«Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω, θάνατον πατήσας,
και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
«Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν λαοί. Πάσχα Κυρίου Πάσχα, εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκον άδοντας» (Κανόνας Αναστάσεως).
Ο Χριστός αναστήθηκε τριήμερος εκ του τάφου, διακηρύττει θριαμβευτικά η Εκκλησία μας, ως γνώση, εμπειρία και βίωμα.
Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν πάντες οι λαοί, διότι ο Χριστός, ο δημιουργός του ανθρώπου και ολοκλήρου του σύμπαντος, ένεκα της μεγάλης του αγάπης και φιλανθρωπίας, κατήλθε στα κατώτατα της γης, συνέτριψε του μοχλούς του Άδη, θανάτωσε τον θάνατο και ελευθέρωσε τον άνθρωπο από την εχθρική αιχμαλωσία.
Αναστάσεως ημέρα και λαμπρώς πανηγυρίζομε, διότι ο Χριστός με την Ανάστασή Του, μας πέρασε από τον θάνατο στη Ζωή και από την γη στον Ουρανό. Ανερχόμαστε στους ουρανούς, στον αιώνιο Παράδεισο, όπου κυριαρχεί η ατελείωτη χαρά της ψυχής.
Όμως αυτά μπορεί να τα βιώσει η καρδιά μας και να τα βλέπουμε στην καθημερινή ζωή μας, μόνον όταν καθαρίσουμε την συνείδησή μας από την απιστία προς το Ευαγγέλιο του Χριστού. Όταν πιστέψουμε στο πρόσωπο του Σωτήρα Χριστού και στην εκ νεκρών Ανάστασή Του. Ο Απ. Παύλος μας λέγει: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε» (Γαλ. 3:27). Ο πιστός άνθρωπος ντύνεται τον Χριστό, έχει κοινωνία μαζί Του.
Στην μεγάλη αυτή εορτή μπορεί να συμμετάσχει το ίδιο, και ο πλούσιος και ο φτωχός. Διότι η χάρις του Θεού δεν γνωρίζει διαφορά προσώπων. Ένα είναι το τραπέζι, και για τον πλούσιο και τον πτωχό. Τίποτα το υλικό δεν έχουμε να κερδίσουμε από αυτό το τραπέζι, διότι όλα είναι πνευματικά. Η θεία ευχαριστία, η ειρήνη, η ομόνοια, η εσωτερική χαρά και αγαλλίαση, η μυστική παρουσία του Κυρίου μέσα μας και ανάμεσα μας, η χαρά της βεβαιότητας της αιωνίου ζωής. Δεν φοβάται ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό και ζει κατά το θέλημά Του.
Ο σκοπός για τον οποίον ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε είναι για να αναστηθεί κάθε άνθρωπος σε μια νέα ζωή, απαλλαγμένη από τον φόβο του θανάτου, από τα αδιέξοδα της καθημερινότητας και να φέρει μέσα της την βεβαιότητα της αιωνίου ζωής. «Όθεν εάν τις είναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα, τα αρχαιά παρήλθαν, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα (Β’ Κορ. 5:17).
Χριστός Ανέστη, το μνήμα είναι κενό. Ο Χριστός είναι μαζί μας και αναμένει να Του προσφέρουμε την καρδιά μας, για να είναι και εντός ημών ως μόνος Κύριος και οδηγός στη ζωή μας.
Τότε, αληθινά και βιωματικά και από καρδιάς θα αναφωνούμε: Αληθώς Ανέστη ο Κύριος και τα πάντα στη ζωή μας θα είναι γεμάτα φως και ο Ουρανός και η γη και τα καταχθόνια.
Αυτή είναι και για μας η αγία και κλητή ημέρα που έκαμε ο Θεός για να αγαλλιασθούμε και να ευφρανθούμε, διότι έγινε αιώνια σωτηρία στην ψυχή μας. Και η ημέρα αυτή δεν θα έχει τέλος, επειδή και ο Χριστός που ζει, πλέον, μέσα μας δεν έχει τέλος.
Αγίου Γρηγορίου Του Παλαμά
Βλέπετε το ουράνιο ύψος, στο οποίο ανέβηκε κατά την ανύψωσή του ο Κύριος και την υπερδεδοξασμένη δόξα που δοξάσθηκε κατά σάρκα; Το πέτυχε με τη ταπείνωση και την αδοξία. Όπως λέγει ο απόστολος γι’ αυτόν, «εταπείνωσε τον εαυτό του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, και μάλιστα σταυρικού θανάτου, γι’ αυτό κι’ ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα ανώτερο από κάθε όνομα, ώστε στο όνομα του Ιησού να καμφθεί κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και να διακηρύξει κάθε γλώσσα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος σε δόξα Θεού Πατρός» (Φιλιπ. 2: 8-11).
