Μπαίνοντας στο εσωτερικό του σπιτιού δεν είχαμε πού να καθίσουμε. Τα μάτια μας καρφώθηκαν στις δύο άδειες κατσαρόλες που ήταν μπροστά μας. Ρωτήσαμε αν υπάρχει φαγητό για το απόγευμα. Η μητέρα μάς απάντησε αρνητικά. Εφόσον δεν υπάρχει δουλειά, δεν υπάρχουν χρήματα και έτσι δεν έχει μαγειρέψει κάτι.
Τα παιδιά του λεγόμενου «τρίτου κόσμου» που μοιάζει μακρινός, βρίσκονται δίπλα μας. Σίγουρα, το βιοτικό τους επίπεδο βρίσκεται πιο κάτω από το δικό μας. Το επίπεδο, όμως, των αξιών τους, της ηθικής τους, της απλότητάς τους είναι πολύ πιο πάνω από το δικό μας. Στον τόπο της ιεραποστολικής μας διακονίας τα ποσοστά αυτοκτονιών και ψυχολογικών νοσημάτων είναι ελάχιστα. Οι καθημερινές υλικές απαιτήσεις των ανθρώπων είναι πολύ λίγες. Τα χέρια τους είναι ανοιχτά, όχι μόνο για να πάρουν, αλλά και για να δώσουν. Η καρδιά τους με ανιδιοτέλεια περιμένει ανοιγμένη διάπλατα, έτοιμη να δεχθεί το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Από την Ιερά Επισκοπή Μαδαγασκάρης
«Πάντα τα έθνη» τεύχος 122, Σελ. 26,27