Μάρτιος - Απρίλιος 2020
Γιατί όχι σε μένα;
Σύρθηκα μέχρι το παράθυρο. Έξω η βροχή πέφτει ορμητικά, λες και θέλει να ξεπλύνει τις ανομίες μας πάνω στη γη. Ο πόνος στο στομάχι αβάσταχτος. Πέρασε η επήρεια του παυσίπονου. Το επόμενο σε μία ώρα. Μετράω το χρόνο με τον πόνο, τον μόνιμο σύντροφό μου. Ο καρκίνος στο στομάχι μου είναι η κλεψύδρα μου και ο πόνος κόκκοι άμμου στο νευρικό μου σύστημα.
Η ανακοίνωση από το γιατρό της ύπαρξης του καρκίνου, μου γκρέμισε τον κόσμο μου. Αυτόν που ιδανικά έφτιαχνα στο μυαλό μου για το αύριο. Σίγουρα αλλιώτικο από αυτό που ήρθε. Όνειρα, λεφτά, δόξα, επιτυχία, καριέρα. Από την άλλη ο καρκίνος. Ο φονέας των ονείρων. Ο φονέας του πόνου μου. Γιατί σε μένα Θεέ μου;
Τελικά γίναμε φιλαράκια, εγώ και ο πόνος. Αυτός που έγινε ο δάσκαλος μου. Ο δάσκαλος της ζωής. Δύσκολη η μετεξέλιξη. Όποιος δεν πονέσει δεν ξέρει. Όποιος δεν πονέσει δεν ξέρει από ζωή. Τελικά γιατί όχι σε μένα; Γιατί να ήταν κάποιος άλλος στη θέση μου; Μήπως ο πόνος κάποιου άλλου θα σήμαινε τη δική μου χαρά; Κι αν η χαρά είναι κρυμμένη κάπου αλλού…
Πλησιάζει Πάσχα… Κάποιοι θα το ζήσουν και κάποιοι όχι. Ποιος ξέρει; Ίσως να μην προλάβω το φετινό Πάσχα. Ίσως, όμως να το ζήσω ολοκληρωτικά, παντοτινά. Ποιος ξέρει; Η ζωή μου όμορφη, με χαμόγελα και χαρές. Είχε και στενάχωρες στιγμές και άλλες με πίκρα. Χαίρομαι για ό,τι έζησα. Πικραίνομαι για ό,τι μπορούσα και δεν το έζησα. Προσμένω το Πάσχα. Όχι το φετινό. Εκείνο της αιώνιας Ανάστασης…
Η βροχή σταμάτησε. Ένα ουράνιο τόξο πάνω από το απέναντι βουνό. Τώρα το φως, πριν τα μαύρα σύννεφα. Το φως απλωμένο με όλα του τα χρώματα, σημάδι ελπίδας. Πρέπει να ξαπλώσω, να ξαποστάσω, ίσως κοιμηθώ λίγο. Μέσα στο δωμάτιο, μόνο το φως του καντηλιού. Η φλόγα του τρεμοπαίζει μπροστά στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου. Η μόνη μου ελπίδα. Όχι για τον πόνο. Αυτός είναι, είμαι…εγώ. Μαζί πορευόμαστε. Μόνη μου ελπίδα κι αποκούμπι η Χάρις Του. Αυτός ξέρει από πόνο. Με καταλαβαίνει, με νοιώθει. Μόνη ελπίδα η γνώση του σταυρού. Ο δικός μου είναι βαρύς! Τον αντέχω όμως, γιατί τον σηκώνει Εκείνος…
Εκείνος είναι η ελπίδα για τη στιγμή που θα ξαναρχίσει να βρέχει, μέσα μου. Έξω η βροχή ξανάρχισε το χορό της. Τα μάτια μου κλείνουν. Το νέο παυσίπονο έδρασε. Ας κοιμηθώ λίγο…
Υ.Γ. Μπορεί να είναι μια σκηνή από το παρόν. Μπορεί να είναι και μία σκηνή από το αύριο. Ποιος ξέρει; Καλή Ανάσταση!!