Εάν λοιπόν ο Θεός υπερύψωσε το Χριστό για το λόγο ότι ταπεινώθηκε, ότι ατιμάσθηκε, ότι πειράσθηκε, ότι υπέμεινε επονείδιστο σταυρό και θάνατο για χάρη μας, πως θα σώσει και θα δοξάσει και θα ανυψώσει εμάς, αν δεν επιλέξωμε την ταπείνωση, αν δεν δείξουμε την προς όλους αγάπη, αν δεν ανακτήσωμε τις ψυχές μας δια της υπομονής των πειρασμών, αν δεν ακολουθούμε δια της στενής πύλης και οδού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή, τον σωτηρίως καθοδηγήσαντα σ’ αυτήν; «διότι, και ο Χριστός έπαθε για μας, αφήνοντάς μας υπογραμμό (παράδειγμα), για να παρακολουθήσουμε τα ίχνη του» (Α’ Πέτρ. 2:21).
Η ενυπόστατος Σοφία του υψίστου Πατρός, ο προαιώνιος Λόγος, που από φιλανθρωπία ενώθηκε μ’ εμάς και μας συναναστράφηκε, ανέδειξε τώρα εμπράκτως μια εορτή πολύ ανώτερη και από αυτή την υπεροχή. Γιατί τώρα γιορτάζουμε τη διάβαση, της σ’ αυτόν ευρισκομένης φύσεώς μας, όχι από τα υπόγεια προς την επιφάνεια της γης, αλλά από τη γη προς τον ουρανό του ουρανού και προς τον πέρα από αυτόν θρόνο του Δεσπότη των πάντων.
Η γεμάτη πίστη και πόθο καρδιά της Άννας, της μητέρας της Παναγίας, να γεννήσει ένα τέκνο, «άγγιξε» τον Θεό και γεννήθηκε η μικρή Μαριάμ. Από ευγνωμοσύνη η Άννα αφιέρωσε τη μικρή κόρη της στο Ναό. Το μικρό κορίτσι μεγάλωνε ανάμεσα στη λατρεία, τους ύμνους και τους ψαλμούς, τα ακούσματα των γραφών και τις ιστορίες από τη ζωή των Πατριαρχών και των Προφητών της Π. Διαθήκης.
Ζώντας στα Άγια των Αγίων, έμαθε να είναι απόλυτα ενωμένη με Εκείνον που αγαπούσε. Ο ναός ήταν όλη της η ζωή. Ζούσε τον παράδεισο καθώς ο Θεός ήταν μέσα στον ναό Του, που το Άγιο Πνεύμα ενέπνευσε περί το 950 π.Χ. να κτίσει ο βασιλιάς Σολομών, ο γιος του Δαβίδ.
Εμφανίστηκε ο άγγελος Γαβριήλ (Λουκ. 1:26-38) και της ανακοίνωσε ότι ο Κύριος θέλει να έρθει στον κόσμο, να γεννηθεί από εκείνη και εκείνη να γίνει ο ναός Του, πλήρης με την παρουσία Του, όχι μόνο πνευματικά αλλά και «εν σαρκί».
«Πως θα μου συμβεί αυτό, αφού δεν έχω συζυγικές σχέσεις με κανέναν άντρα;», φώναξε η μικρή κοπέλα. Ο άγγελος της απάντησε: «Το Άγιο Πνεύμα θα έλθει επάνω σου και θα σε καλύψει η δύναμη του Θεού. Γι’ αυτό και το άγιο παιδί που θα γεννήσεις θα ονομαστεί Υιός Θεού».
Η Μαριάμ τότε είπε: «Είμαι μια δούλη του Κυρίου. Ας γίνει το θέλημά Του σ’ εμένα όπως μου το είπες». Αυτή η φράση είναι η αρχή της σωτηρίας όλων των ανθρώπων και της κτίσης. Έλα Κύριε, να γίνει το θέλημα Σου. Με την απάντησή της αυτή «εισήλθε» ο Θεός στην Παναγία, αγκάλιασε την ψυχή της που τόσο πολύ Τον αγαπούσε και έτσι ενώθηκε μέσα της. Η ελπίδα όλων των γενεών, όλων των λαών, όλων των πολιτισμών, γίνεται πραγματικότητα.
