Χριστούγεννα δεν είναι μόνο μία από τις πιο μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Χριστούγεννα δεν είναι οι υπέροχες γιορταστικές ημέρες με τα όμορφα στολίδια, τα δένδρα, τα «Χρόνια Πολλά», τη συγκέντρωση της οικογενείας, τα νόστιμα φαγητά και τις διάφορες ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Τέλος, Χριστούγεννα δεν είναι μόνον οι ευλογημένες κατανυκτικές ακολουθίες. Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Χριστού στη ζωή κάθε ανθρώπου, είναι η δυναμική θεία επέμβαση του Θεανθρώπου και Κυρίου Ιησού Χριστού στη διαμόρφωση της κοινωνίας, είναι η αγάπη του μοναδικού Σωτήρα του κόσμου που αγκαλιάζει όλες τις ηλικίες, όλες τις τάξεις και όλες τις εθνικότητες, είναι το σωτηριακό Του έργο που αναγεννά, μεταμορφώνει και μεταρρυθμίζει ριζικά την ζωή κάθε ανθρώπου που Τον πιστεύει και Τον ακολουθεί και κατά συνέπεια μεταρρυθμίζει ριζικά την ζωή κάθε κοινωνίας.
Το τονίζουμε. Τα Χριστούγεννα είναι η μεγαλύτερη δύναμη και η μεγαλύτερη αγάπη που ήρθε ποτέ στον πλανήτη μας. Η αγάπη αυτή και η δύναμη γίνονται πραγματικότητα σε κάθε άνθρωπο που ταπεινά θα ζητήσει ο Ιησούς Χριστός να γεννηθεί μέσα του, να γίνει Κύριος της ζωής του. Έτσι, βασική προϋπόθεση να γίνουν αυτά πραγματικότητα είναι να βρεθεί η καρδιά μέσα στην οποία θα γεννηθεί ο Μοναδικός Ανακαινιστής.
Ο Ιησούς Χριστός δεν ζητά από τον άνθρωπο τίποτα άλλο, παρά να του προσφέρει τον εαυτό του να γεννηθεί σ’ αυτόν. Ψάχνει φιλόξενες καρδιές, ταπεινές, χώρους όπως ο ταπεινός στάβλος. Ψάχνει για ανθρώπους και κοινωνίες που θα θελήσουν να προσφέρουν τους εαυτούς τους, για να γεννηθεί σ’ αυτούς η χαρά και η ειρήνη του Χριστού. Ψάχνει για ταπεινούς, συντετριμμένους, μικρούς και μεγάλους, φτωχούς ή πλούσιους, μορφωμένους ή αμόρφωτους. Ψάχνει, πάλι το τονίζουμε, για «πτωχούς στο πνεύμα», ανικανοποίητους από τη σύγχρονη ζωή, ανθρώπους πεινασμένους και διψασμένους για μια καθαρή και ειρηνική ζωή. Και οι μοναδικές προϋποθέσεις για να γεννηθεί σ’ αυτούς, είναι να αναγνωρίσουν ότι απέτυχαν με τα δικά τους θελήματα και να ζητήσουν πλέον, με ειλικρίνεια και μετάνοια, να γίνεται το θέλημα του Θεού στη ζωή τους, και τούτο έρχεται με τη γέννηση του Χριστού στη καρδιά τους.
Ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν, είναι και θα είναι ο μεγάλος «Νεοποιός». Σε όσους βέβαια Τον αναγνωρίζουν, Τον πιστεύουν και γι’ αυτό και Του ζητούν να πάρει τη ζωή τους στα χέρια Του. Δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει άλλο πρόσωπο στη γη μας, που να μπορεί να ανακαινίσει τον άνθρωπο. Το θαυμαστό με τον Ιησού Χριστό είναι ότι προκαλεί κάθε άνθρωπο και κάθε κοινωνία να Τον γευθεί. Η ριζική αλλαγή που φέρνει ο Ιησούς Χριστός είναι εμπειρική και συνειδητή. Αυτός που Τον ζητά για να γεννηθεί στη ζωή του νιώθει τη γέννησή Του. Ξέρει ότι ο Θεός τον αναγέννησε, τον μεταμόρφωσε σε μία νέα ζωή. Ξέρει ότι έχει αιώνια ζωή μετά τον θάνατο. Βλέπει την εσωτερική αλλαγή, την αλλαγή στο νου, της καρδιάς, της θέλησης. Ο άνθρωπος ανανεώνεται ριζικά και απόλυτα. Γίνεται καινούργιο δημιούργημα. Είναι πολύ εύκολο να κοιτάξουμε στα Συναξάρια και θα βρούμε αυτή την ριζική αλλαγή στην ζωή των Αγίων, σε μια ζωή ειλικρινούς πίστης και αγάπης στον Χριστό. Σε μια τέτοια ζωή μας καλούν τα Χριστούγεννα.
