Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2019
Η Μυστική Ζωή του Αγίου Παϊσίου
Ταπεινός Μαθητής
Ο Άγιος Παΐσιος είχε το πνεύμα της μαθητείας. Δεχόταν απ’ όλους παρατηρήσεις και ζητούσε απ’ όλους συμβουλές. Αναζητούσε με επιμονή και υπομονή από ενάρετους, έμπειρους Γέροντες πνευματική τροφή και γνώση. Ο Άγιος γινόταν μαθητής ταπεινός μπροστά σε όλους. Ρουφούσε πολύτιμους θησαυρούς και σαν φίλεργη μέλισσα συνέλεγε πνευματικές εμπειρίες και διδαχές.
Πήγε σε Μοναστήρια, σε Σκήτες, σε Κελιά, στην Αγία Άννα, στην Κερασιά, στα Καυσοκαλύβια. Επικοινωνούσε συχνά με «δια Χριστόν σαλούς» και από τους κρυφούς αυτούς αγωνιστές, όπως ο γέρο-Δομέτιος, διδάχτηκε τη γνώση και τη σοφία τους.
Ο Παΐσιος δεν υπολόγιζε τη σωματική κούραση. Τον ενδιέφερε μόνο να βρίσκεται συνέχεια στην πνευματική ατμόσφαιρα της νήψεως και της προσευχής. Συγκλονίζει το πνεύμα της θυσίας του. Χαιρόταν να κουράζεται ο ίδιος, να τσακίζεται, για να κάνουν οι άλλοι μοναχοί στη Μονή Φιλόθεου αυστηρά το πρόγραμμά τους, γιατί είχε μάθει και είχε γευτεί από μικρό παιδί τη χαρά της θυσίας και την ικανοποίηση της προσφοράς.
Ειρηνικός, γεμάτος καλοσύνη και αγάπη είχε κερδίσει τη γενική αναγνώριση, ότι είναι καλός άνθρωπος. Έλεγαν πολλοί στη Μονή: «Πολύ καλός και πονόψυχος….» Έδινε ελεημοσύνη σαν δοχειάρης της Μονής Φιλόθεου στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Στους πεινασμένους που έρχονταν για να ζητήσουν ελεημοσύνη, πρόσφερε τρόφιμα που δικαιούταν ο ίδιος. Ότι είχε και δεν είχε το πρόσφερε. Η προσευχή του όμως ήταν η μεγαλύτερη ελεημοσύνη που έπραττε, γιατί έτσι ελεούσε καρδιακά. Είχε από δεκαπεντάχρονος έφηβος ακόμη μεγαλειώδη ταπείνωση, σεμνότητα, ελεήμονα καρδιά.
Είναι ιδιαιτέρα σημαντικό να καταγραφεί, ότι η υπεράνθρωπη άσκηση του μοναχού Παϊσίου δεν ήταν τυπική, ξερή, άχρωμη, άγευστη, εξωτερική. Δεν ήταν μια αλαζονική, εγωιστική διαδικασία, αλλά ήταν θεϊκή «φωτιά». Αγώνας φιλότιμος, ολόψυχος, καρδιακός, με στόχο την κάθαρση της καρδιάς, την αγιότητα. Ήταν η θυσία χαρά, προσφορά στον Θεό. Δεν ήταν φυσικά η άσκησή του αφόρητη μοναξιά και θλίψη, αλλά απέραντη γλυκύτητα και ειρήνη.
Δεν είναι παραμύθι για μικρά παιδιά η άσκηση των μοναχών στα μοναστήρια. Δεν είναι ενοχή ή ψυχική αναπηρία, όπως κάποιοι ειρωνικά αναφέρουν. Είναι αλήθεια, ελευθερία, σοφή επιλογή, γενναιότητα, αυταπάρνηση, ανδρεία.
Οι προσευχές των μοναχών, των ασκητών φέρνουν αποτελέσματα. Λύνουν άλυτα προβλήματα, δροσίζουν τα βάσανα και το καμίνι του πόνου μας. Οι προσευχές των ασκητών της Ορθοδοξίας κάνουν την Κόλαση Παράδεισο, φωτίζουν το σκοτάδι με το δικό τους φως, επειδή αγόγγυστα θυσιάζονται για σένα και για μένα. Έχουν πτυχία στις υπομονές, αντοχή στις επιθέσεις και τις συκοφαντίες των εχθρών της Εκκλησίας.
