Ιούλιος - Αύγουστος 2022
Θαυμαστό Περιστατικό Ιερέα Για Την Μεταθανάτια Ζωή
(Διασκευή από το περιοδικό ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ)
Η κ. Μαρίνα Κρεμμύδα ζει πολλά χρόνια στην Αυστραλία. Ένα χαρούμενο γεγονός εδώ στην Ελλάδα την οδηγεί στο αεροδρόμιο της Μελβούρνης για να έρθει στη χώρα μας. Το αεροπορικό αυτό ταξίδι παραμένει αλησμόνητο στο μυαλό της. Νά τι διηγείται η ίδια.
Απογειωθήκαμε από το αεροδρόμιο της Μελβούρνης με κατεύθυνση την Αθήνα. Όταν προσγειωθήκαμε στη Σιγκαπούρη ομαλά, μείναμε περίπου μιάμιση ώρα για ν’ ανεφοδιαστεί το αεροπλάνο σε καύσιμα. Κάποια στιγμή βρισκόμασταν σε ύψος 35.000 πόδια, 625 επιβάτες. Όλα ήσυχα. Ξαφνικά ακούμε από τα μεγάφωνα.
– Προσοχή, προσοχή! Επιστρέφουμε στη Σιγκαπούρη! Ο κινητήρας έχει πάρει φωτιά!
Πανζουρλισμός στο αεροπλάνο, χαλασμός! Φωνές υστερικές, κλάματα, αλαλαγμοί. Μικρά παιδιά τσιρίζουν, μανάδες σφίγγουν μ’ απόγνωση τα βρέφη τους! Εγώ καθόμουν κοντά στα φινιστρίνι και βλέπω ολοκάθαρα τον πυρωμένο κινητήρα. Ο πιλότος αδειάζει τις δεξαμενές των καυσίμων. Σχηματίζω τη γνώμη ότι δεν θα ζήσουμε και ότι από στιγμή σε στιγμή θα τιναχτούμε στον αέρα. Στην τσάντα μου πάντα κουβαλώ ένα ξύλινο σταυρό, που έχω αγοράσει από την Παναγία της Τήνου. Ανοίγω βιαστικά την τσάντα μου, αρπάζω με τα δύο μου χέρια το σταυρό και φωνάζω δυνατά:
– Ελέησέ μας Κύριε! Σώσε μας, Κύριε! Σταυρέ του Χριστού, σώσε μας!
Σε λίγο όλοι ηρεμούμε, γιατί το αεροπλάνο προσγειώνεται ομαλά στη Σιγκαπούρη!
Ακολουθούν χειροκροτήματα παρατεταμένα, φωνές, «μπράβο», «ζήτω» και άλλα πολλά. Στον αερολιμένα με πλησιάζουν τρεις νεαροί, άγνωστοι τελείως σε μένα και μου λένε.
– Κυρία μου, ξέρετε γιατί σωθήκαμε;
– Όχι τους λέω!
– Με την προσευχή σας στο Σταυρό του Χριστού, που κρατούσατε στα χέρια σας!
– Εγώ έπραξα ότι έπρεπε. Ο Θεός έκαμε το θαύμα του. Δοξασμένο το όνομά Του!
Μερικοί ονομάζουν την προσευχή «κεραυνοβόλο λεγεώνα»! Η Παναγία της Τήνου άπλωσε τις φτερούγες της και κατέβασε ομαλά το τεράστιο φλεγόμενο αεροπλάνο!
(«Σ’ ευχαριστώ για τον πόνο», Θεόδωρος Κ. Βγόντζας, σελ. 139, 140)
Μάϊος - Ιούνιος 2022
Θαυμαστό Περιστατικό Ιερέα Για Την Μεταθανάτια Ζωή
«Θεέ μου, πάρε με!» Πόσοι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές δεν το λένε! Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν ότι είναι αμαρτία κι ότι αποτελεί έλλειψη υπομονής κι ελπίδας στη βοήθεια του Θεού.
