Μάιος - Ιούνιος 2017
Η Πεντηκοστή έλαβε χώρα την πεντηκοστή ημέρα από την Ανάσταση του Ιησού Χριστού (Πράξεις β’ 1-41).
Σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού, κάθε χρόνο, εορτάζουμε με ιδιαίτερη λαμπρότητα την εορτή της Πεντηκοστής, μια ημέρα πριν την εορτή του Αγίου Πνεύματος, και αυτό διότι θεολογικά η ημέρα αυτή θεωρείται η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας.
Η εορτή αυτή αντιστοιχεί με την επίσης μεγάλη ετήσια εορτή των Ιουδαίων η οποία στις Εβραϊκές Γραφές (Παλαιά Διαθήκη) αποκαλείται Γιορτή του Θερισμού ή Γιορτή των Εβδομάδων (Έξοδος 23:16· 34:22), η οποία ήταν καθαρά γεωργική εορτή με τελείως διαφορετικό περιεχόμενο. Η τήρησή της λάβαινε χώρα την πεντηκοστή ημέρα μετά τις 16 Νισάν του ιουδαϊκού ημερολογίου, την ημέρα κατά την οποία η κεφαλή κάθε οικογένειας προσέφερε στον Θεό ένα δεμάτι κριθάρι, που υποδήλωνε την επιθυμία για ειρηνική σχέση μαζί Του (Λευιτικό 23:15, 16). Οι προσφορές για αυτή τη γεωργική γιορτή γίνονταν μέσω του ιερατείου αρχικά στην Σκηνή του Μαρτυρίου, ενώ αργότερα στον Ναό στην Ιερουσαλήμ.
Την ημέρα της Πεντηκοστής έλαβε χώρα η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους 12 μαθητές (περιλαμβανομένων και των αποστόλων του Ιησού) οπότε, σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων, έλαβαν το Άγιο Πνεύμα μιλώντας σε ξένες γλώσσες (γλωσσολαλιά) «για τα θαυμαστά έργα του Θεού», γεγονός που έγινε αντιληπτό από Ιουδαίους και προσήλυτους που ήταν στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή των Εβδομάδων. Ως αποτέλεσμα, έπειτα και από το κήρυγμα του Πέτρου, βαφτίστηκαν εκείνη την ημέρα 3.000 νέα μέλη της χριστιανικής εκκλησίας (Πράξεις 1:13-15, 2:1-41). Εκείνη η ημέρα ήταν 50 ημέρες μετά την ανάσταση του Ιησού Χριστού που συνέπεσε στις 16 Νισάν.
Η «Πεντηκοστή» άρχισε να γιορτάζεται από τους αποστολικούς χρόνους είτε στο ναό των Ιεροσολύμων μαζί με τους Ιουδαίους (Πράξεις κ’16), είτε χωριστά. Σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς Πατέρες και συγγραφείς του β’ μισού του 4ου αιώνα γίνεται λόγος περί του εορτασμού από τους αποστολικούς χρόνους όπου κατά την εορτή αυτή γινόταν και η βάπτιση των κατηχουμένων, όπου και για το λόγο αυτό συνεχίζεται και ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε...».
Η Πεντηκοστή είναι εβδομαδιαία εορτή δηλαδή εορτάζεται όλες τις ημέρες της εβδομάδας με ιδιαίτερη έξαρση το Σάββατο. Από τις μεθεόρτιες ημέρες ξεχωρίζει η Δευτέρα που είναι αφιερωμένη στο Άγιο Πνεύμα όπου και επαναλαμβάνεται ομοίως όλη η ακολουθία της Κυριακής.
πηγή: www.dogma.gr
Δεν με άφησε μόνο μου ο Πατέρας, γιατί εγώ κάνω πάντοτε αυτά που του είναι ευάρεστα» (Ιησούς Χριστός στο κατά Ιωάννη 8:29)
Μάρτιος - Απρίλιος 2017
Ο στρατηγός Μακρυγιάννης μιλά για το ξεσήκωμα εκείνο του έθνους το 1821 και δίνει ένα γενικό μήνυμα για την επανάσταση. «Μια χούφτα απόγονοι εκείνων των παλαιών Ελλήνων, χωρίς τουφέκια και πολεμοφόδια και τ' άλλα αναγκαία του πολέμου ξεσηκωθήκαμε με ένα μόνο σύνθημα. Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία».
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την ελευθερία για να ζήσει και να αναπτυχθεί. Ζώντας ελεύθερος, καταξιώνει την ύπαρξή του και υλοποιεί τους στόχους της. Η ελληνική επανάσταση του 1821 δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. «Τη λευτεριά μας δεν την βρήκαμε στο δρόμο», μας λέει ο μεγάλος στρατηγός Μακρυγιάννης. Χρειάστηκαν κόποι, θυσίες, ηρωισμοί, κατορθώματα θαυμαστά. Γενιές ολόκληρες υπέφεραν, πόνεσαν, υπέμειναν πολλές δοκιμασίες, θυσιάστηκαν για την πολύτιμη ελευθερία.