«Ενορία.gr» & «Πέρασμα στη απέναντι όχθη», π. Βασίλειος Θερμός
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2020
Η συντροφιά του Ερημίτη Παϊσίου στο Σινά
Η ανθρώπινη συντροφιά στο ερημικό κελάκι του και στη Σπηλιά ήταν σπάνια. Μερικά πουλιά και κάποια ποντικάκια. Συνήθως δύο πέρδικες έρχονταν και του έκαναν συντροφιά στις ατελείωτες ώρες που ήταν μόνος στην έρημο, στο βουνό της προσευχής. Οι πέρδικες και τα άλλα άγρια πουλιά τον παρηγορούσαν. Συχνά, όταν σκάλιζε εικόνες, έρχονταν κοντά του και ανέβαιναν στους ώμους του.
Οι «φτερωτοί φίλοι» έμπαιναν και μέσα στο μικρό κελί του από την πόρτα που την είχε συνέχεια ανοιχτή, επειδή δεν υπήρχε παράθυρο. Κάποτε πήγε να σηκώσει μία μεγάλη πέτρα, πιάστηκε η μέση του και έμεινε για είκοσι ημέρες ξαπλωμένος στο πεζούλι που είχε για κρεβάτι. Τότε πολλά πουλάκια έμπαιναν στο κελί, του έκαναν παρέα και κελαηδούσαν γλυκά για ώρες. Έλεγε μετά στους μοναχούς του Σινά: «Να είσαι άρρωστος, να σε επισκέπτονται πουλιά, να μη δίνουν σημασία στο φαγητό, μόνο να κελαηδούν γλυκά!» Ακόμα όμως και μακριά από το Ασκητήριό του, τον ακολουθούσαν πουλιά στα βράχια και στις σπηλιές που πήγαινε για να ψάλλει και να προσευχηθεί.
«Μια φορά έκανα χυλό με ρύζι και την άλλη μέρα καθάρισα το κονσερβοκούτι που είχα βράσει το ρύζι και πέταξα τα ξερά απομεινάρια στα ποντικάκια. Από τότε, κάθε φορά που σκάλιζα εικόνες και πετιόνταν κομματάκια ξύλου, αυτά, ακούγοντας το θόρυβο και βλέποντας το ξύλο, νόμιζαν ότι είναι ρύζι και μαζεύονταν. Ακόμα και τα άγρια ζώα ημερεύουν κοντά μας, όταν ζούμε σωστή ζωή» και συνεχίζει ο Άγιος την αναφορά του: «Τα άγρια ζώα είναι πολύ φιλότιμα. Συνάντησα φιλότιμο περισσότερο στα άγρια ζώα, παρά σε πολλούς ανθρώπους. Καλύτερα να έχουμε φιλία με αυτά, παρά με κοσμικούς ανθρώπους. Αν θέλεις φίλο αληθινό, μετά τον Θεό, πιάσε φιλία με τους Αγίους. Αλλιώς με τα άγρια ζώα.»
Ο Γέροντας, έξω από το κελλάκι του, ειδικά τον χειμώνα, έτριβε παξιμάδι και το έριχνε στην αυλή του να φάνε τα πουλιά, μικρά και μεγάλα, άγρια και ήμερα. Κάποια κάθονταν και στην παλάμη του Γέροντα και συνέχιζαν να τρώνε. Ένιωθαν τα πουλιά, ακόμα και τα άγρια, ασφάλεια κοντά στον Γέροντα.
Η άγια ασκητική ζωή του, η απλότητα και η ηρεμία του έκαναν τα πτηνά του ουρανού να βρίσκουν φωλιά στο κελί του, στα γύρω βράχια, στην απεραντοσύνη της καρδιάς του.
«Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγίου Παϊσίου» (σελ. 110, 111, 112)
Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2019
Το Θέλημα Του Θεού
Πολλά Βεδουϊνάκια πήγαιναν στο Ασκητήριο της σκήτης του Αγίου Γαλακτήωνος με λαχτάρα και προσμονή για να συναντήσουν τον άνθρωπο της αγάπης, τον γλυκό τους «Αμπούνα Παΐζι», με τα πόδια σκασμένα επειδή περπατούσαν ξυπόλυτα. Τότε ο Γέροντας Παΐσιος έκανε ό,τι μπορούσε να τα αναπαύσει. Τους έβαζε κερί στα σχισίματα, τους έδινε και ένα ζευγάρι σανδάλια, καπελάκια. Μαζεύοντας όμως τόσα πολλά, δεν επαρκούσαν τα λίγα χρήματα του εργόχειρου που κρατούσε για τις ανάγκες του.
