Το χρέος της μνήμης του πολέμου του 1940
Δεν υπάρχει πνεύμα χωρίς μνήμη και χωρίς πιστότητα. Δεν υπάρχει ανθρώπινη αρετή χωρίς πιστότητα και συνέχεια. Τι θα ήταν η αγάπη μιας ημέρας, η τιμιότητα μιας ημέρας, η φιλοπατρία μιας ημέρας; Τίποτε! Έχουμε χρέος να θυμόμαστε. Η λήθη, η απομάκρυνση, η αδιαφορία, δυστυχώς, είναι οι συνηθισμένοι καρποί της εποχής μας.
Έχουμε χρέος να θυμόμαστε γεγονότα, πρόσωπα που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν, ώστε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας και πάλι και να διδαχτούμε μέσα από το έργο τους. Να τιμάμε την 28η Οκτωβρίου και να σκεφτόμαστε όλα τα γεγονότα που προηγήθηκαν και αυτά που ακολούθησαν, μέχρι η πατρίδα μας να φτάσει στην απελευθέρωση.
Με την τιμή που δίνουμε στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, εξακολουθούμε να πιστεύουμε στα ιδανικά εκείνα που ενέπνεαν τους προγόνους μας: την αγάπη για την πατρίδα και την ελευθερία.
Εκείνο το πρωί της 28ης Οκτωβρίου που ζήτησαν οι Ιταλοί από τον τότε Πρωθυπουργό της Ελλάδος Ιωάννη Μεταξά να τους επιτρέψει να εισέλθει ο στρατός τους στην Ελλάδα, η κατάσταση άρχισε να παίρνει άλλη τροπή. Ο Ιωάννης Μεταξάς απάντησε αδίστακτα «ΟΧΙ». Αυτό το ίδιο, που απέδειξε με θυσίες και ολόκληρος ο ελληνικός λαός.
Παρόλη την πολλαπλάσια δύναμη των Ιταλών, ο πόλεμος αυτός ήταν ένας θρίαμβος για τους Έλληνες. Πολύ σύντομα απώθησαν τις μονάδες του ιταλικού στρατού και ελευθέρωσαν τη μία μετά την άλλη τις πόλεις της Β. Ηπείρου. Οι άθλοι, τα κατορθώματα και οι λαμπρές νίκες εκφράζουν τη βαθύτατη συναίσθηση του ανώτερου σκοπού των Ελλήνων, που ενδυναμώνονται με την ευλογία της Παναγίας.
«Ο ελληνικός στρατός έβλεπε τις νύχτες μία γυναικεία μορφή να προβαδίζει. Την αναγνώριζε, την ήξερε από πάντα. Ήταν η Μάνα η Μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η «Υπέρμαχος Στρατηγός» γράφει ο μεγάλος και αξέχαστος Άγγελος Τερζάκης.
Ο αντίλαλος της νίκης ήταν παγκόσμιος. Θα τους πετάγαμε στη θάλασσα, αν δεν μας χτυπούσαν οι Γερμανοί. Όμως οι Έλληνες φαντάροι αντιμετώπισαν με το ίδιο θάρρος και την ίδια γενναιότητα και τους νέους εισβολείς. Επάνω στο ηρώο του Ιστίμπεη είναι χαραγμένα τούτα τα λόγια: «Εδώ η υπεροψία του δυνατού εκάμφθη προ της δυνάμεως του δικαίου, τον Απρίλιο 1941».
Ο Χίτλερ εξέδωσε ειδικό ανακοινωθέν, που, αναγνωρίζοντας τον ελληνικό στρατό ως τον καλύτερο του κόσμου, έλεγε: «Είμαι υποχρεωμένος απέναντι της ιστορίας να διαπιστώσω ότι εξ’ όλων των στρατών που πολέμησαν τον γερμανικό στρατό, ο ελληνικός είναι ο καλύτερος όλων!».
Όλοι οι τότε μεγάλοι σύμμαχοί μας, Άγγλοι, Ρώσοι, Αμερικανοί, εγκωμίασαν τον ηρωικό αγώνα του στρατού μας, παρότι στην εξέλιξη δεν τήρησαν όλα όσα μας υποσχέθηκαν.
Εμείς παρά τα δεινά του πολέμου και την αγνωμοσύνη των συμμάχων, καταφέραμε να βγούμε από τη δίνη που μας δημιούργησαν και σήμερα με το μέτωπο ψηλά, με εθνική υπερηφάνεια και ομοψυχία, ατενίζουμε ελπιδοφόρα το μέλλον.