Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2021
Μνήμες Που Δεν Σβήνουν
Μητέρα-Μέρα, έτσι βάφτισε ο Άγγελος Σικελιανός την 28η Οκτωβρίου 1940 και ύμνησε ταυτόχρονα όλο το μεγαλείο της!
Τις ημέρες αυτές το ελληνικό έπος της Αλβανίας έχει ξεχωριστή απήχηση στις καρδιές των Ελλήνων. Πόση γενναιότητα και μεγαλείο δεν κλείνει μέσα της η επέτειος του «ΟΧΙ»! Πώς ένας μικρός λαός άλλαξε με τη θυσία του τη μοίρα του κόσμου; Έτσι, όπως χιλιάδες χρόνια πριν, στην ίδια χώρα (Σαλαμίνα, Μαραθώνας, Πλαταιές, Θερμοπύλες) και με τις ίδιες αναλογίες, ο μικρός αυτός λαός έσωσε τον πολιτισμό του. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στους Έλληνες να αποδείξουν και πάλι πως είναι άξιοι απόγονοι των προγόνων τους. Τα πάντα για την τιμή και τη λευτεριά της Πατρίδας.
«Δεν είναι η μανία και το πάθος που τους εμπνέει, αλλά η συναίσθηση της αξιοπρέπειας», έγραφε τότε στο ΒΗΜΑ ο κορυφαίος χρονογράφος της εποχής Π. Παλαιολόγος. Έτσι, όλοι οι Έλληνες ξεχύθηκαν στους δρόμους για τη μεγάλη στιγμή της θυσίας. Έκαναν τον πόλεμο τραγούδι και ξεχύθηκαν στους δρόμους με εκρηκτικό ενθουσιασμό. Ανδρείος, ορθός και απτόητος ο λαός, άρπαξε τα όπλα, σκαρφάλωσε στα βουνά, πείνασε, πάγωσε, του ’κοψαν τα πόδια και τα δάχτυλα από τα κρυοπαγήματα, δεινοπάθησε, αλλά έμεινε και αγωνίστηκε ηρωικά και τελικά νίκησε!!!
Η Αθήνα ζει σ’ ένα παραλήρημα ενθουσιασμού. Οι καμπάνες δε σταματούν να χτυπούν. Δημιουργούνται διαδηλώσεις αυθόρμητες στους δρόμους, πανηγυρίζουν, περιπαίζουν τον Μουσολίνι. Καταλαμβάνονται από τους στρατιώτες μας οι μεγάλες πόλεις της Ηπείρου. Ο Μουσολίνι σε μια συγκέντρωση επίλεκτων αξιωματούχων του φασισμού προβάλλει τη δικαιολογία ότι τα άγρια βουνά της Ηπείρου και οι λασπωμένες χαράδρες της δεν προσφέρονται για τους Ιταλούς…ανάγκη να ζητήσουμε ανακωχή, μέσω του Χίτλερ.
Είναι σίγουρο, κρίνοντας σήμερα τον πόλεμο αυτόν, ότι η τελική νίκη και η δόξα θα στεφάνωναν τα ελληνικά όπλα, αν δεν έρχονταν σε βοήθεια των Ιταλών οι σύμμαχοί τους οι Γερμανοί. Όμως οι Έλληνες φαντάροι μας αντιμετώπισαν με το ίδιο θάρρος και με την ίδια γενναιότητα και τους Γερμανούς. Επάνω στο Ηρώον του Ιστίμπεη είναι χαραγμένα τούτα τα λόγια: «Εδώ η υπεροψία του Δυνατού εκάμφθη προ της Δυνάμεως του Δικαίου, τον Απρίλιον του 1941». Ο ανώτατος διοικητής των εχθρικών δυνάμεων επιθέσεως κατά των οχυρών εξαίρει τον ηρωισμό των Ελλήνων μαχητών και εκφράζει τον θαυμασμό του. Ο Χίτλερ εξέδωσε ειδικό ανακοινωθέν, αναγνωρίζοντας τον ελληνικό στρατό ως τον καλύτερο του κόσμου και έλεγε: «Είμαι υποχρεωμένος απέναντι της ιστορίας να διαπιστώσω ότι εξ’ όλων των στρατών που πολέμησαν το Γερμανικό στρατό, ο Ελληνικός είναι ο καλύτερος όλων!»