Ο καρπός γεννήθηκε, ο άνθρωπος Ιησούς μεγάλωσε όπως όλοι οι άνθρωποι, κι όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία δίδαξε, θαυματούργησε, παρουσιάστηκε στον κόσμο με την δύναμη και την οδηγία του Αγίου Πνεύματος….και παράλληλα απορρίφθηκε, βασανίστηκε, κυνηγήθηκε, υβρίστηκε και καταδικάστηκε να πεθάνει με τρόπο φρικτό, όπως οι άνομοι και οι φονιάδες, επάνω στον σταυρό.
Και η Μαρία, η Μητέρα Του, η Παναγία, υπέμεινε με πόνο ψυχής, αλλά και με την ελπίδα πως η ζωή θα νικήσει. Και να, αν και το είχαν βάλει στον τάφο, την τρίτη ημέρα αναστήθηκε. Ο Υιός του Θεού, που έγινε και ο Υιός της Παρθένου, νίκησε τον θάνατο. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η ζωή δεν νικιέται. Ο Θεός ζει και βασιλεύει στις καρδιές των πιστών και μαζί Του νικιέται ο αιώνιος εχθρός της ζωής, ο θάνατος.
Ο Θεός μας αγαπά τόσο πολύ, ώστε έγινε άνθρωπος για να σωθεί δι’ Αυτού όλη η ανθρωπότητα, να γίνει ο καθένας μας ναός Του και παιδί Του και να χαρεί τη ζωή που νικά τον θάνατο. Αρκεί να θέλουμε να γίνουμε ναός Του, να κατοικεί ο Ίδιος μέσα μας και εμείς μέσα Του. Αδύνατο δεν είναι. Η Παναγία μας είναι απόδειξη πως η ζωή του Θεού, η εν Χριστώ ζωή, μπορεί να γίνει και δική μας ζωή. Ναός Θεού έγινε η Παναγία, ναός Θεού κι εμείς μπορούμε να γίνουμε. Πίστη χρειάζεται, και αγάπη. Μα και τα δύο αυτά τα δίνει τελικά ο Θεός κι από μας περιμένει την προαίρεση, δηλαδή να δει εάν θέλουμε, εάν επιλέγουμε το θέλημά Του, όπως το έκανε η Παναγία, όπως και όλοι οι Άγιοι στους αιώνες. Έτσι κι εμείς μπορούμε, σήμερα. Δόξα τω Θεώ που δεν κάνει διακρίσεις.
Αντώνιος Βοναζούντας, Κατηχητής
Ι. Κανταρτζής
Η γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου τιμά την απερίγραπτη με λόγια στιγμή, που ο Θεός ανύψωσε τη γυναίκα με το άγιο χέρι Του. Την ευλόγησε και την αξίωσε να γίνει αυτή η πηγή του μυστηριακού μεγαλείου της ζωής, η πλατυτέρα των ουρανών, αυτή που θα κρατήσει στην αγκαλιά της τον Θεάνθρωπο, η γλυκιά μας Παναγιά.
Όλες οι γενιές μέσα στις αιώνες ευχαριστούμε την Παναγία Μητέρα για την ταπείνωσή της, που προσέλκυσε την χάρη του Θεού στη ζωή της και γέννησε τον Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό. Μάλιστα, λέει η ίδια στο κατά Λουκάν Άγιο Ευαγγέλιο (1:49):
«Ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ δυνατὸς καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα Αὐτοῦ, καὶ τὸ ἔλεος Αὐτοῦ εἰς γενεὰν καὶ γενεὰν τοῖς φοβουμένοις Αὐτόν»
Παράλληλα, την ίδια ημέρα τιμούμε την εθνική μας γιορτή, την Επανάσταση του 1821. Πολυδιάστατη και ουσιαστική η συμβολή των γυναικών στην Εθνεγερσία του 1821. Ο Σολωμός γράφει γι’ αυτές τις γυναίκες: «Θαυμάζω τις γυναίκες μας και στ’ όνομά τους μνέω». Κανείς πάντως δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όλοι οι ηρωικοί αυτοί καθημερινοί άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι, είχαν μια μάνα που της φιλούσαν το χέρι και έλεγαν: «Μάνα μου δωσ’ μου μια ευχή, να πάω να πολεμήσω».