Τα φετινά Χριστούγεννα, λοιπόν, ας γίνουν μια μεγάλη ευκαιρία για κάθε άνθρωπο να ζητήσει τον Κύριο να γεννηθεί στη ζωή του. Το αστέρι που οδήγησε τους σοφούς μάγους στη Βηθλεέμ φωτίζει και σήμερα κάθε σοφό και ταπεινό άνθρωπο. Η προσκύνηση του βρέφους της Βηθλεέμ και η προσφορά της ζωής μας αντί για «χρυσό, λιβάνι και σμύρνα», θα φέρει πολλά και τεράστια αγαθά στη ζωή μας και στη ζωή των αγαπητών μας. Η αλλαγή κάθε ανθρώπου που έχει σαν συνέπεια την αλλαγή της κοινωνίας, εξαρτάται από το αν ο άνθρωπος ζητήσει και δεχθεί να γεννηθεί ο Ιησούς Χριστός στη ζωή του. Μα, γιατί να μην το κάνει;
Η διαμόρφωση της σύγχρονης δυναμικής και πολυδιάστατης κοινωνίας, είναι τέτοια, ώστε να κάνει τη ζωή μας δύσκολη και εξαντλητική.
Η εποχή μας έχει χαρακτηριστεί ως η εποχή της ανησυχίας και του άγχους. Ο άνθρωπος φοβάται και δεν ξέρει πολλές φορές γιατί και από τί φοβάται. Ανησυχεί και δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί και από τί ανησυχεί. Οι πιέσεις που δέχεται καθημερινά από την εργασία του, από το σπίτι του, από την κοινωνία, μαζί με την ακρίβεια, την αδικία και την εκμετάλλευση, κάνουν τη ζωή του αφόρητη. Η οικονομική κρίση από την άλλη πλευρά έχει αρνητική και καταστρεπτική συνέπεια στη σωματική και ψυχική του υγεία.
Μέσα σ’ αυτό το σύγχρονο και συνεχώς επεκτεινόμενο χάος, ο άνθρωπος ψάχνει να βρει την ψυχική γαλήνη και ξεκούραση, δυστυχώς όμως με το να μαζεύει υλικά αγαθά, διασκεδάζοντας, ξοδεύοντας τον ελεύθερο χρόνο του σε κάποιο χόμπι ή βρίσκοντας μια ακόμα εργασία για να τα βγάλει πέρα, αλλά και για να ξεχνάει την πραγματικότητα. Παρόλα αυτά, όταν βρίσκεται μόνος του, διαπιστώνει ότι όσο περνούν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια, γίνεται ακόμα πιο ανήσυχος, πιο αγχώδης και πιο δυστυχισμένος.
Ποιος, λοιπόν, και τί θα γεμίσει το μεγάλο του κενό; Και τί θα τον ξεκουράσει και θα του δώσει λίγη χαρά;
Στο ερώτημα αυτό απαντάει ο ίδιος ο Θεός, προσφέροντας στον άνθρωπο τη μεγάλη ευκαιρία, όχι μόνον να τον ελευθερώσει από τις πιέσεις και τα άγχη της καθημερινής του ζωής, αλλά και να του δώσει τη μεγάλη αυτή ευκαιρία να ζήσει μια νέα και άφθονη ζωή. Μια ζωή όμορφη, ξεκούραστη, ελεύθερη από άγχη και ψυχικά βάρη, μια ζωή που βρίσκεται στον ίδιο το Θεό, που μπορεί και θέλει να προσφέρει στον άνθρωπο όλα εκείνα τα εσωτερικά αγαθά που τον γεμίζουν και τον ικανοποιούν.