Το ακόλουθο περιστατικό το διηγήθηκε με πολλή ταπείνωση και συναίσθηση ένας σεβαστός ιερέας, ο οποίος έχει πνευματικά παιδιά και στην επαρχία και στην Αθήνα. Είπε: «Εγώ, αφ’ ότου έγινα ιερέας, με κυνήγησε η συκοφαντία (το σύγχρονο μαρτύριο). Πότε με τον έναν τρόπο, πότε με τον άλλον, με πίκραιναν και με καταρράκωναν πολλοί, με ψευδείς κατηγορίες. Αυτό γινόταν επανειλημμένα. Τόσο πόνεσα και τόσο κουράστηκα, που λύγισα κι αρκετές φορές είπα: «Θεέ μου, πάρε με! Και τελικά, με πήρε».
Ο σεμνός κληρικός συνέχισε την αφήγησή του, λέγοντας: «Έπαθα ανακοπή καρδιάς. Μου συνέβη στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν εν μέσω γνωρίμων και πνευματικών τέκνων μου. Αμέσως με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί προσπάθησαν πολύ να ξεκινήσουν την καρδιά, αλλά δεν έγινε τίποτα. Στο τέλος είπαν: «Δεν γίνεται τίποτα με τον παππούλη. Πάρτε τον στο νεκροτομείο!». Εγώ τώρα, και τι δεν έζησα τις έξι αυτές ώρες που ήμουν νεκρός! Κατ’ αρχάς, ένιωθα τον Άγγελό μου να με συντροφεύει και να με περιβάλει προστατευτικά σε μια πορεία, που στην αρχή ήταν κάπως δύσκολη, αλλά αμέσως μετά ανοδική, προς ένα θεσπέσιο, γλυκύτατο φως. Κατά τη διαδρομή, πολλά κακά πνεύματα φώναζαν επιθετικά και με κατηγορούσαν. Μια από τις κατηγορίες ήταν η εξής: «Πού τον πας αυτόν; Ήταν φιλοχρήματος. Ενώ είχε υποσχεθεί ακτημοσύνη, είχε χρήματα δικά του»! Ο άγιος Άγγελος όμως τους απέκρουε κι έλεγε: «Αυτό δεν είναι αλήθεια! Τα χρήματα που είχε ήταν του Μοναστηριού και τα διαχειριζόταν».
Τελικά φθάσαμε σ’ ένα μέρος που φαινόταν να είναι σύνορο δύο περιοχών. Εκεί άκουσα τον εξής διάλογο που έκανε ο Άγγελός μου με την Υπεραγία Θεοτόκο. Ο Άγγελός μου της έλεγε: «Υπεραγία Θεοτόκε, να οδηγήσω τον παππούλη στη Βασιλεία του Υιού σου»; Εκείνη απάντησε: «Όχι! Γιατί έχει κάνει μια σοβαρή αμαρτία». «Τι αμαρτία, Δέσποινά μου; Ο παππούλης ήταν καλός (άρχισε να με υπερασπίζει, ενώ ένιωθα τα δάκρυά του να πέφτουν ζεστά πάνω στον τράχηλό μου), έχτισε Μοναστήρι, βοήθησε ψυχές να σωθούν…». «Αυτό είναι αλήθεια», απάντησε η Θεοτόκος. «Αλλά, δεν έκανε υπομονή στον αγώνα που είχε, κι έλεγε στον Υιό μου πάρε με και πάρε με. Λοιπόν, πήγαινέ τον πίσω, να τελειώσει με υπομονή τον αγώνα του και μετά θα εισέλθει στη Βασιλεία του Υιού μου».
Καθώς γυρίζαμε με τον άγιο Άγγελο, είδα τον Παράδεισο και την Κόλαση. Αυτά που γράφουν τα βιβλία του Θεού, είναι αλήθεια! Τα είδα με τα μάτια μου!… Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο, με αποστροφή μπήκα στο νεκρό παγωμένο σώμα μου. Έκανα οκτώ ώρες για να κινήσω τις πρώτες κλειδώσεις των δαχτύλων των χεριών μου! Απ’ το παίξιμο των βλεφάρων μου αντιλήφθηκε τη νεκρανάστασή μου πρώτη η αδελφή μου, κι αναστατώθηκε όλο το νοσοκομείο. Σιγά σιγά συνήλθα κι από τότε προσέχω και κάνω υπομονή αδιαμαρτύρητα σε ό,τι επιτρέπει η αγάπη του Θεού.
