Ιούλιος - Αύγουστος 2012
«Γιατί μαμά ο κύριος κάθεται κάτω;» Το βλέμμα της μικρούλας, γεμάτο απορία, καρφώνεται σε έναν από τους δεκάδες συνανθρώπους μας, που καθισμένοι σε γωνίες και πεζοδρόμια αναζητούν τον οίκτο των περαστικών, άλλοτε παρακαλώντας με ασθμαίνουσα φωνή, άλλοτε απλά προτάσσοντας αδύναμα το χέρι τους σε στάση αναμονής. Αναμονής μιας βοήθειας, αναμονής του φιλάνθρωπου αισθήματος κάποιου περαστικού.
Ιούλιος - Αύγουστος 2012
Ο πόνος, κατά τον άγιο Νικόλαο Καβάσιλα, είναι ένας τρόπος που επέτρεψε ο Θεός στον άνθρωπο για να μη δένεται υπερβολικά με τον κόσμο. Έτσι, ο πόνος γίνεται μέσο και όπλο, που νικά την αμαρτία και σώζει τον άνθρωπο. Η αδυναμία γίνεται δύναμη, η εξασθένηση κραταίωση, που δεν μας επιτρέπει να υποδουλωθούμε στα πράγματα. Είναι σημαντικός ο ρόλος του πόνου στη ζωή μας, αφού θέλει να μας ανακαινίσει για την αιωνιότητα. Ο πόνος, τελικά, δυναμώνει τον άνθρωπο, τον μεταμορφώνει και τον αγιοποιεί.
Ιούλιος - Αύγουστος 2012
Η τηλεόραση θέλει πέταμα όχι γιατί δεν έχει καλά προγράμματα. Η τηλεόραση θέλει πέταμα είτε με καλά είτε με κακά προγράμματα. Θέλει πέταμα γιατί είναι επικίνδυνη σαν διαδικασία. Η τηλεόραση στερεί τον θεατή από την δυνατότητα επαφής με τον εσωτερικό του κόσμο. Τον αποξενώνει απ’ την πνευματική του ζωή. Ο κόσμος γίνεται ένας τόπος, που όπως λέει ο Καμύ, δεν έχεις που να ακουμπήσεις την καρδιά σου.
Μάιος - Ιούνιος 2012
Οι άγιοι Πατέρες λέγουν ότι πνεύμα περιεργείας είναι το σημείο της εμπαθούς προσκολλήσεως στα υλικά πράγματα, είναι η «κόλλα» που μας ενώνει με τα επίγεια και τα μάταια. Αυτό ακολουθεί το πνεύμα της αργίας και είναι μεταξύ των σφικτά συνδεδεμένα. Πράγματι, όταν ο άνθρωπος δεν φροντίζει για τα πνευματικά έργα, ζητεί ο ίδιος μία ψεύτικη απασχόληση, εργαζόμενος με όλα τα εξωτερικά πράγματα και σκεπτόμενος μόνο το παρόν και το μέλλον του βίου του, προκειμένου να επιτύχει τα ευχάριστα και να λυτρωθεί από τα θλιβερά γεγονότα της ζωής.
Μάιος - Ιούνιος 2012
Στην κοιλιά της εγκύου δύο έμβρυα συνομιλούν. Το ένα είναι σκεπτικιστής, το άλλο γεμάτο εμπιστοσύνη και πίστη.
Tο γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ρωτάει: «Και πιστεύεις πραγματικά σε μια ζωή μετά τη γέννηση;»
Το έμβρυο που πιστεύει, απαντά: «Ασφαλώς, ναι. Για μένα είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννησή μου. Η ζωή εδώ, είναι μόνο για να μας μεγαλώνει, ώστε να μπορούμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή μετά τη γέννησή μας, έτσι ώστε να είμαστε αρκετά δυνατά για ό,τι μας περιμένει μετά.»