Η Αγία Γραφή, χρησιμοποιώντας τον αρνητικό λόγο μας λέει: «Μάτι δεν είδε, ούτε αυτί άκουσε, ούτε τα έβαλε ο λογισμός του ανθρώπου, όσα ο ετοίμασε ο Θεός για εκείνους που τον αγαπούν» (Α΄ Κορινθ. 2:9). Στον στίχο αυτό, ο Θεός τονίζει τα υπέροχα πνευματικά αγαθά που δίνει σ’ αυτούς που Τον αγαπούν, σ’ αυτούς που Τον πιστεύουν ως Σωτήρα και Κύριο στη ζωή τους. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, την αλήθεια αυτή την παρουσιάζει χρησιμοποιώντας τον θετικό λόγο: «Ελάτε σ’ Εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι κι εγώ θα σας ξεκουράσω» (Ματθ. 11:28). Όποιος θέλει να αποκτήσει μια ζωή εσωτερικής ανάπαυσης και γαλήνης, αρπάζει την μεγάλη αυτή ευκαιρία και φωνάζει όπως ο Τελώνης: «Θεέ, ελέησέ με τον αμαρτωλό», και όπως ζήτησε ο άσωτος γιος, λέγοντας: «Πατέρα αμάρτησα κατά του ουρανού και ενώπιόν Σου και δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι υιός Σου» (Λουκ. 18:21). Ο Θεός άκουσε τις προσευχές τους, βλέποντας στην ταπείνωσή τους και τους έκανε και τους δυο ευτυχισμένους εσωτερικά ανθρώπους.
Η πείρα κάθε συνειδητού Χριστιανού ήταν, είναι και θα είναι η ίδια. Όλοι οι Άγιοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, αλλά και οι απλοί Χριστιανοί, όλοι είχαν μια στιγμή στη ζωή τους, που με μετάνοια και πίστη στον Χριστό έγιναν νέα δημιουργήματα (Β’ Κορινθ. 5:17).
Όποιος ζητάει την σωτηρία του απ’ τον Χριστό, γίνεται καινούργιος άνθρωπος που απολαμβάνει την ευλογημένη χριστιανική ζωή, με την πνευματική μυστηριακή ζωή μέσα στην Εκκλησία, αλλά και σε κάθε στιγμή και κατάσταση της ζωής του.
Όσα κι αν γράφονται, όσα κι αν λέγονται κάθε χρόνο για την 28η Οκτωβρίου 1940, δεν είναι ποτέ πολλά για να υμνήσουν την ημέρα που ήταν το ξεκίνημα της πιο δύσκολης, αλλά και της πιο τιμημένης εποχής του νεότερου ελληνισμού.
Ο πόλεμος και η Κατοχή, οι ήρωες που ξεπήδησαν στην Πίνδο, στα κακοτράχαλα αλβανικά βουνά, στα οχυρά της Μακεδονίας και της Θράκης, στις θάλασσες και στον αέρα, έγραψαν την εποποιΐα του 1940. Ήταν η περίοδος της ιστορίας μας που έπρεπε κανείς να τα παίξει όλα για όλα για να μείνει άνθρωπος.
Ο πόλεμος του ’40 πρόσθεσε στην ιστορία μας λαμπρές σελίδες δόξας. Σε έναν άνισο αγώνα με την πάνοπλη Ιταλία, η Ελλάδα αναδείχτηκε νικήτρια. Όταν ζητήθηκε από τον Μεταξά, να επιτραπεί η διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων μέσα από τα ελληνικά εδάφη, η απάντηση που έδωσε ήταν η απάντηση ολάκερης της Ελλάδας, «ΌΧΙ, δεν θα περάσει».