Οι φαντάροι μας που εξόρμησαν την 28η Οκτωβρίου 1940, ήταν αγωνιστές της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης. Γι’ αυτό είμαστε περήφανοι που ο Θεός μας έδωσε το προνόμιο να ξεχωρίζουμε τον σωστό δρόμο, την αλήθεια και το δίκαιο, για τα οποία μαχόμαστε. Κι αν το θέλουν, κι αν δεν το θέλουν οι φίλοι μας, «Η Ελλάδα θέλει να ζήσει και θα ζήσει»!
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Ιούλιος - Αύγουστος 2021
Ο Χριστός Χαρίζει Ήρεμη Ζωή
Επιστημονική έρευνα ιατρών αναφέρει ότι πολλές ασθένειες οφείλονται σε αρρωστημένες σκέψεις. Σε μια έρευνα αναφέρουν ότι από τους 500 ασθενείς που εξέτασαν σε κλινική, οι 77 ήταν άρρωστοι από ψυχικές πιέσεις και προβλήματα. Τις αρρώστιες αυτές τις περιέγραψαν με τρία γράμματα «Φ.Δ.Π», που σημαίνουν «Φροντίδες, Δυσκολίες, Προβλήματα».
Ο άνθρωπος είναι αυτό που σκέπτεται και αυτό που αισθάνεται. Η ζωή μας κατευθύνεται από το περιεχόμενο και τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας. Με τη σκέψη μας μπορούμε να αρρωστήσουμε, αν σκεφτόμαστε ότι θα αρρωστήσουμε. Μπορούμε να ζούμε νύχτα μέρα με το φόβο κάποιου ανύπαρκτου κακού, εάν συνεχώς σκεφτόμαστε το κακό αυτό. Μπορούμε να δημιουργήσουμε άγχος και να το μεγαλώσουμε κάθε μέρα, όταν κάνουμε σκέψεις άγχους.
Από την άλλη πλευρά, όταν κάνουμε σκέψεις υγείας και προόδου, μπορούμε να θεμελιώσουμε μια ζωή υγείας και προόδου σ’ όλους τους τομείς της προσωπικότητάς μας και των δραστηριοτήτων μας. Όταν σκέφτεσαι σκέψεις πίστης και εμπιστοσύνης στο Θεό, δημιουργείς και αναπτύσσεις μια ζωή γεμάτη θετικά κατορθώματα. Με τις σκέψεις επηρεάζουμε το περιβάλλον και τη δική μας προσωπική εμπειρία.
Ο Θεός δεν μας δημιούργησε για να ζούμε με βάρη, πιέσεις, φροντίδες και προβλήματα. Ο Θεός μας δημιούργησε και θέλει να είμαστε σωματικά και ψυχικά υγιείς. Η Αγία Γραφή, που είναι το βιβλίο του Θεού, διακηρύττει ότι ο Θεός μάς θέλει να είμαστε δυναμικοί και δραστήριοι, γεμάτοι ζωτικότητα και αποδοτική δραστηριότητα σε όλη μας τη ζωή, κάτω μάλιστα από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Ο Θεός, το τονίζουμε πάλι, δεν δημιούργησε τον άνθρωπο να ζει με καταθλίψεις, με άγχη, με συμπλέγματα κατωτερότητας, αλλά με τη βοήθειά Του να γίνει ένας ήρεμος και ευτυχισμένος άνθρωπος. Ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να γίνει άλλος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που θα αισθάνεται άνετα, ελεύθερα και πάντοτε με το χαμόγελο στα χείλη και στην καρδιά. Ο Ιησούς Χριστός έχει την ικανότητα, τη δύναμη, τη σοφία και την αγάπη που χρειάζεται ο άνθρωπος για να γίνει ένας καινούργιος άνθρωπος. Ο Θεάνθρωπος είναι η ιδιοφυία της ριζικής αλλαγής του ανθρώπου, γιατί έχει υπερφυσικές δυνάμεις και πάνω απ’ όλα ανόθευτη, υπεράνθρωπη, αγνή και δυναμική αγάπη.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με τη δύναμη που βγαίνει από το Σταυρό και την Ανάστασή Του, ενεργεί με τεράστια αποτελέσματα στην αλλαγή της ζωής του ανθρώπου. Αυτό βέβαια το κάνει, όταν ο άνθρωπος το θελήσει και το ζητήσει. Δεν υπάρχει περίπτωση ο άνθρωπος να ζητήσει τον Χριστό στη ζωή του και ο Χριστός να Τον αρνηθεί. Φωνάζει, λοιπόν, ο Θεάνθρωπος και προσκαλεί: «Ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι κι εγώ θα σας ξεκουράσω… Όποιος διψάει, να έρθει σε μένα και να πιεί… Φεύγω και σας αφήνω την ειρήνη. Τη δική μου ειρήνη σας δίνω» (Ματθ. 11:28, Ιωάν. 7:37, 14:27).