Η επανάσταση του 1821 προήλθε από άλλες μικρότερες επαναστάσεις, τοπικές εξεγέρσεις, αδιάκοπη ανταρσία επάνω στα βουνά και ύστερα από μακρά ιδεολογική και ψυχική προετοιμασία. Χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι, προκειμένου να επιτύχουν τον αφελληνισμό των ραγιάδων, διάφορα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα. Δεν πέτυχαν το σκοπό τους, αλλά αντίθετα άναψε περισσότερο η πίστη τους στον Χριστό και η αγάπη για την ελευθερία. Το έθνος έζησε υπόδουλο, αλλά ελεύθερο στην ψυχή και αδούλωτο. Ο παπάς στο Κρυφό Σχολειό πλάθει τις καρδιές των νέων, καλλιεργεί την εθνική συνείδηση και προφητεύει το μέλλον: «Μη σκιάζεστε στα σκότη. Η λευτεριά σας της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι, της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει». Με σύνθημα «Ελευθερία ή θάνατος» ξεσηκώθηκαν οι πρόγονοί μας για την πολυπόθητη ελευθερία. Εδώ σταματούν τα λόγια μπροστά στο αντίκρισμα του θανάτου για την πατρίδα, ο Έλληνας αγωνιστής βλέπει πέρα από το θάνατο. Ο Φώτης Κόντογλου μιλά χαρακτηριστικά: «Η Ελληνική επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στον κόσμο. Είναι αγιασμένη». Είναι πραγματικά η μόνη επανάσταση που έδωσε αγίους.
Για τους Έλληνες, το 1821 είναι σταθμός ιστορικός και συνάμα πνευματικός. Το 1821 έδωσε τα πρότυπα των αγωνιστών, την ανιδιοτέλεια των προσπαθειών, μέχρι θυσίας της ίδιας της ζωής. Στην Πόλη κρεμάστηκε ο Πατριάρχης Γρηγόριος, ανοίγοντας πρώτος το μαρτυρολόγιο της επανάστασης. Ο Αθανάσιος Διάκος πολέμησε σαν νέος Λεωνίδας και σουβλίστηκε για την πίστη του. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Ησαΐας Σαλώνων, ο Παπαφλέσσας, ο Θέμης Βλαχάβας και άλλοι πολλοί πολέμησαν για την αγαπημένη τους πατρίδα.
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2017
Ελευθερία είναι η υπέρβαση του θανάτου, η είσοδός μας στο χώρο της θείας αιωνιότητας, όπου δεν υπάρχει θάνατος. Ελευθερία είναι ακόμη και η αγάπη. Διότι αυτός που μισεί, είναι κλεισμένος μέσα στη φυσική του ατομικότητα, μέσα στη φυλακή του εγωισμού του. Όντας αγάπη, ο άνθρωπος εισέρχεται στην υπόσταση του άλλου, δεν περιορίζεται από δουλείες. Αυτός που ζει την εν Χριστώ ελευθερία είναι απαλλαγμένος από καθετί τυπικό, που σκλαβώνει τη ζωή του.
Αγάπη
«Δεν ωφελούν τίποτε όλες οι άλλες αρετές και όλα διαλύονται, όταν δεν γίνονται με αγάπη».
Αγ. Ιωάν. Ο Χρυσόστομος
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2017
“Πάει ο παλιός ο χρόνος...” λέει ένα τραγούδι που όλοι, μικροί όταν ήμασταν, τραγουδήσαμε.
Είναι ο άνθρωπος δεμένος με το χρόνο και αυτό όλοι το γνωρίζουμε. Το παρόν γίνεται αμέσως παρελθόν και το μέλλον παρόν. Ο χρόνος περνάει και αφήνει σημαντικά και ασήμαντα έργα στην ιστορία της ζωής του καθενός. Στα μάτια μας ο χρόνος κινείται, φεύγει, κυλάει. Ο χρόνος δεν αποθηκεύεται. Δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε, να τον κρατήσουμε. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το χρόνο που μας δίνεται, διαφορετικά χάνεται χωρίς γυρισμό. “Χρόνου φείδου” έλεγαν οι πρόγονοί μας, που θα πει να μην ξοδεύεις το χρόνο σου άχρηστα, σπαταλώντας τον σε βλαβερές και ανούσιες εκδηλώσεις.
Στην κάθε στιγμή δίνουμε ένα νόημα. Δεν είμαστε άλογα όντα. Έχουμε νου, συνείδηση, ψυχή. Χρησιμοποιούμε άραγε όπως πρέπει το χρόνο; Μήπως στρέφουμε την προσοχή μας σε πράγματα χωρίς αξία, ανούσια, που μας απομακρύνουν από το πραγματικό νόημα της ζωής μας; Ο τρόπος που διαχειρίζεται κανείς το χρόνο του είναι συνήθως αποτέλεσμα της πνευματικότητας που διαθέτει και του περιβάλλοντος που ζει.