Πρέπει να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αδελφοί μου, πρέπει με την υπομονή μας να κερδίσουμε την ψυχή μας!
Αυτά είπε ο παππούλης και με τα τελευταία λόγια η φωνή του κόπηκε απ’ τη συγκίνηση.
Η πραγματική αυτή ιστορία πολλά μας διδάσκει. Η προσευχή «Θεέ μου πάρε με» είναι χιλιοειπωμένη. Από τον άγιο προφήτη Ηλία, που τόσα υπέφερε από την κακούργα Ιεζάβελ, μέχρι και σε ανθρώπους στις μέρες μας. Όμως ο Πατέρας μας ξέρει καλύτερα από εμάς πότε πρέπει να γίνει αυτό. Εκείνος, που με τη χάρη Του επιτρέπει να ζούμε την κάθε ώρα και στιγμή, ξέρει καλύτερα από εμάς πότε θα βάλει τέλος στον κάθε μας πόνο, στο κάθε βάσανο που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Η παράταση της ζωής είναι και η ευκαιρία Του για να γνωρίζουμε ποιός είναι ο Ελευθερωτής και ο Υπερασπιστής μας, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός.
(+Δ.Κ.)
Μάϊος - Ιούνιος 2022
Ο Άγιος Γρηγόριος Ο Θεολόγος
Ο λόγος σου με γλύκανε
Ο γέροντας, ο Άγιος Μακάριος, θα πήγαινε σε κάποιο πανηγύρι με τον υποτακτικό του. Ο υποτακτικός πήγαινε μπροστά. Ήταν ακόμη αρχάριος. Λοιπόν, εκεί που πήγαινε, συναντάει έναν ειδωλολάτρη ιερέα των ειδώλων, του κακομίλησε και είπε: «Πού πας πλανεμένε»; Τότε εκείνος θύμωσε, τον έδειρε και τον άφησε σχεδόν αναίσθητο. Έπειτα από κάμποση ώρα απαντάει τον Γέροντα.
Ο Αββάς Μακάριος, θεοφόρος που ήταν, καθώς είδε έτσι ταραγμένο τον ειδωλολάτρη, του λέει: «Άνθρωπε του Θεού, που πάεις»; Αυτός μόλις άκουσε αυτά τα λόγια μαλάκωσε, κοντοστάθηκε και του λέει: «Ο Λόγος σου με γλύκανε». «Ναι», του λέει ο πατήρ Μακάριος. «Σε βλέπω που τρέχεις, μόνο που δεν ξέρεις που τρέχεις». Αλλά τα είπε μ’ ένα ταπεινό κι αδελφικό τρόπο αγάπης. Λέει ο ειδωλολάτρης: «Τα λόγια σου, όταν ομιλείς, μου ανοίγουν την καρδιά, ενώ ένας άλλος εδώ πριν λίγο μου είπε αντίθετα και τον ξυλοφόρτωσα».
Του μίλησε τόσο ωραία ο Άγιος Μακάριος, που σιγά σιγά άλλαξε αυτός την πίστη του, έγινε και Μοναχός και σώθηκε. Με τον καλό τρόπο μετέδωσε την άκτιστη ενέργεια του Θεού και μπήκε στην ψυχή του ειδωλολάτρη. Ενώ ο άλλος, ο υποτακτικός, μετέδωσε το πνεύμα το θυμώδες, το ταραχώδες, απ’ αυτό δηλαδή που είχε μέσα του.
