Το άδειο μνήμα του Κυρίου Ιησού Χριστού μαρτυρεί και θα μαρτυρεί ότι ο θάνατος δεν είναι το τελευταίο γεγονός της ζωής μας, αλλά η πόρτα σε μια υπέροχη ζωή στην αιωνιότητα.
Το άδειο μνήμα βροντοφωνάζει στο ανθρώπινο πνεύμα ότι η δύναμη του θανάτου, που είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου, νικήθηκε όταν ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς. Είναι το πιο σημαντικό γεγονός της Χριστιανικής πίστης, που διώχνει κάθε φόβο για το θάνατο και φέρνει την ελπίδα της αιώνιας ζωής.
Το πρώτο μεγάλο μήνυμα που μας φέρνει το άδειο μνήμα είναι ότι η κακία, το μίσος, η διαφθορά, η υπερηφάνεια, οι ενοχές θάφτηκαν στον τόπο εκείνο. Τόσο στο σταυρό όσο και στον τάφο ο Γιος του Θεού ολοκλήρωσε τον προορισμό Του. Πήρε τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, απ’ όλες τις γενιές, επάνω Του. Ο θάνατός Του και η ταφή Του έφεραν τη ζωή, την πραγματική υπέροχη ζωή. Είναι αυτό που ψάλλουμε: «Θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος».
Το δεύτερο μήνυμα που μας φέρνει το άδειο μνήμα είναι ότι ο Ιησούς Χριστός δεν θάφτηκε μόνο για τις αμαρτίες μας, αλλά αναστήθηκε θριαμβευτικά, νικώντας ολοκληρωτικά το θάνατο (Ρωμ. 4:25). Η φαινομενική και λίγων στιγμών νίκη του θανάτου δεν ήταν δυνατή να κρατήσει τον Αρχηγό της ζωής.
Ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από το θάνατο και βγήκε από το μνήμα με το ανθρώπινο, αλλά δοξασμένο σώμα Του. Η νίκη Του πάνω στο θάνατο είναι η μοναδική απόδειξη ότι ο θάνατος δεν έχει πια εξουσία επάνω μας. Όταν συνειδητά μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας, Τον ζητήσουμε και Τον δεχτούμε ως Κύριο και Σωτήρα μας, τότε ανασταινόμαστε μαζί Του σε μια νέα ζωή. Ο Κύριος είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Εκείνος που πιστεύει σ’ Εμένα δεν θα πεθάνει ποτέ» (Ιωάν. 11:25).
Η ανάσταση του Ιησού Χριστού μετατρέπει τους συνειδητούς Χριστιανούς από τη ζωή αυτή, από νεκρούς σε ζωντανούς, από χαμένους σε παιδιά του Θεού (Λουκ. 15:24). Με τον Χριστό στη ζωή μας, νιώθουμε κάθε μέρα τη δύναμη της ανάστασής Του να ενεργεί στη ζωή μας και να μας οδηγεί στο δρόμο της θέωσης.
Ο άνθρωπος που συνειδητοποιεί το μοναδικό αυτό γεγονός της ιστορίας της ανθρωπότητας και ειλικρινά πιστεύει στο άδειο μνήμα και στον αναστημένο Κύριο Ιησού Χριστό, ζει μια νικηφόρα, ευτυχισμένη και γεμάτη με νόημα ζωή. Κάθε μέρα, η θεία χαρά πλημμυρίζει και γεμίζει τη ζωή του, γιατί ενώ ακόμα βρίσκεται στη γη, «ο Θεός τον έχει αναστήσει, τον έχει ζωοποιήσει και τον έχει καθίσει μαζί με τον Χριστό στον ουρανό» (Εφεσ. 2:4-6). Η προσωπική του ανάσταση τον έκανε παιδί του Θεού (Ιωάν. 1:12). Ελευθερωμένος από τα βάρη που κάνουν τη ζωή του αφόρητη, απολαμβάνει τη νέα ζωή (Πράξεις 3:19). Το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα του, τον ελέγχει, τον οδηγεί και του χαρίζει μια πλούσια και άφθονη ζωή (Ιωάν.7:37-39). Όλες οι ανώτατες, όλες οι υπέροχες, όλες οι ουράνιες αρετές γεμίζουν τη ζωή του. Τα αγαθά και οι ευλογίες της ανάστασης του Χριστού: «η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστοήθεια, η αγαθοσύνη, η πίστη, η πραότητα και η εγκράτεια» (Γαλ. 5:22), γίνονται καθημερινά πλούσια βιώματα.
