτεινή ρωγμή ενός βράχου. Ήταν τετράποδο και είχε χρώμα και μέγεθος ποντικού. Όμως ποντίκι δεν ήταν. Είχε φτερά και μπορούσε να πετάξει, όμως πουλί δεν ήταν. Στις άκρες των φτερών είχε κάτι σαν γαντζάκια, μ’ αυτά πιάστηκε από ένα κλωνί και κρεμάστηκε ανάποδα. Από τη θέση αυτή παρατηρούσε όλη την κίνηση στον κάμπο.
Μπράβο, καλά το μαντέψατε. Ήταν μια νυχτερίδα. Καθώς, λοιπόν, η νυχτερίδα κουνιόταν πέρα – δώθε, παρατήρησε δυο ξεχωριστές παρατάξεις κάτω στον κάμπο. Δεν ήταν σίγουρη αν οργανώθηκαν έτσι σε δυο ομάδες για να παίξουν κάποιο παιχνίδι, ή μήπως αντιπαρατάχθηκαν για μάχη. Από τη συμπεριφορά τους κατάλαβε ότι μάλλον για μάχη συγκεντρώθηκαν.
Στη μια μεριά μαζεύτηκαν όλων των ειδών τα πτηνά, μικρά και μεγάλα, και σχημάτισαν ένα τάγμα. Φτερούγιζαν και τιτίβιζαν ανήσυχα, έτοιμα να επιτεθούν στην αντίθετη παράταξη. Από την άλλη μεριά του καταπράσινου κάμπου ήταν μαζεμένα όλων των ειδών τα ζώα, μικρά και μεγάλα. Βημάτιζαν ανυπόμονα, έτοιμα να ορμήξουν και να κατασπαράξουν τα πουλιά. Τα πουλιά πρώτα πρόσεξαν τη νυχτερίδα. Την πλησίασαν, της πρότειναν να ενωθεί μαζί τους για να βοηθήσει στη μάχη. Αλλά η νυχτερίδα απέφυγε με τη δικαιολογία:
– Εγώ ξέρετε, ανήκω στο βασίλειο των ζώων και δεν μπορώ να παραταχθώ μαζί σας.
Λίγο αργότερα, καθώς μερικά ζώα πηγαινόφερναν κάτω από το δέντρο, είδαν τη νυχτερίδα και φώναξαν:
– Ε, εσύ κατέβα κάτω και έλα να ενωθείς μαζί μας. Η νυχτερίδα και πάλι δικαιολογήθηκε:
– Εγώ, όπως βλέπετε, έχω φτερά, δεν μπορώ να έρθω μαζί σας.
Τη στιγμή που οι δυο παρατάξεις ήταν έτοιμες να ριχτούν στη μάχη και να αφανίσει η μια την άλλη, μια σοφή κουκουβάγια μπήκε στη μέση και τους συμβούλεψε:
– Ο κάμπος είναι μεγάλος και μας χωράει όλους. Ο πόλεμος δεν φέρνει καλά αποτελέσματα. Ας αφήσουμε τις κακίες και ας ζήσουμε όλοι αγαπημένοι.
Όλοι συμφώνησαν και η κάθε παράταξη αποφάσισε να γιορτάσει τη συνθήκη ειρήνης με γλέντι. Τότε η νυχτερίδα σκέφτηκε πως θα έκανε καλά να ενωθεί με μια από τις παρατάξεις και να πάρει μέρος στη γιορτή. Πρώτα πλησίασε τα πουλιά και ζήτησε να τη δεχτούν στη συντροφιά τους. Αλλά τα πουλιά δεν δέχτηκαν τη νυχτερίδα, που λίγο πριν απέκρουσε την πρότασή τους δηλώνοντας πως αυτή δεν ήταν πουλί. Κατόπιν πλησίασε τα ζώα και ζήτησε να ενωθεί μαζί τους. Τα ζώα μόνο που δεν ξέσκισαν τη νυχτερίδα, που όταν τη χρειάζονταν, αυτή δεν παρατάχθηκε μαζί τους.
Η νυχτερίδα μόνη και περιφρονημένη πέταξε πίσω στη σκοτεινή της κατοικία λέγοντας:
– Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτός που δεν ξέρει πού ανήκει, δεν ανήκει πουθενά. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να έχει φίλους.
Παιδί μου, στον κόσμο που ζούμε υπάρχουν μονάχα δυο παρατάξεις ανθρώπων: του Θεού και του διαβόλου. Ο καθένας μας αποφασίζει σε ποια από τις δύο ανήκει. Αν δεν ξέρεις πού ανήκεις, σε ενθαρρύνω με αγάπη να κάνεις τον Ιησού Χριστό αρχηγό της ζωής σου και με θάρρος να Τον ομολογείς. Στο τέλος μονάχα αυτοί που ανήκουν στον Χριστό θριαμβεύουν μαζί Του. Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε τα λόγια του Θεού: «Διαλέξτε ποιον θέλετε να λατρεύετε» (Ιησούς του Ναυή 24:15 και Α΄ Βασιλέων 18:21).