Η Επανάσταση του 1821 δεν είναι παρά η κατάληξη μιας μακροχρόνιας προετοιμασίας στην οποία εμπεριέχονται πράξεις αντίστασης, εξεγέρσεις και ολοκαυτώματα, με πολλούς φανερούς, αλλά και αφανείς ήρωες και ηρωίδες, που «πρωτοσπείρανε της λευτεριάς τον σπόρο» και γίνανε οι πρωτεργάτες του ξεσηκωμού, σύμβολα και οδηγοί για τις κατοπινές γενιές.
Αρκεί να θυμηθούμε μερικά ονόματα, όπως: τον Ρήγα Φεραίο, εθνομάρτυρα και πρόδρομο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Τον Οδυσσέα Ανδρούτσο που μέσα από την προκήρυξή του τονώνει και ενθαρρύνει τους υπόδουλους Έλληνες να δράξουνε τα άρματα μια μέρα και να στραφούνε καταπάνω στους τυράννους τους. «Τί τη θέλουμε» έλεγε «βρε αδέλφια αυτή την πολυπικραμένη ζωή, να ζούμε κάτω από τη σκλαβιά και το σπαθί των Τούρκων να κουνιέται στα κεφάλια μας; Τίποτε δεν μας απόμεινε. Οι εκκλησίες μας γεννήκανε τζαμιά και αχούρια των Τούρκων. Κανένας δεν μπορεί να πει πως τάχα έχει κάτι δικό του, γιατί αύριο βρίσκεται φτωχός σαν διακονιάρης στη στράτα. Δεν πρέπει αδέλφια μου να σταυρώσουμε τα χέρια και να κοιτάμε τον ουρανό. Ο Θεός μας έδωσε χέρια, γνώση και νου, ας το βάλουμε γρήγορα σε δράση και ας είμαστε βέβαιοι πως ο Χριστός μας θα βάλει το χέρι επάνω μας».
Και ο Κολοκοτρώνης μας επισημαίνει μεγάλες αλήθειες, διαχρονικές που ισχύουν και στην εποχή μας: «Οι Έλληνες ενωμένοι μεγαλουργούν. Με τη διχόνοια κινδυνεύουν να αφανιστούν. Η Πατρίδα μας δεν αντιμετωπίζει κινδύνους μόνο από εξωτερικούς εχθρούς όσο από τον εσωτερικό διχασμό, την ασυνεννοησία και τους εγωισμούς μας». Ας σκεφθούμε τι οφείλουμε σε αυτούς τους ήρωες που πολέμησαν για να μας ελευθερώσουν από τη μακραίωνη σκλαβιά. Πώς μπορεί κανείς να ξεπληρώσει αυτό το χρέος; Πώς αλλιώς παρά με την αγάπη προς την Πατρίδα. Ας έχουμε πάντα μέσα μας την αγάπη αυτή. Ας τη βάλουμε βαθιά στην καρδιά μας, ας είναι οδηγός στις πράξεις μας και στις σκέψεις μας. Γιατί στους ήρωες αυτούς που με αυταπάρνηση έδωσαν τη ζωή τους, θέτοντας πάνω από όλα τα συμφέρον της Πατρίδας τους και τα ιδανικά τους, χρωστάμε σήμερα την ελευθερία μας.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Αυτά είναι τα λόγια με τα οποία τελειώνει την ομιλία του ο απ. Πέτρος, «πλησθείς Πνεύματος Αγίου», δηλαδή γεμάτος με το Άγιο Πνεύμα, μπροστά στο Συνέδριο των θρησκευτικών αρχόντων των Ιουδαίων, όταν του ζήτησαν με ποια δύναμη αυτός και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης θεράπευσαν τον εκ γενετής χωλό την προηγούμενη ημέρα.
Κανένας άλλος και κανένα άλλο όνομα: «Καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς», αναφέρει το αρχείο κείμενο.
Ιδιαίτερα σήμερα, ζούμε σε μία εποχή που επικρατεί η αντίληψη ότι υπάρχουν πολλοί δρόμοι και τρόποι, που μπορεί ο άνθρωπος να επιλέξει για να πλησιάσει τον Θεό. Μέσα από μία θρησκεία, από μία ιδεολογία ή από κάποιο πρόσωπο. Ο Θεός στον Λόγο Του μας το ξεκαθαρίζει. Κανένας άλλος εκτός από τον Ιησού Χριστό και κανένα άλλο όνομα εκτός από το όνομα του Χριστού δεν μπορεί να σώσει τον άνθρωπο.