Οι άνθρωποι σταμάτησαν κάθε εργασία τους και ξεχύθηκαν στους δρόμους για την υλοποίηση της απόφασης του ΟΧΙ που ειπώθηκε στους Ιταλούς. Η μικρή Ελλάδα ύψωσε το ανάστημά της εναντίον των εισβολέων της. Μικρό το ποσοστό ότι θα νικούσαμε. Ο Μουσολίνι είχε υπολογίσει τη συντριβή και την υποδούλωση της Ελλάδας, γνωρίζοντας τα πενιχρά όπλα που θα μπορούσαμε να αντιτάξουμε εναντίον των στρατιωτικών του δυνάμεων. Δεν υπολόγιζε όμως ότι θα πολεμούσε έναν λαό που είχε πνευματικά όπλα, αξίες και ιδανικά που εύκολα δεν νικιούνται: Την αγάπη για την Πατρίδα, την ελευθερία, τη θρησκεία, την οικογένεια. Οι στρατιώτες μας, με πίστη στον Θεό, ρίχτηκαν στην μάχη. Σε μικρό χρονικό διάστημα ελευθερώνονται μεγάλες πόλεις της Β. Ηπείρου. Δόξα και θρίαμβος για την Ελλάδα. Σημαντική ήταν και η προσφορά των γυναικών στον αγώνα, ετοιμάζοντας ζεστά ρούχα και προμήθειες για τους στρατιώτες και κουβαλώντας πυρομαχικά στις πλάτες τους, σε δύσβατες περιοχές, σε βουνά και σε όρη.
Οι Έλληνες αντιμετώπισαν και τους Γερμανούς με την ίδια γενναιότητα και μαχητικότητα. Όμως τα πάνοπλα γερμανικά στρατεύματα διείσδυσαν τελικά στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941 και έμειναν ως κατακτητές μέχρι τον Οκτώβριο του 1944, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές, πόνο, πείνα και δυστυχία. Η αντίσταση των κατακτημένων Ελλήνων ήταν συνεχής, με αυτοθυσία, γενναιότητα και αυταπάρνηση.
Η ηρωική αντίσταση της Ελλάδας ανέτρεψε τα σχέδια του Χίτλερ, επιβραδύνοντας την επίθεσή του κατά της σοβιετικής Ρωσίας κατά 40 ημέρες και της έδωσε τον χρόνο να προετοιμάσει την άμυνά της.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας χαιρέτιζε τον αγώνα τον Ελλήνων: «Έλληνες πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πάνοπλων και νικήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά, γιατί είστε Έλληνες. Χάρη στη θυσία σας κερδίσαμε χρόνο για να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι, σας ευγνωμονούμε!»
Ο πόλεμος του 1940 παραμένει μέχρι και σήμερα λαμπρό παράδειγμα αγάπης για την Πατρίδα και τα ιδανικά της. Χρέος μας είναι η μνήμη των ηρωικών θυσιών των προγόνων μας να παραμένει άσβεστη και παντοτινή.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
(Του Αγίου Λουκά του Ιατρού)
Θέλω όλοι σας να καταλάβετε, γιατί ο θάνατος της Υπεραγίας Θεοτόκου και Παρθένου Μαρίας λέγεται η Κοίμησή της. Ο μέγας απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος, στο 20ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως μιλάει για τον πρώτο και το δεύτερο θάνατο.
Ο πρώτος μόνο θάνατος, που είναι και αναπόφευκτος για όλους τους ανθρώπους, περιμένει και τους αγίους και τους δικαίους. Αλλά ο δεύτερος, ο φοβερός και αιώνιος θάνατος, δεν περιμένει τους αγίους και τους δικαίους, αλλά τους μεγάλους και αμετανόητους αμαρτωλούς, οι οποίοι αρνήθηκαν την αγάπη και την δικαιοσύνη του Θεού και είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται αιωνίως σε κοινωνία με το διάβολο και τους αγγέλους του.
Στο Ευαγγέλιο του ίδιου μεγάλου αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου διαβάζουμε τα λόγια του Χριστού, τα οποία είναι πολύ στενά συνδεδεμένα με όσα γράφει η Αποκάλυψη: «Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. 5, 24).
Το ακούτε, το καταλαβαίνετε; Νομίζω ότι ακόμα και θα πρέπει να σας κινήσει την περιέργεια το γεγονός ότι όλοι όσοι υπακούουν στο λόγο του Χριστού και πιστεύουν στον Ουράνιο Πατέρα Του, ο οποίος τον έστειλε, αμέσως μετά το θάνατο τους θα περάσουν στην αιώνια ζωή. Δεν υπάρχει λόγος να δικαστούν αυτοί που έχουν ζωντανή πίστη στο Θεό και υπακούουν στις εντολές του.