Η δίψα για την απόκτηση υλικών αγαθών, πολυτέλειας και άνεσης αποπροσανατολίζουν τον άνθρωπο. Το νόημα της ζωής γίνεται σχετικό και περιορισμένο. Μην ξεχνάμε ότι ο Θεός μάς έπλασε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» δική Του. Αυτό σημαίνει πως είμαστε πλασμένοι για μια δυναμική πορεία προς τη θέωση του ανθρώπινου προσώπου μέσα στο γήινο χρόνο. Τα υλικά αγαθά έρχονται και φεύγουν. Δεν έχουν τη δύναμη να χαρίσουν στον άνθρωπο την αληθινή ευτυχία. Ζητούν σωματική και πνευματική δύναμη, αλλά καταστρέφουν την ψυχική ηρεμία χωρίς αντιστάθμισμα.
Ο άνθρωπος μέσα στο χρόνο που φεύγει ασταμάτητα δεν είναι τίποτε το σημαντικό. Μέσα όμως στην Εκκλησία του Χριστού είναι κάτι το μεγαλειώδες, το μοναδικό. Έχουμε μέσα μας την πνοή του Θεού, την αθάνατη ψυχή μας. Ας οπλιστούμε με υπομονή, συγχωρητικότητα, αγάπη για το συνάνθρωπό μας και τότε η ζωή μας θα πάρει άλλο νόημα, θα αποκτήσει ποιότητα. Άλλωστε, ξέρουμε πως η χαρά της προσφοράς είναι η μεγαλύτερη χαρά της ζωής.
Ευχόμαστε μια δημιουργική για το χρόνο αυτό πορεία, γεμάτη από την ευλογία και τη χάρη του Θεού.
Ας μην ξεχνάμε πως από την κάθε στιγμή καθορίζεται και η πορεία του ανθρώπου προς την αιωνιότητα. Ας υποδεχτούμε, λοιπόν, με ελπίδα και αισιοδοξία τον καινούργιο χρόνο.
Φωτεινή Ηλιοπούλου, Εκπαιδευτικός
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2017
Τους έλεγε ο Ιησούς: «Μήπως φέρνουν το λυχνάρι για να το τοποθετήσουν κάτω από το δοχείο που μετρούν το στάρι ή κάτω απ’ το κρεβάτι; Το φέρνουν για να το τοποθετήσουν στο λυχνοστάτη. Έτσι, δεν υπάρχει τίποτε κρυφό που δε θα γίνει φανερό, ούτε μυστικό που δε θα φανερωθεί. Ας τ’ ακούει αυτά όποιος έχει αυτιά για ν’ ακούει» (Μάρκος 4:21-23)
Αν αναλογισθούμε τα παραπάνω λόγια του Ιησού Χριστού που τα ανέφερε στην επί του όρους ομιλία Του, τότε θα καταλάβουμε ότι όσο και αν προσπαθεί ο άνθρωπος να «καλύψει», να κρύψει αυτά που κάνει, όλα αυτά θα γίνουν φανερά. Δεν κρύβονται!
Γιατί, λοιπόν, να μην τα εξομολογηθεί ο άνθρωπος, ώστε να σβηστούν, να εξαφανισθούν τώρα, όσο ζει επί γης;
Διότι με την εξομολόγηση ό,τι ομολογεί ο άνθρωπος αυτό και σβήνει, εξαφανίζεται. Σαν να μην είχε γίνει ποτέ η αμαρτία που την εξομολογήθηκε ο άνθρωπος.
Βέβαια, εξομολόγηση δεν γίνεται χωρίς μετάνοια. Δεν είναι κάτι το μαγικό. Είναι η επιθυμία του ειλικρινούς πιστού Χριστιανού, που κατάλαβε πως έκανε κάτι λάθος και αποφασίζει να το διακόψει. Και έτσι το ομολογεί ενώπιον Θεού και ανθρώπου, του πνευματικού ιερέως.
Με τον τρόπο αυτό, ο άνθρωπος αρχίζει να καλλιεργεί μια διαφορετικού τύπου ζωή. Την νέα ζωή που προσφέρει ο Χριστός σε όσους Τον πιστεύουν και Τον ακολουθούν. Την ζωή που επιθυμεί τον Σωτήρα του Χριστό. Που θέλει να Του μοιάσει.
Και όταν έρθει η ώρα της αναχώρησης από τον κόσμο αυτό, όπως το έμβρυο βγαίνει από την κοιλιά της μητέρας του, έτσι και με τον θάνατο, σαν να βγαίνει από την «κοιλιά του σύμπαντος» σε έναν άλλο κόσμο-σύμπαν, στην παρουσία του Τριαδικού μας Θεού.