(Αββάς Μακάριος, Το Γεροντικόν, Εκδ. «Αστήρ», σελ. 71)
Μάρτιος - Απρίλιος 2022
Ο Άγιος Γρηγόριος Ο Θεολόγος
Αντιμετωπίζει Θλίψεις
Έτος 379, νύχτα Μ. Σαββάτου προς Κυριακή του Πάσχα. Ο άγιος Γρηγόριος βαπτίζει με ιεροπρέπεια τους κατηχουμένους. Όλοι φορούν κατάλευκους χιτώνες. Η τελετή είναι κατανυκτική. Ξαφνικά όλα αναστατώνονται, ανατρέπονται. Πολλοί ένοπλοι ροπαλοφόροι αιρετικοί (οπαδοί του Αρείου) ορμούν σαν αγριόχοιροι στην ήρεμη χριστιανική αγέλη. Φωνάζουν μεγαλόφωνα, υβρίζουν πρόστυχα, απειλούν, λιθοβολούν, χτυπούν το εκκλησίασμα με ρόπαλα, χαλούν τον κόσμο μέσα στην εκκλησία. Ο άγιος Γρηγόριος τραυματίζεται επικίνδυνα στο πρόσωπο από κάποια πέτρα που πέταξε ένα βέβηλο χέρι! Τα αίματα λούζουν το πρόσωπο και τα ρούχα του. Μερικοί φωνάζουν Γρηγόριε, φύγε! Θα σε σκοτώσουν! Ο άγιος ατάραχα ζητά μια πετσέτα, σκουπίζει τα αίματα και λέει ήρεμα:
— Ακίνητοι όλοι! Το μυστήριο συνεχίζεται.
Οι εξοργισμένοι οπαδοί του Αρείου τα χάνουν, μένουν αποσβολωμένοι και σιγά- σιγά απομακρύνονται ντροπιασμένοι! Τραυματισμένος ο άγιος Γρηγόριος τελεί ήρεμα, ατάραχα το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας και το Βάπτισμα των Κατηχουμένων! Δεν αισθάνεται κανένα σωματικό πόνο, γιατί πάντα συνομιλεί με τον ουρανό!
Αργότερα προς το φίλο του Θεόδωρο, Επίσκοπο Τυάνων, γράφει: «Ποιος μπορεί, αγαπητέ μου Θεόδωρε, να αμφισβητήσει ότι τα γεγονότα του Μεγάλου Σαββάτου υπήρξαν φοβερά και τρομερά; Τα θυσιαστήρια του Θεού μολύνθηκαν, υβρίστηκαν. Τα θεία μυστήρια του Θεού σκορπίστηκαν. Λίθοι πολλοί εσφενδονίζοντο. Και μείς παραμέναμε ήσυχοι, ατάραχοι ανάμεσα σ’ αυτά τα έκτροπα, ανάμεσα σ’ αυτούς που μας λιθοβολούσαν άπρεπα, ανάρμοστα. Ένα μόνο όπλο και φάρμακο είχαμε στα χέρια μας. Προσευχές ολόθερμες για τους διώκτες μας!»
Όταν τέλειωσαν τα γεγονότα, πολλοί είπαν στον άγιο Γρηγόριο να υποβάλει «μηνύσεις» κατά των Αρειανών. Ο ανεξίκακος Γρηγόριος ήρεμα απάντησε. «Όχι! Όχι. Αδελφοί! Όχι μηνύσεις! Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Η τιμωρία των ενόχων είναι μεγάλο πράγμα, γιατί είναι αρκετά χρήσιμη για τη διόρθωση των άλλων. Όμως ασύγκριτα μεγαλύτερο καλό είναι η μακροθυμία, η ανεξικακία, η συγνώμη, το να δίνουμε στους πολλούς από τους οποίους πάσχουμε το υπόδειγμα της μακροθυμίας. Η τιμωρία απλά κλείνει το στόμα της κακίας, η ανοχή, όμως, και η μακροθυμία πείθει τους κακούς να γίνουν χρηστοί, ενάρετοι!