Η Υπεραγία Παρθένος Μαρία υπήρξε άχραντος ναός του Σωτήρος και σ’ αυτήν κατοίκησε το Άγιο Πνεύμα και από την αγιότατη μήτρα της έλαβε το ανθρώπινο σώμα ο Υιός του Θεού, ο Οποίος κατέβηκε από τους Ουρανούς. Γι’ αυτό και ο σωματικός της θάνατος δεν ήταν θάνατος αλλά Κοίμηση, δηλαδή ένα άμεσο πέρασμα από τη Βασιλεία του Θεού εντός της στη Βασιλεία των Ουρανών και την αιώνια ζωή.
Μού ήρθε τώρα στο μυαλό και κάτι καινούριο. Σ’ ένα από τα προηγούμενα κηρύγματά μου σάς έλεγα, ότι έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε, ότι και το σώμα της Υπεραγίας Θεοτόκου με τη δύναμη του Θεού έγινε άφθαρτο και ανελήφθη στους ουρανούς.
Αυτό μάς λέει και το κοντάκιο της μεγάλης γιορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου: «Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον, και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν ως γαρ ζωής Μητέρα, προς την ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον».
Προσέξτε: «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν». Σκεπτόμενοι αυτό, ας θυμηθούμε και τί γράφει η Αγία Γραφή για το θάνατο του μεγαλυτέρου προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, του Μωυσή, στο 34ο κεφάλαιο του βιβλίου του Δευτερονομίου, ότι πέθανε σύμφωνα με το Λόγο του Θεού στο όρος Νεβώ και τάφηκε στη γη Μωάβ. Ο τάφος του μεγάλου αυτού προφήτη έπρεπε να είναι για πάντα τόπος προσκυνήματος για όλο το λαό του Ισραήλ. Όμως στην Αγία Γραφή διαβάζουμε, ότι: «ουκ οίδεν ουδείς την ταφήν αυτού έως της ημέρας ταύτης» (Δευτ. 34: 6).
Όμως κατά τη Μεταμόρφωση του Κυρίου στο όρος Θαβώρ εμφανίστηκε ο Μωυσής στον Κύριο και Δεσπότη του τον Ιησού μαζί με τον προφήτη Ηλία, ο οποίος αρπάχτηκε ζωντανός στους ουρανούς.
Νομίζω ότι δεν θα είναι αμαρτία αν θα πούμε, ότι το σώμα του μεγάλου Μωυσή, όπως και το σώμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, με τη δύναμη του Θεού, έμεινε άφθαρτο. Γι’ αυτό και ο τάφος του είναι άγνωστος.
Να σκεφτόμαστε, αδελφοί και αδελφές μου, την μακάρια Κοίμηση της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας και να θυμόμαστε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ίωάν. 5: 24).
Να μας αξιώσει ο Θεός να γευθούμε και εμείς οι αμαρτωλοί τη μεγάλη αυτή χαρά, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ω η δόξα και το κράτος συν τω ανάρχω αυτού Πατρί και τω Παναγίω Αυτού Πνεύματι εις τους αιώνας. Αμήν.
(Πηγή: Άγιος Λουκάς Κριμαίας, Λόγοι και ομιλίες, τόμος Γ΄, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη)
Η μεγάλη και απότομη πρόοδος της τεχνολογίας και της επιστήμης έχουν αφήσει τον άνθρωπο πίσω, κενό μετέωρο στη ζωή, δυστυχισμένο και φορτωμένο με καταστρεπτικά συμπλέγματα και άγχη. Η ύλη που λάτρευε και πίστευε ότι θα τον λυτρώσει, τον εκδικείται χωρίς έλεος. Βρίσκεται στην κατάσταση αυτή που ο Προφήτης Ηλίας είπε 700 χρόνια πριν από τον Χριστό: «Μέσα σε τόσα αγαθά είμαστε ως νεκροί» Ησαΐας 59:10.