Όλοι οι άνθρωποι του Θεού, οι συνειδητοί Χριστιανοί, οι Άγιοι της Εκκλησίας μας και οι αφανείς πιστοί Χριστιανοί, όλοι αυτοί πίστεψαν στις παραπάνω υποσχέσεις του Θεανθρώπου, μετανόησαν και με πίστη ζήτησαν την σωτηρία του Χριστού. Ο Θεάνθρωπος διακήρυξε και μας βεβαιώνει ότι: «Όποιον δίνει σ’ εμένα ο Πατέρας, αυτός θα ‘ρθεί κοντά μου. Κι αυτόν που θα ‘ρθεί κοντά μου, εγώ δεν θα το αποδιώξω» (Ιωάν. 6:37). Γι’ αυτό κάνει πραγματικότητα τις υποσχέσεις αυτές στη ζωή όσων το ζητούν. Και μετά δοξάζουν τον Θεάνθρωπο Χριστό που τους έκανε καινούργιους ανθρώπους, ζωντανά μέλη της Εκκλησίας Του. Κάθε μέρα οι πιστοί αυτοί Χριστιανοί βλέπουν τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος να ενεργεί με θαυμαστό τρόπο στη ζωή τους. Νους, καρδιά, σκέψεις, συναισθήματα έγιναν καινούργια, άγια, καθαρά. Τη νεκρή αμαρτωλή ζωή την αντικατέστησαν μια ζωντανή, θεία, δραστήρια και ευτυχισμένη ζωή.
«Απόστολοι εκ περάτων…»
Αύγουστος μήνας ήταν που αποδήμησε η Μητέρα του Θεού απ’ τον κόσμο αυτό. Και τούτο δεν ήταν τυχαίο.
Αυτός ο μήνας ξεχωρίζει από τους άλλους. Μακριές ζεστές οι μέρες, μας γεμίζουν γλυκιά ραθυμία, μας αφαιρούν τη διάθεση για έντονες δραστηριότητες που κουράζουν. Μας κάνουν να ζητάμε γαλήνη σε κάποια ήσυχη γωνιά, να ηρεμήσουμε και να χαρούμε τη φύση. Κυρίαρχος της αυγουστιάτικης καθαρής νύχτας, το αυγουστιάτικο φεγγάρι, καθώς το βλέπουμε να γεμίζει με το σιωπηλό φως του τη νυχτιά και να γλυκαίνει το σκοτάδι της γης, μας βοηθά να νιώθουμε ανάλαφροι, σαν να μας καλεί να αποδράσουμε από τις έγνοιες της ζωής, να αφήσουμε πίσω τα πρόσκαιρα του κόσμου τούτου, να ξεφύγουμε και να ανεβούμε ψηλότερα. Ο έναστρος καθαρός ουρανός, πλημμυρισμένος από την παρουσία και τη σιωπή του Θεού, τονίζει αυτή την ακατανόητη απεραντοσύνη του κόσμου των άστρων και εκμηδενίζει τον χρόνο. Αισθανόμαστε τότε και νιώθουμε πόσο ασήμαντη και στιγμιαία είναι η ανθρώπινη ζωή επάνω σ’ αυτή τη γη και πόσο απελπιστικά εφήμερες και μάταιες είναι οι γήινες φιλοδοξίες μας.