(Σ΄ ευχαριστώ για τον πόνο! Θεοδ. Κ. Βγόντζας, σελ. 108, 109)
Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2022
Η Θερμή Προσευχή
Πρέπει να γνωρίζωμεν ότι είναι αδύνατον να κάμωμεν έργα καλά χωρίς προσπάθεια. Μετά την θεληματική μας πτώσιν εις την αμαρτίαν, η Βασιλεία του Θεού δεν κερδίζεται άλλως παρά δια της βίας «και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Διατί μόνον η στενή πύλη και η στενή οδός οδηγούν εις την ζωήν. Ποίος κάμνει στενή την οδόν των εκλεκτών; Ο κόσμος πιέζει τους εκλεκτούς, ο διάβολος τους πιέζει, η σάρξ τους πιέζει, αυτά κάμνουν στενήν την οδόν μας εις την Βασιλείαν των Ουρανών.
Μη φείδεσαι τον εαυτόν σου, αλλά προσεύχου με ζέσι και αν ακόμη έχης κοπιάση όλην την ημέραν. Μη παραμελής την αγία προσευχή. Προσευχήσου μέχρι τέλους εις τον Θεόν με όλη την καρδία σου. Διότι αυτό είναι καθήκον σου απέναντι του Θεού. Εφόσον έθεσες την χείρα επάνω εις το άροτρο, μη βλέπης οπίσω. Αν επιτρέψης εις τον εαυτό σου να προσεύχεται χωρίς προσοχή και όχι με την καρδιά σου, μη υπάγης εις την κλίνη σου (αν προσεύχεσαι την νύκτα) μέχρις ότου καθαρίσης με τα δάκρυά σου ενώπιον του Θεού την αμαρτία σου. Αυτό όμως δεν ημπορεί να το κάμη ο καθένας, αλλά μόνον οι τέλειοι. Πρόσεχε, λοιπόν, να μη βάλλης ως εμπόδιο την σάρκα σου ενώπιον του Θεού, αλλά περιφρόνει χάριν Αυτού την σωματική ανάπαυσιν. Αν έχης ως κανόνα της ζωής σου να λέγης ορισμένο αριθμόν προσευχών, είτε αυταί είναι μακραί, είτε βραχείαι, λέγε τες καλώς. Αναγίνωσκε τας προσευχάς με συναίσθησιν βαθείαν και μη κάμης αυτήν την εργασία του Θεού με την καρδιά σου διηρημένη εις δύο, ούτως ώστε το έν μέρος αυτής να ανήκη εις Αυτόν και το άλλο ήμιση εις την σάρκα σου.
Ο Θεός είναι Θεός ζηλωτής και δεν θα ανεχθή την διπλοπροσωπία σου. Θα σε παραδώση εις τον διάβολο και ο διάβολος δεν θα αφήση την καρδιά σου να αναπαυθή, διότι τον Θεό περιεφρόνησες, ο οποίος είναι η πραγματική ειρήνη της καρδίας σου, και πάντοτε θα κάμη ό,τι είναι δια τον καλόν σου, δια να κρατή την καρδιά σου πλησίον Του. Διότι κάθε ανειλικρινής προσευχή απομακρύνει την καρδιά σου από τον Θεό και την κάμνει έχθρα σου, ενώ κάθε θερμή προσευχή προσεγγίζει την καρδιά σου προς τον Θεό και την κάμνει θεία. Έσο, λοιπόν, βέβαιος ότι αν σπεύδης και βιάζεσαι εις τας προσευχάς σου δια να αναπαύσης το σώμα σου, θα χάσης και την σωματική και την πνευματική ανάπαυσι. Ω, με πόσους κόπους, ιδρώτα και δάκρυα κερδίζεται η προσέγγισις της καρδίας μας προς τον Θεόν! … Εκείνος μας λυπείται και επιθυμεί να επιστρέψωμεν εις Αυτόν με όλην την καρδίαν μας. Εκείνος επιθυμεί να ανήκωμεν πάντοτε εις Αυτόν.
(«Η εν Χριστώ Ζωή», Αγ. Ιωάν. της Κροστάνδης, σελ.78, 79)