Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2014

Η κατήχηση ήδη έχει αρχίσει. Κατά τα λεγόμενα των κατοίκων του, το χωριό στο οποίο βρισκόμαστε περιμένει να κατηχηθεί εδώ και χρόνια.

Οι άνθρωποι που είναι μπροστά μας είναι άνθρωποι ενός άλλου κόσμου, οι οποίοι δεν έχουν την ευκαιρία να γεννηθούν και να γαλουχηθούν όπως εμείς με τα νάματα της Εκκλησίας μας. Καθισμένοι στο έδαφος, με ορθάνοιχτα τα μάτια τους, κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη μας. Χρόνια παρακαλούσαν, χρόνια ολόκληρα περίμεναν.

Μήπως είναι οι μοναδικοί; Πού θα μπορούσε όμως να πρωτοπάει ένας ταλαιπωρημένος και κουρασμένος κληρικός; Ποιον θα μπορούσε να πρωτοποιμάνει ακόμα και ο ικανότερος Επίσκοπος, όταν οι συνθήκες είναι τόσο αντίξοες; Το «τίμημα» της απόφασης να επισκεφθεί κάποιες απομακρυσμένες περιοχές, όπως το Τουλιάρ εδώ στη Μαδαγασκάρη, είναι το λιγότερο ένα τριήμερο κοπιαστικό ταξίδι. Το οικονομικό του κόστος δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο και είναι αφάνταστη η ταλαιπωρία της μετακίνησης στο πρωτόγονο οδικό δίκτυο της χώρας. Ανάμεσα στις άλλες πολυποίκιλες δυσκολίες, θα πρέπει να προστεθούν οι απροσ- δόκητες και έκτακτες μεταβολές των καιρικών συνθηκών, οι παντοειδείς κίνδυνοι και φυσικά η ανθρώπινη καταπόνηση και δοκιμασία που συνοδεύει πάντοτε το έργο της ιεραποστολής.

Όταν η κατήχηση τελειώνει, η ειρήνη του Θεού κυριαρχεί στην καρδιά μας. Κάτω από ένα δένδρο, ώς ένδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης των ανθρώπων αυτών, περιμένουμε να μας προσφερθεί ένα πιάτο ρύζι με λίγη φακή.

Ιερομόναχος Πολύκαρπος,
«Πάντα τα έθνη», σελ. 26,27