Κάπως έτσι θα ήταν και τότε τον Αύγουστο μήνα οι μέρες και οι νύχτες στη Γεθσημανή, όταν περνούσε εκεί τις τελευταίες της ημέρες η Μητέρα του Θεού, η Παναγία. Κουρασμένη και εκείνη από μια ζωή γεμάτη θλίψη και πόνο, με μόνη συντροφιά την αγάπη και του άλλου μαθητή, του Ευαγγελιστή Ιωάννη, θα περίμενε με εμπιστοσύνη την απόφαση του Γιού της, του Χριστού, για το ταξίδι της προς τον ουρανό. Εκείνος, για να την τιμήσει από κει ψηλά, είχε φροντίσει ιδιαίτερα για τη λαμπρή εξόδιο τελετή. Είχε δώσει εντολή να συναχθούν «εκ περάτων» οι Απόστολοί Του για να τιμήσουν με την παρουσία τους την ιερή εκείνη στιγμή.
Οι θεόπνευστοι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας γεμάτοι δέος μας συγκλονίζουν, καθώς και οι ίδιοι αδυνατούν να συλλάβουν και να περιγράψουν το γεγονός της Κοιμήσεως και απορούν «πώς η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται;»
Το δεκαπενθήμερο που προηγείται της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ψάλλονται οι κατανυκτικές παρακλήσεις στη μεγάλη Μητέρα όλου του κόσμου και τέλος καλούνται οι Απόστολοι να συναθροιστούν στη Γεθσημανή για να παραστούν στον ενταφιασμό της Υπεραγίας Θεοτόκου.
«Ἀπόστολοι ἐκ περάτων,
συναθροισθέντες ἐνθάδε,
Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ,
κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα,
καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου,
παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα.
Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω,
πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν,
μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις,
ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων,
παρακαλῶ σε, Παρθένε,
βοήθησόν μοι ἐν τάχει.»
Ηλιοπούλου Φωτεινή, Εκπαιδευτικός
Η Ανάσταση είναι Δύναμη του Θεού
Η ανάσταση είναι το κέντρο, η πεμπτουσία, το θεμέλιο και η δύναμη της χριστιανικής πίστης. Χωρίς την ανάσταση, η χριστιανική πίστη είναι η μεγαλύτερη απάτη των αιώνων. Η ζωή, η διδασκαλία, το κήρυγμα και τα θαύματα του Ιησού Χριστού αποδεικνύονται αληθινά, μόνο και μόνο επειδή ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε.
Η ανάσταση, λοιπόν, του Ιησού Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αποτελεί το μοναδικό γεγονός που είναι απόλυτα ταυτισμένο με τη ζωή του ανθρώπου. Γιατί η ανάσταση δεν αφορά μόνον τον Ιησού Χριστό, αλλά και τον κάθε άνθρωπο. Όπως ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε, έτσι και κάθε άνθρωπος που πιστεύει με όλη τη δύναμη της ψυχής του στο σωτήριο έργο του Ιησού Χριστού επάνω στο σταυρό, αλλά και στην ανάστασή Του, ανασταίνεται σε μια υπέροχη ζωή, που ξεκινά από εδώ κάτω στη γη και συνεχίζεται στην αιωνιότητα στον ουρανό.
Ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Κορίνθου, τονίζει τη σπουδαιότητα της ανάστασης με τα παρακάτω λόγια: «Κι αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, η πίστη σας είναι χωρίς περιεχόμενο· ζείτε ακόμα μέσα στις αμαρτίες σας. Πρέπει επίσης να συμπεράνει κανείς ότι και οι χριστιανοί που πέθαναν έχουν χαθεί. Αν η χριστιανική ελπίδα μας περιορίζεται μόνο σ’ αυτήν τη ζωή, τότε είμαστε οι πιο αξιοθρήνητοι απ’ όλους τους ανθρώπους. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί, κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών. Γιατί, όπως ο θάνατος ήρθε στον κόσμο από έναν άνθρωπο, έτσι από έναν άνθρωπο ήρθε και η ανάσταση των νεκρών. Όπως πεθαίνουν όλοι εξαιτίας της συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι, χάρη στη συγγένεια με το Χριστό, όλοι θα ξαναπάρουν ζωή» (Α’ Κορινθ. 15:17-22).