Η πρόοδος, λοιπόν, του τεχνολογικού και επιστημονικού πολιτισμού έχει δημιουργήσει έναν άνθρωπο, που έχει ως κέντρο της ζωής του τον ίδιο τον εαυτό του. Ενδιαφέρεται για το τί θα κερδίσει, πόσα θα πάρει, και πώς θα ικανοποιήσει τον εαυτό του και μόνο τον εαυτό του ή μέχρι και το απόλυτα στενό περιβάλλον του. Όσο πιο πολύ αγωνίζεται να ικανοποιήσει τη ζωή του με υλικά αγαθά και εφήμερες γήινες απολαύσεις, τόσο πιο πολύ κενός και απελπιστικά μόνος νιώθει. Δεν ικανοποιείται με τίποτα. Και το κακό είναι ότι δεν σταματάει λίγο για να σκεφτεί αν τα υλικά αυτά αγαθά και οι ανέσεις που έχει αποκτήσει, πράγματι αξίζουν τον κόπο, την αγωνία και την ψυχική κούραση που υφίσταται για να τα αποκτήσει. Έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει, απομονώνεται από τις αξίες εκείνες της ζωής που μπορούν να τον γεμίσουν, να τον ευφράνουν και να τον κάνουν άνθρωπο ισορροπημένο, σωστό κι ευτυχισμένο.
Στην άσχημη αυτή κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου, έρχεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός και του προσφέρει μια ολοκληρωμένη ζωή μόνιμης ειρήνης και χαράς. Τη μεγάλη αυτή ευκαιρία και προσφορά του Θεανθρώπου, ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να τη δεχτεί με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Είναι η μοναδική σανίδα σωτηρίας γι’ αυτόν, είναι η μόνη λύση στα πολλαπλά του προβλήματα.
Όσοι δέχτηκαν την προσφορά αυτή της καινούργιας ζωής που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός, ελευθερώθηκαν από τα δεσμά της ύλης, τις τύψεις της συνείδησης και του τρομερού ψυχικού βάρους που κουβαλούσαν. Και όχι μόνον ελευθερώθηκαν, αλλά έγιναν καινούργιοι άνθρωποι με καινούργια εσωτερική ζωή, με καινούργιο περιβάλλον και με καινούργιες παρά πολύ ενδιαφέρουσες δραστηριότητες μέσα στην Εκκλησία και στην καθημερινή τους ζωή. Η ζωή τους απέκτησε νόημα, γέμισε από την ευλογημένη παρουσία του Θεού, από αγάπη, χαρά και ειρήνη. Ο Θεός είναι ο μόνος που αγαπά τον άνθρωπο χωρίς αντάλλαγμα, ο μόνος που ειλικρινά ενδιαφέρεται γι’ αυτόν.
Την αγάπη αυτή του Θεού τη βλέπουμε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που πέθανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία μας. Η θυσία του Ιησού Χριστού στο σταυρό είναι η εγγύηση του Θεού για την ολοκληρωτική σωτηρία του ανθρώπου. Γιατί, ότι κάνει ο Θεός, το κάνει τέλεια. Το τέλειο έργο του Χριστού επάνω στο σταυρό μπορεί να κάνει τον άνθρωπο καινούργιο σε όλους τους τομείς της ζωής του.
Όποιος, λοιπόν, θέλει μια καινούργια ζωή, δεν έχει παρά να ξεκινήσει, ζητώντας την από τον Θεό. Να τη ζητήσει όμως με ειλικρινή αναγνώριση της αμαρτωλότητάς του και σταθερή πίστη στο έργο της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Ο έξυπνος σύγχρονος άνθρωπος, αρπάζει αμέσως την εξαιρετική αυτή ευκαιρία. Πλησιάζει τον Θεό ταπεινά και με ειλικρίνεια του λέει: «Κύριε, απέτυχα να βρω την ειρήνη και τη χαρά με τις δικές μου δυνάμεις. Έζησα μακριά Σου. Τώρα επιστρέφω σε Σένα. Επιστρέφω στην Εκκλησία Σου. Θέλω να ζήσω μια καινούρια ζωή. Μια ζωή μαζί Σου. Κύριε ελέησέ με σε παρακαλώ». Και ο Θεός, που δεν αρνήθηκε ποτέ και σε κανέναν αυτή την καινούργια ζωή, θα του τη δώσει αμέσως. Τότε θα καταλάβει ο άνθρωπος τι έχανε τόσο καιρό. Και θα αρχίσει να καταλαβαίνει την τεράστια σημασία της Εκκλησίας στη ζωή του. Διότι η Εκκλησία είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες. Είναι η ζωντανή παρουσία Του μεταξύ των ανθρώπων. Και είναι δωρεάν. Αξίζει να ζεις μακριά από μια τέτοια υπέροχη ζωή;