Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2013
Ουφ Μαμά, παραπονιόταν η Κατερίνα, βαρέθηκα συνέχεια ν’ ακούω τα ίδια και τα ίδια…«ετοιμάσου για το σχολείο, πλύνε τα πιάτα, στρώσε το κρεβάτι σου, φτιάξε το δωμάτιό σου»...
Κοίταξε τότε η μαμά της τη μικρή Κατερίνα και της θύμισε τα λόγια που άκουσε στο σχολείο από τη δασκάλα της στο κατηχητικό: «Ο Χριστός θέλει να ευχαριστούμε πάντοτε και για όλα τον Θεό».
– Πάντοτε και για όλα; ρώτησε με απορία η Κατερίνα.
– Μάλιστα. Ακριβώς αυτό μας λένε τα λόγια του Θεού στην Αγία Γραφή: «Να ευχαριστείτε πάντοτε και για όλα τον Θεό».
– Μα πώς μπορώ να ευχαριστήσω τον Θεό μαμά, είπε η Κατερίνα, που πρέπει να στρώσω το κρεβάτι μου, να φτιάξω το δωμάτιό μου και να πλύνω τα πιάτα;
– Θα σε βοηθήσω αυτό να το καταλάβεις, είπε η μητέρα της και συνέχισε: Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι στη γειτονιά μας, αλλά και σε όλο τον κόσμο που δεν έχουν πιάτα να πλύνουν, γιατί δεν έχουν φαγητό να φάνε. Υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ τους δεν φτιάχνουν το δωμάτιό τους και δεν στρώνουν το κρεβάτι τους για να κοιμηθούν, γιατί δεν έχουν σπίτι, ούτε κρεβάτι για να κοιμηθούν. Εμείς έχουμε νοστιμότατα φαγητά για να φάμε και μαλακό κρεβάτι για να κοιμηθούμε… και παραπονιόμαστε. Μπορείς να καταλάβεις πόσο λυπούμε τον Θεό με τα παράπονα και τη γκρίνια μας;
Η Κατερίνα τότε χαμήλωσε το κεφαλάκι της και ψιθυριστά είπε στη μαμά της.
– Έχεις δίκιο μαμά, θα προσπαθήσω να μην παραπονιέμαι όταν πρέπει να μαζέψω και να πλύνω τα λερωμένα πιάτα. Και όταν στρώνω το κρεβάτι μου, αντί να γκρινιάζω, θα ευχαριστώ τον Θεό για το αναπαυτικό κρεβάτι που έχω και με ξεκουράζει όλη τη νύχτα.
– Αυτό ακριβώς εννοώ καλή μου, συνέχισε η μαμά της Κατερίνας. Υπάρχουν εκατοντάδες παρόμοια πράγματα για τα οποία θα πρέπει κάθε μέρα να ευχαριστούμε τον Θεό. Άκου μια ιστορία: Ένα κοριτσάκι περπατούσε κρατώντας από το χέρι τη μητέρα της. Σε όλο το δρόμο όμως παραπονιόταν γιατί τα παπούτσια της είχαν παλιώσει και δεν ήταν σαν τα καινούργια παπούτσια που φορούσαν οι άλλες φίλες της.
Σε κάποια στιγμή όμως πέρασε από δίπλα της ένα άλλο κοριτσάκι πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι που το κρατούσε η μητέρα της. Το κοριτσάκι αυτό δεν είχε πόδια……
Προσευχήθηκε τότε το κοριτσάκι που προηγουμένως γκρίνιαζε : «Ω Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ για τα γερά πόδια που μου έδωσες. Δεν με νοιάζει που δεν έχω καινούργια παπούτσια για να φορέσω»! Η Κατερίνα τότε αγκάλιασε τη μητέρατης για να την ευχαριστήσει μ’ αυτόντον τρόπο, που τη βοήθησε να ξεφύγειαπό τη γκρινιάρικη διάθεση που είχε.Τον γκρινιάρη και τον αχάριστο παιδιά μου, κανένας δεν θέλει να τον έχει για φίλο καικανένας δεν θέλει να κάνει παρέα μαζί του.
Με τη βοήθεια του Θεού λοιπόν, ας πάρουμε την απόφαση στη ζωή μας: «Πάντοτε και για όλα να λέμε στον Θεό ευχαριστώ» (Εφεσίους 5:20).