Ο άνθρωπος που μετανοεί για τη ζωή που έζησε μακριά από τον Ιησού Χριστό, που πιστεύει στο έργο της σωτηρίας του Χριστού επάνω στο σταυρό και ζητά με πίστη τη συγχώρηση όλων των αμαρτημάτων του, όχι μόνο συγχωρείται για όλες του τις αμαρτίες και γίνεται ένας καινούργιος πέρα για πέρα άνθρωπος, αλλά εκείνη τη στιγμή ζωοποιείται στην αιώνια ζωή. Αυτή ήταν η εμπειρία του ληστή στο σταυρό, όταν στην προσευχή του στον Κύριο είπε: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Ο Ιησούς του απάντησε: «Σε βεβαιώνω πως σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο» (Λουκάς 23:42,43).
Η ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι η μεγαλύτερη δύναμη που φανερώθηκε στην ανθρωπότητα. Γιατί, αν ο Ιησούς Χριστός νίκησε το θάνατο που είναι ο μεγαλύτερος ανίκητος εχθρός του ανθρώπου, μπορεί να νικήσει και κάθε άλλο κακό και να λύσει κάθε πρόβλημα.
Το γεγονός ότι μόνον η χριστιανική πίστη έχει άδειο τάφο, ενώ τα κόκκαλα των αρχηγών όλων των άλλων θρησκειών βρίσκονται κλεισμένα σε κάποιο μνήμα, είναι η πιο τρανταχτή μαρτυρία και απόδειξη, ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι σήμερα ζωντανός και σύμφωνα πάντα με την Αγία Γραφή και την εμπειρία της χορείας των Αγίων της Εκκλησίας μας βρίσκεται στα δεξιά του Πατέρα Θεού και μεσιτεύει για μας. Έτσι κάθε άνθρωπος που έχει πιστέψει ειλικρινά στον Ιησού Χριστό ως δικό του Σωτήρα, μπορεί να ζητά αυτά που χρειάζεται από τον Θεό στο όνομα του Ιησού Χριστού (Ματθ. 7:7-11, Μάρκος 11:24, Λουκ. 11:9, Ιωάννης 15:7).
Όποιος πιστέψει στην ανάσταση του Χριστού και με συντριβή και μετάνοια για τις αμαρτίες του ζητήσει και τη δική του ανάσταση, σε μια στιγμή γίνεται καινούργιος άνθρωπος και ζωοποιείται, γίνεται πλέον ζωντανό μέλος της Εκκλησίας. Από τη στιγμή εκείνη γίνεται συνειδητός Ορθόδοξος Χριστιανός, αρχίζοντας μια στενή σχέση με τον Θεό, τόσο μέσα στην Εκκλησία δια των ιερών μυστηρίων, όσο και στην προσωπική του ζωή.
Τότε αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ο διπλανός του είναι ο αδελφός του, συμφιλιώνεται μαζί του, όπως τον συμφιλίωσε ο Θεάνθρωπος με τον Θεό, αρχίζει να αγαπά όλους. «Αγαπήσομεν αλλήλους ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν» ακούμε στην θεία λειτουργία και βλέπουμε τους ιερείς να ασπάζονται ο ένας τον άλλον.
Η πίστη στην ανάσταση του Χριστού ανοίγει μια νέα ζωή στον άνθρωπο, μια ζωή δύναμης για έργα καλά που προέρχονται από την πίστη στον Ιησού Χριστό για να δοξάζεται και να υμνείται ο Θεός (Φιλιπ. 1:11).
Από τα Πάθη στην Ανάσταση
Αναμένοντας και φέτος την εβδομάδα των Παθών του Κυρίου, στο νου μας έρχονται και πάλι τα τελευταία γεγονότα πριν από τη σταύρωση του Χριστού το 33 μ.Χ., όπως τα καταγράφουν οι Ευαγγελιστές και οι αυτόπτες μάρτυρες. Θυμόμαστε το τελευταίο τραπέζι του Κυρίου μας με τους μαθητές Του, με μια ρωγμή, βέβαια, τη φορά αυτή, στον κύκλο των μαθητών. Οι μαθητές είναι τώρα έντεκα. Ο δωδέκατος είναι προδότης.