Το δίλημμα του Αγίου ήταν κρίσιμο: «Εδώ στην άγρια έρημο ήρθα για να βοηθώ τους Βεδουϊνους ή να κάνω καρδιακή προσευχή για τον κόσμο;» Τότε αποφάσισε, να περιορίσει το εργόχειρο, προσευχήθηκε και παρακάλεσε τον Ιησού Χριστό και την Παναγία να δώσουν την κατάλληλη λύση στο συγκεκριμένο ζήτημα που τον απασχολούσε. Το άφησε, όπως άλλωστε έκανε πάντα, στο θέλημά Του. Δεν είχε δικό του θέλημα σχεδόν καθόλου. Τα είχε όλα εμπιστευθεί στο θεϊκό Του σχέδιο, στο θέλημά Του. «Βρες Εσύ, Χριστέ μου, ποια είναι η ορθή στάση και στο πιο πάνω ζήτημα».
Και ο Θεός έδωσε άμεσα λύση! Πιο άμεσα δεν γίνεται! Την καλύτερη, την πιο ξεκάθαρη. Λύση γεμάτη Σοφία και Αγάπη. Έτσι έγινε το ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑ, αυτό του Θεανθρώπου πραγματικότητα και ο Γέροντας βρήκε ανάπαυση.
Την ίδια λοιπόν κιόλας ημέρα τον επισκέφτηκε στο κελλάκι του ένας ευσεβής, φιλάνθρωπος Έλληνας γιατρός που ζούσε για χρόνια στο εξωτερικό. Ο Άγιος Παΐσιος του μίλησε με ανιδιοτελή αγάπη, σαν να τον γνώριζε από χρόνια:
«Έλα γιατρέ, σε περίμενα», του είπε.
Κάθισε μαζί του για πολλές ώρες και είπαν πολλά. Του έδωσε πολύτιμες συμβουλές ο Γέροντας και του αποκάλυψε σημαντικές λεπτομέρειες και ζητήματα της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής του, που μόνο ο ίδιος ο γιατρός γνώριζε.
Εκείνος τότε έμεινε κατάπληκτος, με ανοιχτό το στόμα, να παρατηρεί τον Γέροντα και τα χαρίσματά του. Γυρίζει τότε και του προσφέρει εκατό λίρες λέγοντας: «Πάρε π. Παΐσιε, άνθρωπε του Θεού, από τον αμαρτωλό γιατρό Β.Κ. εκατό λίρες για να βοηθάς τα παιδάκια, τα φτωχά, τα ξυπόλητα των Βεδουΐνων, να μην βγαίνεις από το πνευματικό σου πρόγραμμα και να μην αφήνεις τα πνευματικά, την αγρυπνία, την προσευχή…»
Τόσο συγκλονίστηκε ο Άγιος από την πρόνοια και την αγάπη του Ιησού Χριστού, που άφησε για λίγο μόνο του τον γιατρό, σε ένα πεζούλι, έξω από το κελλάκι και μπήκε γρήγορα μέσα, για να μην δει ο καλός χριστιανός τα δάκρυα ευγνωμοσύνης του Αγίου. Τον διέλυσε η άμεση παρέμβαση του Θεού και θαύμασε για μια ακόμη φορά τα θαυμαστά της θείας πρόνοιας και αγάπης.
Στο τέλος, ο Άγιος τον συνόδευσε και τον οδήγησε από ένα σύντομο και ασφαλές μονοπάτι, γιατί νύχτωσε.
Με τα χρήματα του εργόχειρου και τα χρήματα που πήρε από τον φιλάνθρωπο γιατρό, ο π. Παΐσιος, όχι μόνο βοηθούσε τους Βεδουΐνους, αλλά και ένα ορφανό παιδί για να σπουδάσει Θεολογία στην Ελλάδα.