Τι μας δίδαξε αργότερα κυρίως ο άγιος Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Την Αγάπη. Την ανιδιοτελή Αγάπη. Ότι η χαρά γεννιέται από την αγάπη που θυσιάζεται, χωρίς να ακούγεται. Από την αγάπη που αγρυπνεί χωρίς να το δηλώνει. Από την αγάπη που φροντίζει, χωρίς να υποχρεώνει. Από την αγάπη που υπομένει χωρίς να περιμένει. Από την αγάπη που δεν χρειάζεται εξηγήσεις παρά μόνο σιωπές».
«Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγίου Παϊσίου» (σελ. 81,82,83)
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2019
Φρόντισε τον εαυτό σου!
Ένας νεαρός είπε στον ιερέα:
– Πάτερ, εγώ δεν θα ξαναέρθω στην εκκλησία.
Ο ιερέας τον ρώτησε ποιος είναι ο λόγος.
Ο νεαρός του απάντησε:
– Θεέ μου...Εδώ βλέπω μία γυναίκα που κουτσομπολεύει μίαν άλλη. Την ώρα της Λειτουργίας κάποιος άλλος ασχολείται με το κινητό του, για να μην πω για την εγωιστική τους συμπεριφορά όταν φεύγουν από τον ναό. Όσο για εκείνες που προκαλούν με την ενδυμασία τους, καλύτερα να μην μιλήσω...
Του λέει ο ιερέας:
– Έχεις δίκιο παιδί μου. Πριν όμως εγκαταλείψεις οριστικά την εκκλησία, κάνε μου σε παρακαλώ μία χάρη. Πάρε αυτό το ποτήρι και κάνε τον κύκλο του ναού τρεις φορές χωρίς να χύσεις ούτε μία σταγόνα. Μετά μπορείς να φύγεις...
– Μόνο αυτό;... είπε ο νεαρός.
Πράγματι έκανε τους τρεις γύρους όπως ζήτησε ο ιερέας. Αφού τελείωσε είπε:
– Πάτερ, το έκανα.
Ο ιερέας τον ρώτησε:
– Όταν έκανες τον γύρω του ναού, πρόσεξες κάποιο άτομο να κουτσομπολεύει κάποιον;
– Όχι.
– Είδες κάποιον να ασχολείται με το κινητό του;
– Όχι.
– Ξέρεις γιατί; Ήσουν συγκεντρωμένος στο ποτήρι για να μην χύσεις το νερό. Έτσι λοιπόν είναι και στην ζωή μας. Όταν οι καρδιές μας συγκεντρώνονται στον Χριστό, δεν έχουμε χρόνο να κοιτάξουμε τα λάθη των άλλων. Αυτοί που εγκαταλείπουν την εκκλησία εξαιτίας των υποκριτών Χριστιανών, είναι βέβαιο ότι δεν μπήκαν σε αυτήν για τον Χριστό...
Ιούλιος - Αύγουστος 2019
Μια Αληθινή Ιστορία
Περπατούσα στην παραλία της Θεσσαλονίκης απόγευμα προς βράδυ, όταν ένας τοξικομανής με πλησίασε. Δεν μου ζήτησε λεφτά, αλλά με ρώτησε αν μπορούσα να του αγοράσω μια ρόκα (καλαμπόκι) που έψηνε κάποιος πιο κάτω σε ένα μικρό πάγκο που είχε στήσει.
Τον ρώτησα αν ήθελε και κάτι άλλο. Μου είπε ότι ήθελε να πάω να του την αγοράσω εγώ, επειδή χρωστούσε στον καλαμποκά και ίσως να μη του έδινε! Πήγα και αφού του την έφερα, με ρώτησε αν μπορώ να κάτσω λίγο μαζί του ή αν ντρέπομαι!
Του απάντησα ότι θα ντραπώ, αν δεν κάτσω.
Τότε μου είπε το εξής εκπληκτικό!
«Φίλε, μακριά από το Χριστό, έτσι καταντάς!!! Όμως προσπαθώ εδώ και καιρό να κόψω τα ναρκωτικά για να μην Τον στεναχωρώ!!! Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά επειδή μάλλον δεν θα ζήσω πολύ, θέλω όταν θα πάω μπροστά Του, να έχω να Του δείξω τον αγώνα μου, μήπως και με λυπηθεί!»
