Aιώνες τώρα, κάθε χρόνο, γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Για μια ακόμη φορά καλούμεθα να εμβαθύνουμε στο μεγάλο μυστήριο της σαρκώσεως του Υιού του Θεού. Σταματά το μυαλό του ανθρώπου! Η απορία, η έκπληξη, το δέος γεμίζουν τις ψυχές μας. Η ανθρώπινη φύση είναι το ταπεινό και φτωχικό ένδυμα, που φόρεσε ο Χριστός για να κατέβει στη γη. Η υμνογραφία της Εκκλησίας μας, με την εμπνευσμένη ποίησή της και τη βαθιά θεολογία της, δίνει ένα ανυπέρβλητο και μοναδικό μεγαλείο στην ακολουθία των Χριστουγέννων. Το κοντάκιο:
<<Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει.>>
Μεγαλόπρεπο, πασίγνωστο και πολυαγαπημένο, υπογραμμίζει τη λεπτομέρεια, ότι, όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ο Βασιλεύς των Βασιλέων, η γη δεν Του πρόσφερε παλάτια λαμπροστόλιστα, αλλά ένα ταπεινό σπήλαιο.
Ο Μέγας Βασίλειος ονομάζει τα Χριστούγεννα “γενέθλιον ημέρα της ανθρωπότητος”. Είναι το πιο θαυμαστό γεγονός, που έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας καινούριας ζωής, μιας μεγάλης αλλαγής για όλους τους ανθρώπους. Αποκαλύπτει την αλήθεια για τον Θεό, για τη ζωή και το θάνατο. Άλλαξε την πορεία της Ιστορίας και την όψη του κόσμου.
Υπερφυσικό και ανεξιχνίαστο γεγονός η ενανθρώπιση του Θεού! Ο Υιός του Θεου έγινε Υιός του ανθρώπου, για να κάνει τους υιούς Του, υιούς του Θεού. Αν ο Χριστός δεν προσελάμβανε την ανθρώπινη φύση για να την μεταμορφώσει και να την αγιάσει, θα ήταν αδύνατη η σωτηρία του ανθρώπου και η θέωσή του.
Η θεία αγάπη που σαρκώθηκε, βρίσκει και φέτος έναν κόσμο αρνητικό, αιματοβαμμένο από πολέμους και συγκρούσεις, άθεο ή αδιάφορο. Γεννιέται όμως ο Θεός της αγάπης και προσφέρει τον εαυτό του για την αναγέννηση αυτού του κόσμου.
Ας προσευχηθούμε με όλη μας την καρδιά, αυτά τα Χριστούγεννα να είναι μια προσωπική συνάντηση με το Θείο Βρέφος. Ας προσευχηθούμε με όλη τη θέρμη της καρδιάς μας, να σταματήσουν οι πόλεμοι που μαστίζουν την ανθρωπότητα και η αγάπη του Θεού να γεμίσει τις καρδιές μας, για να φανούμε άξιοι της υψηλής αποστολής για το ανέβασμα από τα γήινα και εφήμερα, στον κόσμο των ιδεών, της λύτρωσης και του αγιασμού. Ας μη μείνει κανένας μας χωρίς να νιώσει στην καρδιά του αληθινά Χριστούγεννα.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Όπως η άγκυρα, που πιάνεται από τον βράχο στον πυθμένα, βαστάει το πλοίο ολόκληρο σε ασφάλεια, έτσι συμβαίνει και με τη δική μας άγκυρα, με την δική μας ελπίδα, με τον Χριστό. Μέσα στις θύελλες και στις καταιγίδες της ζωής, μέσα στις θλίψεις και τους πειρασμούς πιανόμαστε από τον Χριστό και αποφεύγουμε το πνευματικό μας ναυάγιο.
Το φθινόπωρο είναι η πιο όμορφη εποχή για την πατρίδα μας. Το καλοκαίρι πέρασε με τις μεγάλες ζέστες και τις διακοπές και ήρθε το γλυκό και υπέροχο φθινόπωρο, που μας καλεί να μπούμε στον κανονικό ρυθμό της ζωής μας.
Ο Σεπτέμβριος είναι ο πρωτοχρονιάτικος εκκλησιαστικός μήνας της Ορθοδοξίας, «Αρχή Ινδίκτου». Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, η Εκκλησία γιορτάζει την Ινδικτιώνα για τρείς λόγους: α) Ως αρχή του χρόνου, β) ως ανάμνηση της μετάβασης του Κυρίου στη Συναγωγή των Ιουδαίων, κατά την οποία Του δόθηκε το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα για να αναγνώσει και Αυτός άρχισε την ανάγνωση από την αρχή του 61ου κεφαλαίου και γ) όπως δια μέσου της υμνωδίας και ικεσίας ο Θεός γενεί ίλεως και ευλογήσει τον νέο χρόνο. Ο Ησαΐας στο 61ο κεφάλαιο προφητεύει για τη ζωή και το έργο του Ιησού Χριστού με τα παρακάτω λόγια: «Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους συντριμμένους ψυχικά. Στους αιχμαλώτους να κηρύξω απελευθέρωση και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους, να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό Του» (Λουκάς 4:18,19).
Είναι μια άγια συνήθεια ο κάθε Χριστιανός να βαστάζει πάνω του έναν χρυσό, ασημένιο ή από άλλο μέταλλο καμωμένο, σταυρό. Πόσα θαύματα δεν έχουν γίνει, όπου έχουν σωθεί με τη δύναμη του σταυρού που είχαν κρεμασμένο στο λαιμό τους, άνθρωποι ξεγραμμένοι από τη ζωή. Και φυσικά είναι πιο άγιο, όταν δεν φορούμε έναν σταυρό από συνήθεια ή για στολίδι, αλλά όταν βαστάζουμε το σταυρό πάνω μας σαν να είναι ο ίδιος ο σταυρός του Χριστού.
Όποιος δεν εμπιστεύεται στον εαυτό του, αναρωτιέται με ευγνωμοσύνη και έκπληξη πώς δεν έπεσε βαθύτερα. Ευλογεί τον Θεό, γιατί τον βοηθά έγκαιρα, γιατί θα είχε πέσει ακόμα πιο χαμηλά. Σηκώνεται επάνω χωρίς να χάσει στιγμή και αρχίζει να προσεύχεται με ένα θερμότατο «Ευλογητός ει Κύριε»!
Ένα παραχαϊδεμένο παιδί, όταν πέσει, μένει πεσμένο και θρηνολογεί. Αναζητάει συμπάθεια και χάδια, για να παρηγορηθεί. Μην κάνεις το ίδιο, έστω κι αν πονάς πολύ. Σήκω αμέσως και συνέχισε τον αγώνα. Όποιος αγωνίζεται, είναι φυσικό να πληγωθεί. Μόνον οι άγγελοι δεν πέφτουν. Συγχρόνως όμως παρακάλεσε τον Κύριο να σε συγχωρήσει και προσπάθησε να είσαι προσεκτικότερος.