«Μυστικοί ασκητικοί αγώνες του Αγίου Παϊσίου», (σελ. 111,112)
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2019
Η φοβερή ώρα του θανάτου
Το αληθινό γεγονός πού καταγράφουμε έγινε γύρω στο 1940, πριν από την έναρξη του πολέμου.
Ένας ιερεύς ο παπα-Θεόδωρος κλήθηκε για να κοινωνήσει δύο χριστιανούς ετοιμοθάνατους. Έναν πλούσιο, σκληρό και φιλάργυρο και μια ενάρετη χήρα, πού μεγάλωσε μόνη της, με τιμιότητα και σωφροσύνη, σκληρό αγώνα και φτώχεια πολλή, εκείνα τα χρόνια, οκτώ παιδιά!!!
Ο παπα-Θεόδωρος πήρε μαζί τον διάκονό του, τον πατέρα Λαυρέντιο. Μπροστά ο νεωκόρος, στο πλάι ο διάκονος και ο ιερεύς με το Άγιο Ποτήριο, πήγαν πρώτα στο σπίτι του πλούσιου, αλλά αυτός ούτε καν ήθελε να ακούσει για Θεία Κοινωνία! Μόνο φώναζε:
- Δεν είμαι εγώ για θάνατο!
Έγινε ένας διάλογος, όσο ήταν δυνατόν, μεταξύ του ιερέως και του άρρωστου, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος, δεν ήθελε να κοινωνήσει.
Λέγει τότε ο διάκονος, ο πατήρ Λαυρέντιος:
- Πάτερ Θεόδωρε, μου δίνετε, σας παρακαλώ το Άγιο Ποτήριο, να πάω να κοινωνήσω την ετοιμοθάνατη κυρία Μαρία και εσείς να συζητήσετε με τον ασθενή μέχρι να γυρίσω και, εάν έχει πεισθεί, να τον κοινωνήσομε μετά;
- Να πας παιδί μου, με τις ευχές μου.
Ο νεωκόρος μπροστά με το λαδοφάναρο και πίσω ο διάκονος με την Θεία Κοινωνία έφθασαν σε ένα φτωχικό σπιτάκι. Μπήκαν μέσα και είδαν γύρω από το κρεβάτι της κυρα-Μαρίας να παρευρίσκονται τα παιδιά, τα εγγόνια, οι λοιποί συγγενείς της και όλοι να κλαίνε για την υπέροχη αυτή μητέρα, γιαγιά και συγγενή.
Μόλις προχώρησε λίγο ο διάκονος, έμεινε ακίνητος! Τι είδε; Ανείπωτο θέαμα! Περικυκλωμένη δεν ήταν μόνο από ανθρώπους ή αγιασμένη αυτή ψυχούλα, αλλά και από δεκάδες Αγγέλους και Αρχαγγέλους, πού συνωστίζονταν μέσα στο δωμάτιο ποιος θα πρώτο-χαϊδέψει και ποιος θα πρώτο-απαλύνει και θα πρώτο-σφουγγίσει τον ίδρωτα αυτής της υπερευλογημένης μάνας!
Και δεν ήταν μόνο αυτό!!! Ακριβώς πάνω από το κεφαλάκι της, στο προσκεφάλι της δηλαδή, ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία με ένα θεοΰφαντο μαντήλι της σκούπιζε τον ίδρωτα του πυρετού από το μέτωπό της. Τα δε χείλη της ετοιμοθάνατης ψιθύριζαν: «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε».
Και - ω του θαύματος - όλοι οι Άγγελοι έπεσαν «μπρούμυτα» και προσκύνησαν το εισερχόμενο πανάγιο Ποτήριο πού είχε μέσα το τίμιο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου! Όλες οι Αγγελικές Δυνάμεις! Και η Υπεραγία Θεοτόκος, κατά έναν ακατάληπτο τρόπο, ασπάσθηκε το Άγιο Ποτήριο και οδήγησε τον διάκονο να κοινωνήσει την ετοιμοθάνατη.
Μετά τη Θεία Κοινωνία οι Άγγελοι πήραν, την ψυχή αυτής της ευλογημένης μάνας, την παρέδωσαν στα χέρια της Παναγίας και όλοι μαζί ανήλθαν στον Ουρανό.
