Όπως η άγκυρα, που πιάνεται από τον βράχο στον πυθμένα, βαστάει το πλοίο ολόκληρο σε ασφάλεια, έτσι συμβαίνει και με τη δική μας άγκυρα, με την δική μας ελπίδα, με τον Χριστό. Μέσα στις θύελλες και στις καταιγίδες της ζωής, μέσα στις θλίψεις και τους πειρασμούς πιανόμαστε από τον Χριστό και αποφεύγουμε το πνευματικό μας ναυάγιο.

Το φθινόπωρο είναι η πιο όμορφη εποχή για την πατρίδα μας. Το καλοκαίρι πέρασε με τις μεγάλες ζέστες και τις διακοπές και ήρθε το γλυκό και υπέροχο φθινόπωρο, που μας καλεί να μπούμε στον κανονικό ρυθμό της ζωής μας.

Ο Σεπτέμβριος είναι ο πρωτοχρονιάτικος εκκλησιαστικός μήνας της Ορθοδοξίας, «Αρχή Ινδίκτου». Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, η Εκκλησία γιορτάζει την Ινδικτιώνα για τρείς λόγους: α) Ως αρχή του χρόνου, β) ως ανάμνηση της μετάβασης του Κυρίου στη Συναγωγή των Ιουδαίων, κατά την οποία Του δόθηκε το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα για να αναγνώσει και Αυτός άρχισε την ανάγνωση από την αρχή του 61ου κεφαλαίου και γ) όπως δια μέσου της υμνωδίας και ικεσίας ο Θεός γενεί ίλεως και ευλογήσει τον νέο χρόνο. Ο Ησαΐας στο 61ο κεφάλαιο προφητεύει για τη ζωή και το έργο του Ιησού Χριστού με τα παρακάτω λόγια: «Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους συντριμμένους ψυχικά. Στους αιχμαλώτους να κηρύξω απελευθέρωση και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους, να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό Του» (Λουκάς 4:18,19).

Είναι μια άγια συνήθεια ο κάθε Χριστιανός να βαστάζει πάνω του έναν χρυσό, ασημένιο ή από άλλο μέταλλο καμωμένο, σταυρό. Πόσα θαύματα δεν έχουν γίνει, όπου έχουν σωθεί με τη δύναμη του σταυρού που είχαν κρεμασμένο στο λαιμό τους, άνθρωποι ξεγραμμένοι από τη ζωή. Και φυσικά είναι πιο άγιο, όταν δεν φορούμε έναν σταυρό από συνήθεια ή για στολίδι, αλλά όταν βαστάζουμε το σταυρό πάνω μας σαν να είναι ο ίδιος ο σταυρός του Χριστού.

Όποιος δεν εμπιστεύεται στον εαυτό του, αναρωτιέται με ευγνωμοσύνη και έκπληξη πώς δεν έπεσε βαθύτερα. Ευλογεί τον Θεό, γιατί τον βοηθά έγκαιρα, γιατί θα είχε πέσει ακόμα πιο χαμηλά. Σηκώνεται επάνω χωρίς να χάσει στιγμή και αρχίζει να προσεύχεται με ένα θερμότατο «Ευλογητός ει Κύριε»!

Ένα παραχαϊδεμένο παιδί, όταν πέσει, μένει πεσμένο και θρηνολογεί. Αναζητάει συμπάθεια και χάδια, για να παρηγορηθεί. Μην κάνεις το ίδιο, έστω κι αν πονάς πολύ. Σήκω αμέσως και συνέχισε τον αγώνα. Όποιος αγωνίζεται, είναι φυσικό να πληγωθεί. Μόνον οι άγγελοι δεν πέφτουν. Συγχρόνως όμως παρακάλεσε τον Κύριο να σε συγχωρήσει και προσπάθησε να είσαι προσεκτικότερος.

Γέροντας ασκητής της ερήμου της Αιγύπτου κατέβαινε μ’ ένα πήλινο κιούπι να πάει στην πηγή να πάρει νερό, γιατί διψούσε πολύ. Στο δρόμο του τον συνάντησε ένας μεγάλος λήσταρχος της περιοχής και του λέει: «Γέρο έχω σκοτώσει 99 ανθρώπους, ετοιμάσου να σκοτώσω κι εσένα για να γίνουν 100».

«Να με σκοτώσεις παιδί μου» λέει ο ασκητής. «Άφησέ με μόνο να πάρω λίγο νερό από την πηγή να το πιω κι ύστερα κάνε ότι θέλεις, διότι διψώ πολύ».

«Άντε δώσε μου το κιούπι να σου το φέρω εγώ, γιατί εσύ θα αργήσεις».

Παίρνει ο λήσταρχος το κιούπι και φεύγει γρήγορα για την πηγή. Ο γέροντας περιμένει προσευχόμενος, αλλά ο ληστής δεν φαινόταν. Τότε ξεκίνησε να πάει στην πηγή να δει τι συμβαίνει. Εκεί βρίσκει τον ληστή νεκρό. Τότε γονάτισε ο γέροντας και παρακάλεσε τον Θεό να του φανερώσει γιατί πέθανε ο νέος αυτός ληστής. Άγγελος παρουσιάστηκε τότε και του είπε: «Πέθανε τώρα, διότι ο Κύριος τον πήρε στην καλύτερη στιγμή της ζωής του». Εξομολογήθηκε στον γέροντα τις αμαρτίες του λέγοντάς του ότι σκότωσε 99 ανθρώπους και ζητώντας του να πάει να του φέρει αυτός νερό, έκανε τη μόνη καλή πράξη της ζωής του. Γι’ αυτό ο Κύριος τον πήρε την καλύτερη στιγμή της ζωής του.

Έτσι συμβαίνει πάντοτε. Ο Θεός μας αγαπά τόσο πολύ, ώστε φροντίζει να μας παίρνει κοντά Του όταν μας βρίσκει έτοιμους για τη βασιλεία Του.