Ο Κύριος και Διδάσκαλος, ζωσμένος με μια πετσέτα στη μέση και μια λεκάνη νερό στα χέρια, ξεκινά να πλύνει τα σκονισμένα πόδια των μαθητών του. Αυτοί ξαφνιάζονται, έχουν αντιρρήσεις. Πώς ο Διδάσκαλος κάνει τη δουλειά ενός υπηρέτη; Ο Ιησούς ανατρέπει τις αντιλήψεις τους: «Ει ουν εγώ ένιψα υμών τους πόδας, ο Κύριος και Διδάσκαλος, και υμείς οφείλετε αλλήλων νίπτειν τους πόδας» (Ιω. 14:14). Η ατμόσφαιρα γίνεται αόριστα βαριά. Ο Κύριος μιλάει για προδοσία, για παθήματα, για μια αβάσταχτη λύπη. Οι μαθητές στέκουν αμήχανοι, δεν μπορούν να καταλάβουν. Κόβει το ψωμί και το μοιράζει. Δίνει μέσα απ’ αυτό τον ίδιο Του τον Εαυτό! Σε κείνους που αγάπησε τόσο. «Τούτο εστί το σώμα μου». Ευλογεί και το κρασί. Τους δίνει να πιούν. «Τούτο εστί το αίμα μου». Είναι η τελευταία φορά που τρώνε μαζί. Βγαίνουν και πηγαίνουν στον κήπο της Γεθσημανή, όπως το συνήθιζαν. Ο Κύριος γνωρίζει όλα τα παθήματα που θα ακολουθήσουν. Είναι κιόλας εγκαταλελειμμένος. Και να που ο κήπος φωτίζεται ξαφνικά από αναμμένους δαυλούς. Το φίλημα που ακολουθεί, είναι υποκριτικό: «Χαίρε ραββί». Και η προδοσία συντελέστηκε.
Τα γεγονότα, οι εικόνες, τα λόγια περνούν το ένα μετά το άλλο πάνω στη σκηνή του μυαλού μας. Ακολουθεί η παράδοσή Του στους στρατιώτες του Πραίτορα. Τον ξεγυμνώνουν, Τον μαστιγώνουν, Τον γελοιοποιούν, Του φορούν περιπαικτικά βασιλική χλαμύδα. Με στεφάνι από αγκάθια στο κεφάλι οδηγείται στον χώρο της σταύρωσης. Τον χτυπούν στο πρόσωπο, στον λαιμό, στο άχραντό Του σώμα. Του κάνουν ερωτήματα βλάσφημα, περιπαικτικά. Το πάθος του Κυρίου μας είναι εκούσιο και πώς να το κατανοήσουμε εμείς οι φτωχοί; Μας τα έδωσε όλα ο Κύριος. Έτσι κάνει η αληθινή αγάπη. Ως εκεί μας αγάπησε, μέχρι σταυρικού θανάτου.
Και μας μοιράζεις, Κύριε, το έλεός Σου και την αγάπη Σου εξακολουθητικά 2.000 χρόνια τώρα. Είναι η αγάπη Σου Κύριε που δεν ξέρει όριο. Που θα έπρεπε να μας συγκλονίζει καθημερινά.
Η Ανάσταση του Χριστού είναι η νίκη του θανάτου. Είναι το προοίμιο της ανάστασης όλων των ανθρώπων. Το σπουδαιότερο γεγονός της πίστης μας. «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών».
«Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία ενός και μοναδικού θαύματος. Του θαύματος της του Χριστού αναστάσεως. Δια της πίστεως στην ανάσταση του Κυρίου, γεννάται εκ νέου ο άνθρωπος, γεννιέται για την αιωνιότητα» (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς).
Όταν είμαστε μακριά από τον Χριστό, καθηλωνόμαστε στα επίγεια και χάνουμε τα επουράνια, που είναι ο στόχος και ο σκοπός της ζωής μας. Η χαρά της αναστάσεως ας γεμίζει τις καρδιές μας και ας φωτίζει τον νου μας.
Φωτεινή Ηλιοπούλου - Εκπαιδευτικός