Άστραψε ο τόπος, μοσχοβόλησε το δωμάτιο και ο διάκονος με φόβο και χαρά απερίγραπτη και αγαλλίαση έφυγε…και επέστρεψε στο σπίτι του πλουσίου… Μπήκε μέσα και τον κατέλαβε ρίγος! Γύρω από το κρεβάτι, του φιλάργυρου αυτού ανθρώπου, βρίσκονταν εκατοντάδες δαίμονες, οι όποιοι με τρίαινες φοβερές κατατρυπούσαν το σώμα του σε διάφορα σημεία. Με όσα μέλη αμάρτησε, πάνω σ’ αυτά τρυπούσαν οι δαίμονες. Ούρλιαζε, φώναζε ο ταλαίπωρος πλούσιος.
Παρέδωσε το Άγιο Ποτήριο τρέμοντας, στα χέρια του ιερέως, ο διάκονος και από τον τρόμο του λιποθύμησε…
O ιερεύς εις μάτην προσπαθούσε να πείσει τον πλούσιο να «ετοιμαστεί» για το τέλος! Αυτός τίποτα! Πέθανε τελικά χωρίς Θεία Κοινωνία και χωρίς Εξομολόγηση.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ιούλιος - Αύγουστος 2019
Η Επιστροφή Του Ελαιώνος
Ο Όσιος Λαυρέντιος (†1770), ο κτήτορας της Ι. Μονής Φανερωμένης Σαλαμίνος, είχε πατρίδα τα Μέγαρα. Η Υπεραγία Θεοτόκος του φανέρωσε με όραμα πού υπήρχαν τα ερείπια παλαιάς Μονής στο βόρειο μέρος της Σαλαμίνος, καθώς και τα όρια των κτημάτων της.
Αφού ο Όσιος επανίδρυσε τη Μονή, προσπάθησε να επανακτήσει τα καταπατημένα κτήματά της. Σε σύντομο χρονικό διάστημα κατόρθωσε να τα πάρει όλα, εκτός από ένα μεγάλο ελαιώνα στην Γλυφάδα, που τον είχε καταλάβει ένας πανίσχυρος Τούρκος άρχοντας. Παρ’ όλες τις προσπάθειες, ο Όσιος δεν μπόρεσε να επανακτήσει αυτό τον ελαιώνα. Για τον σκοπό αυτό πήγε και στην Κωνσταντινούπολη και παρουσιάσθηκε στον Πατριάρχη, αλλ’ ούτε έτσι κατάφερε τίποτε.
Έπειτα από αρκετό καιρό αρρώστησε βαρειά η σύζυγος του Τούρκου άρχοντα. Κανείς γιατρός και κανένα φάρμακο δεν μπόρεσαν να τη θεραπεύσουν.
Έφθασε τότε στ’ αυτιά της η φήμη για τη δύναμη των προσευχών του Οσίου Λαυρεντίου. Έμαθε ότι θεράπευσε πολλούς και στην Αθήνα, όπου και η ίδια κατοικούσε. Παρακάλεσε λοιπόν τον άνδρα της να της επιτρέψει να καλέσει σε βοήθεια τον Όσιο. Εκείνος εξαγριώθηκε μόλις άκουσε την παράκληση της αρχόντισσας και φρύαξε από τον θυμό του. Βλέποντας όμως ότι η κατάστασή της χειροτέρευε διαρκώς και πλησίαζε στον θάνατο, αναγκάσθηκε να υποχωρήσει και κάλεσε τον Όσιο.
Ο Όσιος δεν περιφρόνησε τον ιερόσυλο Τούρκο, αλλά ήρθε στο αρχοντικό του, πλησίασε την άρρωστη, έκανε με το ραβδί του πάνω της το σημείο του Σταυρού, διάβασε σχετικές προσευχές και έφυγε.
Την επομένη, η μελλοθάνατη άρχισε να καλυτερεύει και σε λίγο καιρό σηκώθηκε εντελώς υγιής! Ο Τούρκος άρχοντας κάλεσε τότε τον Όσιο και αφού του ζήτησε συγνώμη, απέδωσε με επίσημα έγγραφα στην Ι. Μονή Φανερωμένης τον ελαιώνα (Συναξαριστής Γ΄).