Ο Χριστός είναι ο μοναδικός και αποκλειστικός σωτήρας των ανθρώπων. Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Κανείς δεν πηγαίνει στον Πατέρα παρά μόνον εάν περάσει από Εμένα» (Ιωαν. 14:6). Η οδός, η μόνη οδός δηλαδή, ο μόνος δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο στον Θεό. Γιατί μόνον Αυτός, ο Χριστός, σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας, πλήρωσε για την λύτρωσή μας και μας συμφιλίωσε με τον Θεό, παρ’ ότι ήμασταν εχθροί Του (Ρωμ. 5:10).
Ο Θεός δεν είναι απόμακρος και ξένος όπως υποστηρίζεται από κάποιους. Δια του Χριστού ο άνθρωπος, αν το θελήσει, ξεκινά μια αιώνια σχέση αγάπης με τον Θεό. Μία καθημερινή ζωντανή συμπόρευση και συντροφιά με τον Θεό που μας έπλασε γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο: για να είμαστε μαζί του ενωμένοι για πάντα. Αυτός να είναι ο φίλος μας κάθε στιγμή, σε κάθε κατάσταση, σε κάθε ανάγκη. Αυτός να είναι χαρά μας σε κάθε λύπη, σε κάθε δυσκολία. Αυτός να είναι η ειρήνη μας μπροστά σε κάθε φόβο, ακόμα και στο φόβο του θανάτου. Μόνον ο Χριστός μπορεί να μας δώσει την πληρότητα της ζωής. Αυτός που είναι Κύριος κάθε αρχής και εξουσίας. Μόνο στο Χριστό βρίσκει ο άνθρωπος αυτό που ζητά, αυτό που έχει ανάγκη. Ένα θαυμαστό σχέδιο για κάθε άνθρωπο που θα Τον πιστέψει και θα Τον εκζητήσει. Θα πιστέψει και θα εκζητήσει με μετάνοια τον Ιησού Χριστό για να κατοικήσει στην καρδιά του και στη ζωή του αιώνια. Γι’ αυτό σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Χριστός. Γι’ αυτό είναι ο μόνος Σωτήρας. Μόνον αυτός μας αγάπησε με μία μοναδική αγάπη από την οποία τίποτε και κανένας δεν μπορεί να μας χωρίσει, ούτε οι χειρότερες στιγμές στη ζωή μας, ούτε ο θάνατος (Ρωμ. 8:39).
Μόνον αυτός είναι η Αλήθεια. Αυτός, όχι απλά λέει την αλήθεια, είναι η Αλήθεια. Και είναι η Αλήθεια, γιατί είναι ο ίδιος ο σαρκωμένος Χριστός που μας αποκάλυψε ποιος είναι πραγματικά ο Θεός (όσο βέβαια μπορούμε να καταλάβουμε). Ο Θεός που θέλει να κατοικεί μέσα στον άνθρωπο για να τον μεταμορφώσει, να τον αναγεννήσει, να του προσφέρει ό,τι πραγματικά χρειάζεται, να απαντήσει σε κάθε του ερώτημα, απορία αμφιβολία, γιατί Αυτός είναι η Αλήθεια που πραγματικά ελευθερώνει.
Για τον γράφοντα, το άρθρο αυτό είναι η προσωπική κατάθεση μιας ευγνώμονος καρδιάς που η αγάπη του Θεού την άγγιξε. Τα λόγια του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου και του Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ, εκφράζουν απόλυτα την ευγνωμοσύνη αυτή και την πίστη στον μοναδικό πρόσωπο, στο μοναδικό όνομα, τον Ιησού Χριστό: «Αν πάω στον Παράδεισο και μου πουν ότι ο Χριστός δεν βρίσκεται εκεί αλλά στην κόλαση, θα ζητήσω να πάω στην κόλαση διότι η κόλαση με τον Χριστό γίνεται Παράδεισος, όπως ο παράδεισος χωρίς Χριστό γίνεται κόλαση» (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).
Γινόμαστε Χριστιανοί, όχι για να διευκολύνουμε την σταδιοδρομία μας πάνω στη γη, αλλά διότι «ο Θεός αγάπη εστί». Στην χριστιανική ζωή δεν είμαστε ευτυχείς παρά μόνον εξαιτίας του Χριστού και εξαιτίας της επιγνώσεως ότι αυτός είναι η Αλήθεια. Για κανέναν άλλο λόγο (Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ).
Με τα παραπάνω λόγια είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για να ξεκινήσουμε με τη χάρη του Χριστού τη Νέα Χρονιά 2024!
Ι. Κανταρτζής