Ήμασταν κάπου κοντά στο ύψος του Ι. Ναού Κυρίλλου και Μεθοδίου. Μου λέει:
«Πάω κάθε πρωΐ απέναντι και με κοιτούν όλοι καλά-καλά, επειδή νομίζουν ότι θέλω λεφτά. Όμως εγώ πηγαίνω μπροστά στην εικόνα για να ζητήσω βοήθεια να κόψω τα ναρκωτικά. Δεν ανάβω κερί, επειδή δεν έχω λεφτά να πάρω!!!!!» (ΦΙΛΟΤΙΜΟ).
«Και κάθε βράδυ πάλι πηγαίνω και λέω... Δεν τα κατάφερα. Συγγνώμη! Ή λέω ... Σήμερα κάπως το πάλεψα. Ευχαριστώ!!!»
Έζησα στα λόγια αυτού του ανθρώπου, στιγμές από τα συναξάρια!!!
Του έδωσα κάτι λεφτά και του είπα από αύριο να πηγαίνει στην Εκκλησία και να παίρνει κερί, αλλά να προσεύχεται και για τη δικιά μου ψυχή. Με διαβεβαίωσε ότι τα λεφτά δεν θα τα χαλάσει και ότι θα τα δώσει όλα μαζεμένα εκεί, για να μην μπαίνει στον πειρασμό και τα ξοδέψει και κάθε μέρα θα παίρνει 2 κεριά.
Του λέω: «Με λένε Νίκο». Μου είπε ότι δεν είναι δύσκολο να με θυμάται, αφού κανείς δεν κάθεται μαζί του και έτσι δεν έχει φίλους και γνωστούς. Δεν ρώτησα πολλά γι’ αυτόν. Δεν ήθελα να νιώσει ότι παραβιάζω την παράξενη ζωή του με την αδιακρισία μου.
Την ώρα που έφευγα, μου είπε ότι χάρηκε που κάθισα μαζί του και ότι του έκανε καλό η παρέα μου. Τώρα εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο, καταλαβαίνετε καλά ποιος από τους δυο ωφελήθηκε!
Πριν τη συνάντησή μου με αυτόν τον άνθρωπο, είχα σκέψεις ότι όλη μου η ζωή είναι ένα ζόρι και ότι όλο δυσκολίες αντιμετωπίζω. Πάνω που πήγαινε να με πάρει από κάτω, ήρθε στο δρόμο μου αυτή η ψυχή.
Πώς μετά να μην πω ότι ο Θεός μας αγαπάει; Πώς; Πολύ μας αγαπάει...
Εν τω μεταξύ, μάλλον από σήμερα και για λίγες τουλάχιστον μέρες, ένας τοξικομανής προσεύχεται και για μένα! Να δείτε που οι άνθρωποι του περιθωρίου και οι «τελειωμένοι» θα μας σπρώξουν στον Παράδεισο! Ευχαριστώ για όλα παράξενε φίλε.
Ιούλιος - Αύγουστος 2019
Τι Σημαίνει Συγχώρηση;
Συγχωρώ...κάνω χώρο στην καρδιά μου να χωρέσω με σένα, με τον άλλο... Κάνω χώρο να χωρέσουμε μαζί.
Συγχωρώ, σημαίνει βλέπω τον άλλον όπως είναι, με την αμαρτία του και την ανυπόφορη πλευρά του, με όλα τα βαρίδια του και τα ελαττώματά του, και λέω:
«Θα σε κουβαλήσω, όπως ένα σταυρό, θα σε κουβαλήσω μέχρι τη Βασιλεία Του Θεού, είτε το θέλεις είτε όχι.»
Και είτε είσαι καλός είτε είσαι κακός, θα σε κουβαλήσω στους ώμους μου, θα σε φέρω μπροστά στον Κύριο και θα πω:
«Κύριε, όλη μου τη ζωή κουβάλησα αυτόν τον άνθρωπο, γιατί φοβόμουνα μήπως χαθεί.»
Τώρα είναι δικό Σου το θέμα να τον συγχωρήσεις, στο όνομα της δικής Σου συγχώρεσης, με Το Άπειρο Έλεός Σου, και να τον δεχθείς στην αγκαλιά της Αγάπης Σου!
Μητροπολίτης Σουρόζ, Anthony Bloom
Μάιος - Ιούνιος 2019
Πάψε επιτέλους… να λες δόξα σοι ο Θεός!
Του Πρωτ. Στέφανου Αναγνωστοπούλου
Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, με κάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών.
Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο. Το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας. Και μου είπε τα εξής, για το πώς πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως το τόνισε, «σκληρός άθεος» και άπιστος.
«Ήλθα εδώ πριν από 35 περίπου μέρες, σ’ αυτό το δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου ετών. Αυτός ο άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους που είχε στα κόκκαλα -εκεί τον είχε προσβάλει ο καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε: «Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι, ο Θεός!…» Στη συνέχεια έλεγε και πολλές άλλες προσευχές, που εγώ ο ανεκκλησίαστος και άθεος τις άκουγα για πρώτη φορά. Κι όμως, πολλές φορές μετά από τις προσευχές του ηρεμούσε -κι εγώ δεν ξέρω με ποιόν τρόπο- και τον έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος. Ύστερα από δύο-τρεις ώρες ξυπνούσε από τους αφόρητους πόνους, για να ξαναρχίσει και πάλιν το «Χριστέ μου, Σ’ ευχαριστώ! Δόξα στο όνομα Σου!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…»
Εγώ μούγκριζα από τους πόνους, κι αυτός ο συνασθενής μου, με τους αφόρητους πόνους, δοξολογούσε τον Θεό. Εγώ βλαστημούσα τον Χριστό και την Παναγία, κι αυτός μακάριζε τον Θεό, Τον ευχαριστούσε για τον καρκίνο που τού έδωσε και τους πόνους που είχε. Τότε εγώ αγανακτούσα όχι μόνο από τους πόνους τους φρικτούς που είχα, άλλα και γιατί έβλεπα αυτόν, τον συνασθενή μου, να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Αυτός έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα «την Θεία Μεταλαβιά» κι εγώ ο άθλιος ξερνούσα από αηδία.
– Σκάσε, επί τέλους! Σκάσε επί τέλους να λες συνεχώς «Δόξα Σοι, ο Θεός»! Δεν βλέπεις πως Αυτός ο Θεός, που εσύ Τον δοξολογείς, Αυτός μας βασανίζει τόσο σκληρά; Θεός είναι αυτός; Δεν υπάρχει. Όχι! δεν υπάρχει…
Και αυτός με γλυκύτητα απαντούσε: «Υπάρχει, παιδί μου, υπάρχει και είναι στοργικός Πατέρας, διότι με την αρρώστια και τους πόνους μας καθαρίζει από τις πολλές μας αμαρτίες. Όπως αν ασχολιόσουν με καμιά σκληρή δουλειά, όπου τα ρούχα σου και το σώμα σου θα βρωμούσαν κυριολεκτικώς, θα χρειαζόσουν μία σκληρή βούρτσα για να καθαριστείς καλά, κι εσύ και το σώμα σου και τα ρούχα σου, κατά τον ίδιο τρόπο και ο Θεός χρησιμοποιεί την αρρώστια σαν ευεργετικό καθαρισμό της ψυχής, για να την προετοιμάσει για τη Βασιλεία των ουρανών».
Οι απαντήσεις του μ’ εκνεύριζαν ακόμη περισσότερο και βλαστημούσα θεούς και δαίμονες. Δυστυχώς οι αντιδράσεις μου ήσαν αρνητικές, με το να φωνάζω: «-Δεν υπάρχει Θεός… Δεν πιστεύω σε τίποτα… Ούτε στον Θεό, ούτε σ’ αυτά τα «κολοκύθια» που μού λες περί Βασιλείας του Θεού σου…» Θυμάμαι τις τελευταίες του λέξεις:
– Περίμενε και θα δεις με τα μάτια σου πώς χωρίζεται η ψυχή απ’ το σώμα ενός Χριστιανού που πιστεύει. Είμαι αμαρτωλός, αλλά το έλεός Του θα με σώσει. Περίμενε, θα δεις και θα πιστέψεις!
Και η μέρα αυτή έφθασε. Από το νοσοκομείο θέλησαν να βάλουν ένα «παραβάν», όπως ήταν καθήκον τους, αλλά εγώ διαμαρτυρήθηκα. Τούς είπα «όχι, γιατί θέλω να δω πώς αυτός ο γέρος θα πεθάνει!!!».