Η δύναμη που βγήκε και βγαίνει από το άδειο μνήμα είναι η μόνη δύναμη που χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Θαμμένος στην ύλη, στη φθορά και στο άγχος που τον κάνουν χίλια κομμάτια, χρειάζεται απαραίτητα να ζητήσει ειλικρινά και ταπεινά, η δύναμη της ανάστασης να τον κάνει έναν ολοκληρωμένο και καινούργιο άνθρωπο.
Τι Σημαίνει για τον Άνθρωπο η Ανάσταση του Χριστού
Η Ανάσταση του Χριστού είναι το οντολογικό θεμέλιο της εκκλησίας. «Ει Χριστός ούκ εγήγερται, ματαία η πίστις ημών» (Α΄ Κορινθ. 15,17). Είναι όμως και ερμηνευτικό κλειδί της παγκόσμιας ιστορίας και της ζωής μας. Η σάρκωση του Λόγου του Θεού είναι η είσοδος του αιωνίου και αφθάρτου στην ιστορία. Σ’ ένα κόσμο που διαλύεται και σήπεται μέσα στη φθορά, εισβάλλει και εγκαθίσταται η αιωνιότητα, προσωποποιημένη στον Χριστό, ως δυνατότητα υπερβάσεως του θανάτου.
Η ανάσταση του Χριστού είναι οριστική νίκη πάνω στο θάνατο, όχι μόνο ως συνέχεια της βιολογικής ζωής, αλλά και ως αθανασία, συνέχεια δηλαδή της ζωής μέσα στη Θεία Αγάπη και Χάρη. Αυτό σημαίνει το «αιωνία η μνήμη», που ψάλλεται στα μνημόσυνα και στις κηδείες. Να μείνει ο νεκρός στην αιώνια μνήμη, δηλαδή αιώνια μέσα στη Χάρη του Θεού. Να είναι αιώνια με τον Θεό, όπως είπε ο Χριστός στον ευγνώμονα Ληστή: «Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω» (Λουκ. 23,43). Χωρίς τον Χριστό ο θάνατος είναι φοβερός. Ο Χριστός όμως «δια του θανάτου, κατήργησε τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τούτ’ έστι διάβολον» (Εβρ. 2,14). Διότι γνωρίζει ο διάβολος πως ο θάνατος δεν μπορεί να διακόψει ή να διαλύσει την εν Χριστώ ζωή και τη συνέχειά της μέσα στην άκτιστη Χάρη του Θεού, παρά μόνο τη βιολογική ζωή, στην ανάπτυξή της μέσα σ’ αυτόν τον φθαρτό και μάταιο κόσμο.
Η ζωή μας, και η βιολογική και η πνευματική, είναι τόσο ζωή, όσο ανήκει στον Χριστό. Και ανήκουμε στον Χριστό, όταν πεθάνουμε και αναστηθούμε μαζί Του. Το εκούσιο πάθος μας (άσκηση) και ο εκούσιος θάνατός μας με τον Χριστό, είναι ο μόνος δρόμος συνταφής και συναναστάσεως με τον Χριστό. Στο σημείο αυτό γίνεται αντιληπτό ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι μία φιλοσοφία ή ιδεολογία, αλλά ζωή, με όλο το βάθος και το πλάτος του όρου. Είναι εμπειρία. Ή ζεις εν Χριστώ, σε ζωή διαρκούς μετανοίας, ή δεν είσαι του Χριστού.
π. Γεώρ. Μεταλληνός
Όσο ακούει ο άνθρωπος τον Θεό,
Τόσο κι ο Θεός ακούει την προσευχή του
Όσιος Παΐσιος