Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2012
Είχαμε από καιρό υποσχεθεί να επισκεφτούμε τα παιδιά κάποιας φτωχής οικογένειας της Αλασούρας, στην οποία βρίσκεται η έδρα του ιεραποστολικού μας κλιμακίου, στη Μαδαγασκάρη.
Η απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε με το αυτοκίνητο, προκειμένου να βρεθούμε στο σπίτι τους, δεν ήταν ιδιαίτερη μεγάλη. Κάθε Κυριακή, την ίδια διαδρομή υποχρεούνται να κάνουν παιδιά και ηλικιωμένοι, για να συμμετάσχουν στη Θεία Λειτουργία. Για εκείνους τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, αφού είναι αναγκασμένοι να έλθουν μέχρι το ναό πεζοί, βαδίζοντας κάποια χιλιόμετρα υπό διαφορετικές και συχνά δύσκολες καιρικές συνθήκες.
Μπαίνοντας στο εσωτερικό του σπιτιού δεν είχαμε πού να καθίσουμε. Τα μάτια μας καρφώθηκαν στις δύο άδειες κατσαρόλες που ήταν μπροστά μας. Ρωτήσαμε αν υπάρχει φαγητό για το απόγευμα. Η μητέρα μάς απάντησε αρνητικά. Εφόσον δεν υπάρχει δουλειά, δεν υπάρχουν χρήματα και έτσι δεν έχει μαγειρέψει κάτι.
Τα παιδιά του λεγόμενου «τρίτου κόσμου» που μοιάζει μακρινός, βρίσκονται δίπλα μας. Σίγουρα, το βιοτικό τους επίπεδο βρίσκεται πιο κάτω από το δικό μας. Το επίπεδο, όμως, των αξιών τους, της ηθικής τους, της απλότητάς τους είναι πολύ πιο πάνω από το δικό μας. Στον τόπο της ιεραποστολικής μας διακονίας τα ποσοστά αυτοκτονιών και ψυχολογικών νοσημάτων είναι ελάχιστα. Οι καθημερινές υλικές απαιτήσεις των ανθρώπων είναι πολύ λίγες. Τα χέρια τους είναι ανοιχτά, όχι μόνο για να πάρουν, αλλά και για να δώσουν. Η καρδιά τους με ανιδιοτέλεια περιμένει ανοιγμένη διάπλατα, έτοιμη να δεχθεί το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Από την Ιερά Επισκοπή Μαδαγασκάρης
«Πάντα τα έθνη» τεύχος 122, Σελ. 26,27