Τον έβλεπα λοιπόν να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Πότε έλεγε κάποια «Χαίρε» για την Παναγία, που αργότερα έμαθα ότι λέγονται «Χαιρετισμοί». Κατόπιν σιγοέψελνε το «Θεοτόκε Παρθένε», το «Από των πολλών μου αμαρτιών…», το «Άξιον εστί», κάνοντας συγχρόνως και πολλές φορές το σημείο του σταυρού.
Σήκωσε κάποια στιγμή τα χέρια του και είπε: «Καλώς τον Άγγελό μου! Σ΄ ευχαριστώ, που ήλθες με τόση λαμπρά συνοδεία να παραλάβεις την ψυχή μου. Σ’ ευχαριστώ!… Σ’ ευχαριστώ!…» Ανασηκώθηκε λίγο, ξανασήκωσε τα χέρια του ψηλά, έκαμε το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χεράκια του στο στήθος του και εκοιμήθη!
Ξαφνικά το δωμάτιο πλημμύρισε από φως, λες και μπήκαν μέσα δέκα ήλιοι και περισσότεροι, τόσο πολύ φωτίστηκε το δωμάτιο! Ναι, εγώ ο άπιστος, ο άθεος, ο υλιστής, ο «ξιπασμένος», ομολογώ ότι όχι μόνον έλαμψε το δωμάτιο, αλλά και μια ωραιότατη μυρωδιά απλώθηκε σ’ αυτό, ακόμη και σε ολόκληρο τον διάδρομο, και μάλιστα όσοι ήσαν ξυπνητοί και μπορούσαν, έτρεχαν εδώ κι εκεί, για να διαπιστώσουν από που ήρχετο η παράξενη αυτή μυρωδιά.
Έτσι, πάτερ μου, πίστεψα, γι’ αυτό σε φώναξα για Εξομολόγο ύστερα από τρεις ημέρες. Την άλλη μέρα όμως, τα ‘βαλα με τους δικούς μου, την μάνα μου και τον πατέρα μου, ύστερα με τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου, με τη γυναίκα μου, με τους συγγενείς και τους φίλους, και τους φώναζα και τους έλεγα:
– Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ για τον Θεό, την Παναγία και τους Αγίους; Γιατί δεν με οδηγήσατε ποτέ στην Εκκλησία; Γιατί δεν μου είπατε ότι υπάρχει Θεός και υπάρχει και θάνατος και κάποτε αυτή η ψυχή θα χωρισθεί από το σώμα για να δώσει τον λόγο της; Γιατί με σπρώξατε με την συμπεριφορά σας στην αθεΐα και στον μαρξισμό; Εσείς με μάθατε να βλαστημώ, να κλέβω, να απατώ, να θυμώνω, να πεισμώνω, να λέω χιλιάδες ψέματα, να αδικώ, να πορνεύω…
Εσείς με μάθατε να είμαι πονηρός, καχύποπτος, ζηλιάρης, λαίμαργος, φιλάργυρος και κακός. Γιατί δεν μου διδάξατε την αρετή; Γιατί δεν μου διδάξατε την αγάπη; Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ για τον Χριστό; Γιατί;… Από αυτή τη στιγμή και μέχρι να πεθάνω, θα μου μιλάτε μόνο για τον Θεό, τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγγέλους, τους Αγίους. Για τίποτε άλλο.
Ήρχοντο οι δικοί μου, οι συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, και τους ρωτούσα τον καθένα χωριστά ή όλους μαζί: «Έχετε να μου πείτε κάτι σημαντικό για τον Θεό; Διότι Αυτόν θα συναντήσω! Λέγετε….. Εάν δεν ξέρετε, να μάθετε. Οι μέρες περνάνε κι εγώ θα φύγω. Και σ’ ένα - δυο επισκέπτες: «- Αν δεν ξέρεις ή αν δεν πιστεύεις, να φύγεις!…»
Τώρα πιστεύω με όλη μου την καρδιά, και θέλω να εξομολογηθώ όλες τις αμαρτίες μου από μικρό παιδί…»
Ήτο σταθερός και αμείλικτος με τον παλαιό του εαυτό ο Ξενοφών. Και το έλεος του Θεού ήταν μεγάλο, πολύ μεγάλο! Εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια, κοινώνησε δυο-τρεις φορές και ύστερα από πάλη μερικών ημερών με τον καρκίνο, έφυγε εν πλήρη μετανοία, με ζέουσα την πίστη, ειρηνικά, οσιακά, δοξολογώντας κι’ αυτός τον Θεό.
(Πηγή: mimoupeisgr.blogspot.gr)